صاحب امتیاز: محمد رضا هویدا

مدیر مسوول: محمد هدایت

سر دبیر: حفیظ الله زکی

جمعه ۱۰ حمل ۱۴۰۳

دانلود صفحات امروز روزنامه: 1 2 3 4 5 6 7 8

تداوم جنایات جنگی در سایه سکوت

-

افغانستان چهاردهه را در جنگ سپری کرده است. در این جنگ ها علاوه بر افراد نظامی و شبه نظامی، مردمان ملکی نیز آسیب دیده اند. طبیعی است که جنگ در یک منطقه تبعات منفی خود را بالای زندگی مردم منطقه بجا می گذارد. میلیون ها آواره به کشورهای خارجی، بیانگر ظلم و ستمی است که بر غیر نظامیان روا داشته شده و آنها را در بدترین شرایط مجبور به ترک خانه و دیار شان کرده است.
ولی در برخی برهه ها، حمله بر محلات غیر نظامی و کشتار افراد ملکی به صورت عمدی، برنامه ریزی شده و سیستماتیک از سوی بعضی افراد و گروه ها صورت گرفته است. این جنایات در دوره های مختلف به وقوع پیوسته و در نتیجه هزاران انسان بی گناه را به کام مرگ و نیستی فرستاده است. این جنایات به هر حال نابخشودنی و قابل پی گیری است و حکومت، کمیسیون حقوق بشر و نهادهای بین المللی مدافع حقوق بشر و در رأس همه آنها سازمان ملل متحد، باید این جنایات را مستند سازی نموده و عاملان آن را به محاکمه بکشانند.
معافیت جنایات کاران جنگی و به فراموشی سپردن این گونه جنایات در چهار دهه اخیر، بدون شک در تداوم این جنایات در کشور کمک می کند و جنایت کاران را در ارتکاب جنایات جنگی شان جری تر و جسورتر می سازد.
براساس قوانین بین المللی بشردوستانه حمله به محلات غیرنظامی و کشتار افراد ملکی جنایت جنگی به حساب می آید و تمام طرف های درگیر مکلف به رعایت این قوانین می باشند. ما در دو سال اخیر شاهد افزایش بی رویه تلفات افراد ملکی در کشور بوده ایم. افراد غیر نظامی اغلب به صورت عمدی از سوی شورشیان هدف قرار گرفته اند.
کشتار عمدی افراد ملکی نقض صریح قوانین جنگی به شمار آمده و سازمان ها و نهادهای حقوق بشری بین المللی را مکلف می سازد تا در آن رابطه واکنش عملی نشان داده و در پی شناسایی، تعقیب و دستگیری عاملان جنایت برآیند.
متأسفانه ما در این مدت به جز محکومیت جنایات و صدور اعلامیه در باره آن، شاهد عکس العمل جدی از سوی سازمان ملل و سایر نهادهای بین المللی نبوده ایم. در سایه همین سکوت و سهل انگاری، گروه های تروریستی هر روز مردم بی گناه ملکی را هدف قرار داده و با انجام حمله انتحاری ده ها مرد، زن، جوان و کودک را با خاک و خون می کشند و بی مهابا مسؤلیت حملات شان را به عهده می گیرند.
اگر در کشورهای دیگر یک صدم این فجایع رخ دهد، حکومت برای دستگیری و مجازات عاملان حمله ضرب الاجل تعیین کرده و برای سرکوبی گروه هایی که در این گونه حملات دست داشته اند، اقدامات عاجل و سرکوب گرایانه نظامی را در پیش می گیرند، تا دیگر آنها جرأت نتوانند بر مراکز تجمعات مردمی حمله کنند و یا شاگردان مکاتب را هدف قرار دهند.
ما با سکوت، نرمش و سهل انگاری خود برای گروه های هراس افگن فرصت داده ایم تا دست به هر جنایتی بزنند و هیچ باکی از پیامدهای عمل جنایات کارانه شان نداشته باشند.
طالبان از یک طرف می گوید که ما غیر نظامیان را هدف قرار نمی دهیم؛ اما از سوی دیگر مسؤلیت حمله بر چهار راه صدارت و ده ها حمله دیگر را در آن کارمندان دولتی، افراد ملکی، خبرنگاران و اصحاب رسانه، معلمان، شاگردان مکاتب، قضات و سارنوالان کشته می شوند، به عهده می گیرند. از نظر طالبان اینها غیرنظامی نیستند. این ها به گونه ای با نظام موجود همکار و همگام هستند. پس با این حساب غیر نظامیان کیست؟
در قوانین بین المللی بشر دوستانه تمامی کسانی که در جنگ شریک نیستند و سلاح به دست ندارند، غیر نظامی به حساب می آید. کارمندان ملکی دولت، خبرنگاران، روزنامه نگاران و قضات و سارنوالان غیر نظامی هستند و کشتار آن ها جنایت جنگی شمرده می شود.
بنابراین کشتار خونین دوم ماه ثور در غرب کابل، به خاک و خون کشیدن ده کودک مظلوم در قندهار و حمله دیروز بر خبرنگاران که منجر به کشته و زخمی شدن ده ها تن از همکاران ما گردید، یک عمل وحشیانه، قبیح و از نظر قواعد بین المللی جنایت جنگی است که هیچ توجیهی را نمی پذیرد. حال پرسش این است که پیامد این جنایت جنگی برای جنایت کاران چیست؟ دولت، سازمان ملل و سایرنهادهای ملی و بین المللی مدافع حقوق بشر و خبرنگاران برای تشفی دل بازماندگان قربانیان جنایت، چه اقداماتی می توانند انجام دهند؟ صرف با واژه های احساسی و کلیشه¬ای درد این مردم دوا نمی شود. مردم انتظار واکنش قاطع و عملی در برابر هراس افگنان از سوی دولت و کشورهای حامی افغانستان دارند.

دیدگاه شما