بخش وسیعی از کشور در آتش جنگ می‌سوزد. غزنی تازه ترین و غیر قابل باورترین آنهاست، شهر فرهنگی و تاریخی غزنی با هجوم طالبان به میدان جنگ مبدل شده و بیانیه‌های دولت و طالبان هر کدام از پیروزی‌های‌شان خبر می‌دهند، اما خبری از مردم بی دفاع و مظلوم غزنی نیست. دایره حملات طالبان، خصوصا بعد از سال 2014 به تدریج به شمال کشور کشیده شد. اکنون ولایت های شمالی نه تنها جولانگاه طالبان هستند بلکه نیروهای داعش نیز در شماری از ولسوالی های آن حضور قوی دارند و زندگی را بر شهروندان آن مناطق سخت و دشوار ساخته‌اند. اما اکنون جنگ به تدریج به کابل نزدیک‌تر می‌شود. جنگ در غزنی، وضعیت جنگی و دفاعی دولت افغانستان را برای همه محک زد. توان دفاعی دولت افغانستان با وجود همه ادعاها، بیانیه‌ها و اطمینان‌هایی که وزارت های سکتور امنیتی کشور صادر می‌کنند، ضعیف است.
راه حل چیست؟
1. مراجعه به جامعه جهانی و درخواست کمک از کشورهای دوست افغانستان. افغانستان با ایالات متحده امریکا و چندین کشور قدرتمند دیگر پیمان‌های استراتیژیک و تفاهم‌نامه همکاری‌های امنیتی و دفاعی امضا کرده است. علاوه بر این هنوز هم هزاران سرباز خارجی در افغانستان حضور دارند. ده‌ها کشور بزرگ جهان دولت افغانستان را کمک می‌کنند تا بتواند به حیات خود ادامه دهد.
شکی در این نیست که جنگ افغانستان، جنگی –تنها- میان گروه های متخاصم داخلی نیست. در این جنگ به نحوی تمام کشورهای دنیا نقش دارند. تروریزم، بنیادگرایی مذهبی و مواد مخدر چالش‌های بین‌المللی هستند که می‌خواهند از افغانستان به عنوان پایگاهی برای تهدید تمام جهان استفاده کنند. شبکه‌های بزرگ تروریستی چون القاعده و طالبان و داعش تهدیدی برای همه دنیا هستند. باندهای مافیایی بین‌المللی مواد مخدر افغانستان را به کشتزار مواد مخدر برای مصرف همه کشورهای جهان تبدیل کرده‌اند. بنیادگرایی مذهبی از پتانسیل موجود در افغانستان به عنوان پایگاهی برای رخنه به کشورهای دیگر استفاده می‌برد.
دولت افغانستان باید از جامعه جهانی، پیمان ناتو، ماموریت حمایت قاطع، کشورهایی که با آنها پیمان های استراتیژیک و یا تفاهم نامه های امنیتی امضا کرده است، درخواست کمک نماید. حاکمیت ملی، استقلال، تمامیت ارضی و وحدت ملی افغانستان که در تمامی‌این پیمان‌ها و تفاهم‌نامه‌ها اصول مسلم هستند، در خطر است. بسیار جالب و مضحک است که نیروهای بین‌المللی که برای حمایت از استقلال و حاکمیت ملی و ثبات افغانستان در کشور حضور دارند، در پایگاه‌های‌شان در امنیت به سر ببرند و مردم افغانستان از دم تیغ طالبان و دیگر گروه های تروریستی بگذرند.
2. مراجعه به مردم و بسیج عمومی. سربازان و افسران اردو، پولیس و امنیت ملی کسانی غیر از فرزندان همین مردم نیستند. روزانه ده‌ها تن از آنها در گوشه و کنار این کشور شهید و زخمی‌می‌شوند. با وجود همه این‌ها زمانی که دولت نتواند از ولسوالی ها و یا ولایاتی با صدها هزار جمعیت دفاع کند، مراجعه به مردم و درخواست کمک از مردم یکی از راه های اساسی برای مقابله با تهدیدهای دشمنان مردم و دولت افغانستان است.
اما برای این امر، اولا دولت تعریف مشخص و واضحی از دوست و دشمن داشته باشد و به مردم نیز منتقل کند. و ثانیا دولت باید صادقانه وضعیت امنیتی کشور را به مردم تشریح کند، و در نهایت از مردم بخواهد تا با تمام توان مالی و جانی برای مقابله با دشمن و نجات دولت و کشور، علیه دشمنان‌شان بجنگند. مراجعه به مردم در تمامی‌کشورهایی که با دولت‌های مردمی‌و قانونی اداره می‌شوند و عدالت و شفافیت در آن‌ها وجود دارد یکی از کارسازترین روش‌ها برای مقابله با تهدیدهای داخلی و خارجی است.
البته در چنین حالتی سخن گفتن از گفتگوهای صلح (با چنین وضعیتی که خود دولت کنار گذاشته شده باشد) و  آتش بس با گروهی که با تمام توان علیه دولت و مردم افغانستان می‌جنگند، بیهوده خواهد بود. صلح و آتش بس زمانی کارآمد خواهد بود که طرفین از جنگ خسته شده باشند، نه این‌که یکی با شاخه زیتون و دیگری با شمشیر در مقابل یکدیگر قرار بگیرند.