حکومت وحدت ملی پس از انتخابات جنجال برانگیز، سرانجام توانست با یک ارادۀ توافقی مشروعیت خودش را در افغانستان و در سطح جامعه بین المللی حفظ کند. به همین رویکرد، بحران اکنون حکومت افغانستان دیگر بحران مشروعیت نیست. ولی حکومت افغانستان از بحران اقتدار و حاکمیت قاطعانه به شدت رنج می برد. طالبان نیز، دیگر به دنبال تخریب مشروعیت قانونی حکومت افغانستان نیست. اما طالبان تاکنون در قسمت تخریب وجهۀ حکومت و نشان دادن ضعف حاکمیت حکومت مرکزی  بسیار تلاش کرده و تاجایی هم موفق شده است. تصرف شهر استراتژیک قندوز در سال‌های گذشته و حملات گسترده طالبان در ولایت استراتژیک فراه در سال جاری حکومت افغانستان را به شدت دچار سراسیمگی کرد و  خبر موفقیت طالبان را در صدر اخبار بین المللی و داخلی قرار داد. برای طالبان این رویداد، بعنوان بزرگترین پیروزی در صحنۀ جنگ مطرح شد و بدیهی است که برای سربازان و حامیان آنان، انگیزه و اعتماد به نفس بسیار در پی داشت. به همین قیاس این واقعه، مدیریت نظامی افغانستان را یک بار دیگر در برابر یک سؤال بسیار بزرگ قرار داد و شهروندان افغانستان را طبیعتا دچار تردید و پریشانی کرد.
هم اکنون با تصرف بخش های مهم شهر غزنی توسط طالبان، شهروندان افغانستان در میان بیم و هراس فراوان قرار گرفته اند. این وضعیت برای سرمایه گذاران داخلی و خارجی افغانستان، بیش از هرکسی دیگر تأثیر منفی برجای می‌گذارد و همچنین شهروندان کشور را نسبت به آینده دچار سردرگمی می-سازد. واقعیت اینست که حکومت افغانستان در گسترش این انبوهی بیم وهراسی که بر اذهان شهروندان افغانستان حاکم شده است، مسئولیت اولیه را دارد و مقصر است. حکومت افغانستان می تواند با حفظ اسرار نظامی، مردم و رسانه ها را در خلأ اطلاعات لازم و عمومی قرار ندهند ولی این کار را درست مدیریت نتوانسته است. واضح است وقتی که اطلاعات لازم و صحیح از جانب حکومت به افکار عمومی داده نشود، شایعات برخاسته از بیم و هراس در اذهان فراگیرمی شود. مردمی که بستگان و نزدیکان شان در میدان جنگ قرارگرفته اند بدون دقت کافی به هر شایعه و سخنی گوش فرا خواهد داد. با قطع وسایل ارتباطی در شهر غزنی، یگانه منبع اطلاعات تنها حکومت افغانستان بود. ولی اطلاعات پراکنده و حتی گاهی متناقضی حکومت افغانستان، بیش از هرچیز سراسیمگی حکومت را به نمایش گذاشت.
بسیاری از حکومت ها، کوشش می کنند که با ایجاد امید و نشر اطلاعات آرامش بخش، افکار عمومی را به صورت فوری و زود گذر مدیریت کنند تا زمینه برای تطبیق اهداف عملی و استراتژیک حکومت فراهم شود ولی این تبلیغات روانی و رسانۀ  اگر درست و سنجیده مدیریت نشود، نتیجۀکاملا عکس می دهد و سرانجام به فرافکنی منجر خواهد شد.
به هر روی، در جنگ های تروریستی هدف اصلی ایجاد رعب و وحشت غیر عادی به شهروندان می باشد. تا از این طریق ضعف حکومت در برابر افکار عمومی بزرگ جلوه کنند. طالبان دقیقا همین استراتژی را به پیش می برد. طالبان برآنست که برای شهروندان افغانستان این مسئله را القا کند که هیچ جای افغانستان نقطه امن نیست و طالبان حتی در آن جا که تصور نشود حضور دارد. حال آنکه این استراتژی برعکس از طریق حکومت باید عملی گردد و دشمن باید به این برداشت برسد که حکومت در همه جا حضور دارد و هیچ جای از کشور برای گروه های دهشت افکن لانۀ امن نخواهد بود.
در شیوۀ جنگ روانی که دشمن به پیش گرفته است، بسیار حیاتی است که حکومت افغانستان، بتواند امید را به مردم برگرداند. امید به آینده زمانی در زندگی مردم جاری خواهد شد که حکومت افغانستان اقتدار خودش را واقعا ترمیم کند. هم اکنون اقتدار حکومت به شدت دچار آسیب شده است. پروسۀ جنگ و صلح  در سالیان گذشته وارد یک بازی سیاسی و بی نتیجه شده است. این وضعیت افکار عمومی را دچار شک و تردید کرده است. مسئله جنگ و صلح یک مسئله ملی  است و ملت باید به صورت شفاف در جریان تمام فرایند این مسئله قرار بگیرد تا بتواند به حکومت اعتماد کند و در هرشرایط پشتیبان حکومت  باشد. تنها با این طریق دشمن به جنگ روانی اش ناکام می ماند و نمی تواند میان حکومت و مردم ایجاد فاصله کند. به هر طریق ممکن، ضرورت مبرم است که حکومت افغانستان به عنوان نماینده و اتکای تمام مردم، باید  امید و اعتماد ماندگار را  به مردم  برگرداند.