صاحب امتیاز: محمد رضا هویدا

مدیر مسوول: محمد هدایت

سر دبیر: حفیظ الله زکی

جمعه ۱۰ حمل ۱۴۰۳

دانلود صفحات امروز روزنامه: 1 2 3 4 5 6 7 8

همسایگان افغانستان و بازی با آتش

-

تحولات امنیتی اخیر و به خصوص جنگ فراه یک بار دیگر بحث حضور همسگایگان در پشت قضایای افغانستان را به میان آورد. دیروز در سرمقاله روزنامه افغانستان اشاراتی به همین موضوع داشتیم. اما این موضوع زمانی جدی تر و عریان تر مطرح گردید که مسولان درجه اول امنیتی به شمول وزرای دفاع، داخله، ریاست امنیت ملی و فرمانده نیروهای حمایت قاطع به فراه سفر کردند و در یک کنفرانس خبری اشتراک کردند. آنان همگی بالاتفاق و البته با عبارات گوناگون دست داشتن همسایگان در قضیه فراه را یادآور شدند. به نظر می رسد اظهارات رسمی در این سطح علیه همسایگان به خصوص اشارات آنان به همسایه غربی ما یعنی ایران بی سابقه است. به همین خاطر ضروری است که به چند نکته اساسی توجه کنیم:
یک. حضور همسایگان در پشت قضایای افغانستان سال ها است که تجربه شده است و تردیدی در آن نیست. متاسفانه همسگایگان افغانستان هرکدام به نحوی در پشت قضایای تلخ و بحران افغانستان دست دارند و چندان نیاز به ثبوت هم ندارد. دیروز لوی درستیز همسایه جنوبی افغانستان حضور تروریست ها در پاکستان را رد کرد و گفت که سخن گفتن از گروه هایی چون شورای کویته و شورای پیشاور در پاکستان افسانه است. این اظهارات به قدری وقیح و بی شرمانه است که حتی یک کودک نیز آن را باور نمی کند. همه کسانی که با قضایای افغانستان آشنایی دارند می دانند که بسیاری از نیروهای طالبان در سراسر افغانستان از سوی شورای کویته رهبری و مدیریت می شوند. شورای کویته هسته رهبری و مرکز تحولات داخلی طالبان در سال های گذشته بوده است. حتی بسیاری از تصمیم گیری های کلان در سطح رهبری این گروه تروریستی از همین نقطه صورت می گرفته است.
هم چنین در جنگ فراه چه کسی باور می کند که تدارکات و تجهیز دو هزار نیروی مسلح در یک شب، بدون حمایت قوی خارجی امکان پذیر است؟ دو هزار نفر نیروی مسلح در هر جایی به فعل و انفعالات نظامی بپردازند، حرکت یک لشکر تمام عیار را به نمایش می گذارند و این گونه حرکت سازماندهی شده و منسجم علیه مرکز یک ولایت مهمی مثل فراه هرگز از دست طالبان به تنهایی بر نمی آید. گروه طالبان تهاجم نظامی در این سطح در طول سال های گذشته نداشته است.
دو. بحث به میان آمدن حضور همسایگان در قضایای افغانستان از این جهت اهمیت دارد که باید افغانستان یک بار برای همیشه با این همسگایگان تکلیف خود را روشن کند. تنها کنفرانس دادن یک روزه و فراموش کردن قضایا کفایت نمی کند. مردم افغانستان انتظار دارند که همه مسایل ریز و درشت مربوط به اهداف و عملکرد خصمانه همسایگان در برابر مردم افغانستان به روشنی بیان گردد و تصمیمات مقتضی در مورد این گونه مسایل اتخاذ گردد. بدون تردید پاکستان ید طولایی در حمایت از گروه های تروریستی در افغانستان داشته و دارد. به همین شکل همسایه غربی افغانستان نیز در سال های اخیر حمایت های پیدا و پنهان از طالبان داشته و در بسیاری از تحولات امنیتی غرب کشور دست داشته است. بنابراین اکنون زمان آن فرا رسیده است که بخش های استخباراتی افغانستان با همکاری نیروهای حمایت قاطع و دیگر هم پیمانان بین المللی خود آب پاکی را روی دست همسایگان بریزند و در وهله نخست با اسناد و مدارک کافی دخالت همسایگان را رسانه ای کند و در مرحله دوم علیه اقدامات خصمانه کشورهای همسایه در مجامع بین المللی اقدام کند.
سه. تحولات امنیتی افغانستان به سمتی می رود که کم کم دامن همسایگان و کشورهای منطقه را نیز می گیرد. جنگ فراه یک نمونه کامل از این گونه تحولات است. اکنون روشن شده است که پدیده جنگ و منازعه در نقاط مختلف خاورمیانه با همدیگر پیوند دارد. قدرت های جهانی و منطقه ای برای هریک از این منازعات اهدافی دارند که با استراتژی های کلان بین المللی و منطقه ای آن ها در ارتباط است. به همین خاطر شعله ور ساختن آتش در هر نقطه ای از افغانستان می تواند سرآغاز یک منازعه کلان تر باشد. با توجه به سیاست های جدید ایالات متحده در برابر جنوب آسیا کشور پاکستان ممکن است به گونه ای پاداش اقدامات خصمانه خود را دریافت کند. اما نتیجه عملکرد ایران به گونه ای دیگر خواهد بود. از همین رو برای کشورهای همسایه افغانستان بهتر آن است که در مهار شعله های آتش جنگ در افغانستان بکوشند تا دمیدن در آن.
چهار. همان گونه که رییس عمومی امنیت ملی در کنفرانس خبری در ولایت فراه اذعان داشته است، کمبودها و نقص ها در عملکرد نیروهای امنیتی و ادارات مربوطه دولتی نیز غیر قابل اغماض است. واقعا جای پرسش است که چرا مقامات محلی و بخش های استخباراتی و نیروهای امنیتی ما در ولایت فراه حضور دو هزار نفر نیروی مسلح را در نزدیکی اقامت شان متوجه نشدند؟ چگونه ممکن است که دو هزار نفر نیروی تا بدندان مسلح در نزدیکی های ادارات امنیتی و محلی ما برای سقوط یک ولایت تجهیز و آماده شوند؛ ولی این همه فعل و انفعالات نظامی از چشمان شان پنهان بماند و زمانی خبر شوند که دشمن حملات شان را بر مراکز اصلی امنیتی و محلی آغاز کرده است؟
با توجه به نکات فوق باید به این نکته اساسی توجه کنیم که همسایگان افغانستان سال ها است که با آتش بازی می کنند. بدون تردید همان طوری که دود این آتش سال ها است که مردم افغانستان را کور کرده است، روزی به چشمان همسایگان نیز خواهد رفت. تروریسم به مثابه یک ویروس خطرناک دامن همه را آلوده کرده است و این آلودگی روزی تبدیل به خونابه خواهد شد.

دیدگاه شما