امروزه شاهد ورژن های مختلف تروریسم در کشورهای اسلامی هستیم. افغانستان نیز از این حلقه مستثنی نیست. از روزی که افراط گرایی در کشور همسایه ما نضج یافته است، نشانه های واضحی از آن را در افغانستان نیز مشاهده کرده ایم. شاید نخستین موج تروریسم با طالبان همراه با قتل و کشتار وارد افغانستان شد و کمی بعدتر القاعده نیز به این کاروان پیوست. این دو گروه که زاده جهاد افغانستان بودند، یکی متشکل از فرماندهان جهادی و طلبه های علوم دینی در مدارس دیوبندیه و دیگری متشکل از عرب های افغان بوده اند. از آن روز تا کنون هرگونه نامی که بر تروریسم گذاشته اند دارای مبدا و مقصد واحد بوده است.
اگر کمی دورتر برویم انواع تروریسم در کشورهای اسلامی را دارای ریشه های مشترک و واحد می یابیم. اگرچه در کشور همسایه ما نیز انواعی از نام ها و عناوین به تروریسم داده شده است. ولی واقعیت این که این همه عناوین و نام ها بر یک پدیده اشاره دارند که عبارت است خشونت ورزی مبتنی بر ایدئولوژی دینی و مذهبی. همه تروریست ها به زعم خویش با یک شعار و به هدف از بین بردن کفر و شرک و رسیدن به بهشت آدم می کشند و ویرانی به بار می آورند. هم اکنون تنها در افغانستان براساس آمار و ارقام رسمی بیش از 25 گروه تروریستی وجود دارند که همگی در کشتارهای خونین و تباهی مردم افغانستان همدست و همداستان هستند.
در حملاتی که دیروز به طور هماهنگ و همزمان بر مراکز پلیس انجام گرفت، نوع عملیات و حملات به صورت مشابه و یک سان صورت گرفت. اما یکی را طالبان و دیگری را داعش به عهده گرفت. از سوی دیگر در گزارش از لشکر طیبه و شبکه حقانی نیز نام برده شده است.
این همه نام و عنوان به خاطر اغوای افکار عمومی و شایعه پراکنی از سوی تروریست ها است. آن ها به خوبی می دانند که چگونه میان اقوام و مذاهب افغانستان از یکسو و میان مردم وحکومت از سوی دیگر تفرقه بیندازند و بی اعتمادی ها را تشدید کنند. متاسفانه قربانی شدن مردم بی گناه تنها بخشی از آسیب هایی است که از سوی تروریست بر مردم افغانستان وارد می شود. اسیب های جدی تر نتایج روانی و روحی این گونه حملات است. معمولا خسارات جانی و شهادت مردم بی گناه تا کمی افکار عمومی را به خود مشغول می کند و زود فراموش می شود. اما آسیب های روانی آن هم چنان تا مدت ها باقی می ماند و سبب شکاف های اجتماعی و تفرقه مذهبی و قومی می گردد. بدتر از همه سبب بی اعتمادی ها میان مردم افغانستان می شود. زخم های ناشی از تفرقه ونفاق تا مدت ها بر زندگی مردم ما سایه می افکند و بدین ترتیب حیات جمعی وشیرازه ارزش های مشترک و ملی را از بین می برد.
دراین طرف و در جبهه مقابل تروریسم متاسفانه نوعی سردرگمی و استیصال وجود دارد. این سردرگمی و استیصال هم در میان مردم و در طرف حکومت و نهادهای امنیتی مشهود است. ما هنوز نتوانسته ایم در برابر دشمن مشترک که به خون همه مردم افغانستان تشنه است، متحد شویم و با صدای واحد و اراده مشترک به مبارزه منسجم و هماهنگ بپردازیم.
در این استیصال و سردرگمی اول دستگاه اطلاع رسانی کشور و به خصوص بخش های امنیتی مقصرهستند و در گام دوم قلم به دستان رسانه ای و کاربران شبکه های اجتماعی. نفرت پراکنی های آگاهانه و نا آگاهانه رسانه های غیر حرفه ای و هم چنین کاربران شبکه های اجتماعی به طور مستقیم تبلیغ از اهداف و آرزوهای دشمن تروریست هستند.
دستگاه های اطللاع رسانی حکومت عاجز از بیان درست اهداف دشمن هستند و رسانه ها کاربران شبکه های اجتماعی در تشدید خصومت های اجتماعی و نفرت پراکنی عمومی به طور فعال سهیم هستند. هنوز بسیاری از کاربران شبکه های اجتماعی به طور آشکارا بخش هایی از حکومت را متهم به همدستی با تروریست ها می کنند و بخش های رسانه های حکومت و نهادهای امنیتی نیز در برابر این همه افترا و تهمت ساکت هستند. چه بسا که گاهی کارهایی می کنند که این تهمت ها را موجه تر می سازند.
آن چه مسلم است این است که تروریست ها با دستان خونین و چهره خون آشام دست به قتل وکشتار می زنند و ما غافل از ویرانگری دشمن مشغول چنگ زدن به سرو صورت همدیگر هستیم.