فاجعۀ المناک آموزشگاه موعود، باید آخرین درس برای حکومت و مردم افغانستان باشد. اما حوادث ثابت ساخته است که ما خیلی کم عبرت می گیریم. تاکنون حوادثی مشابه در کشور افغانستان بسیار اتفاق افتاده است. این مسئله حکایت از بی توجهی وسهل انگاری بسیار دارد. به نظر می رسد که مقامات امنیتی افغانستان هیچگاه از حوادث تروریستی تجربه نمی گیرد. این امر از آن جا ناشی می شود که حوادث های تروریستی دراین کشور چندان تحقیق و بررسی نمی گردد. به راستی که چنین است. تاهنوز نتیجۀ تحقیق هیچ حوادث تروریستی در افغانستان منتشر نشده است. دلیلش هم اینست که هیچگاه عوامل و دست اندرکاران داخلی عوامل تروریستی محاکمه نشده است. حتی عوامل تروریستی طالبان که دستگیر شده است، محاکمه نشده است. این مسئله افکار عمومی را در شک و تردید فراوان قرار داده است.
اما این بار از حوادث تلخ آموزشگاه موعود نباید به سادگی بگذریم. حمله به مراکز آموزشی اگر جلوگیری نشود، آیندۀ افغانستان به خودی خود تاریک خواهد شد. حمله به مراکز آموزشی دقیقا به همین هدف طراحی می شود تا مردم از دانایی حذر کند. حذر از دانایی زمینۀ امتداد تاریکی را فراهم می سازد. مردمی که باهیچ زندگی می کند و با سرما زمستان را سر می کند ولی هرگز از آموزش و دانایی دست نمی کشد، به جای اینکه تقدیر شوند، در جلو چشم حکومت سلاخی می شوند. ما چقدر ملتی بد بختیم. با این هم فاجعۀ موعود بایددرسی فراموش ناشدنی برای همه باشد. نخست از همه، آموزشگاه ها و نهاد های آموزشی نباید، دیگر به امید نیروهای امنیتی بمانند. نیروهای امنیتی افغانستان ثابت ساخت که در قبال تأمین امنیت مردم ومراکز عمومی به شدت ضعیف ظاهر شده اند. حال آن که هدف اصلی مراکز آموزشی تأمین خدمات آموزشی است نه تأمین امنیت. زیرا نهاد های آموزشی، اماکن آموزشی است نه پادگان نظامی. حکومت اگر نمی تواند به مردم خدمات درست آموزشی و عمومی ارائه کند، مجبور ومکلف است که امنیت این مراکز خدماتی را تأمین کند. اصلا وظیفه وزارت داخله هم اکنون منحصر به تأمین امنیت شده است ولی این اداره آن قدر ضعیف عمل می کند که حتی امنیت خودش را هم تأمین نمی تواند. به همین سبب، فاجعۀ موعود باید درسی برای همه باشد و مدیران اماکن عمومی و آموزش باید فکر امنیت شان را بکند.
اما مسئله به این سادگی هم نیست. وزارت داخله و نیروهای امنیتی مجبور است که مکلفیت خود را انجام بدهند. فرار از مسئولیت و فساد اداری و مافیایی شدن ادارات دولتی باعث سقوط این حکومت خواهد شد. مگر مردمی که هر روز به روی دوش خود تابوت می برد، تا چه حد می تواند شکیبای پیشه کند و در برابر کوتاهی های حکومت مدارا کند. تجربه ثابت ساخته است آن گاه ملت به خشم آید هیچ قدرتی آن را کنترل نمی تواند.
فراتر از این، حکومت افغانستان باید به وضاحت از مردم افغانستان معذرت خواهی کند. حکومت در برابر تأمین امنیت مردم از خود نهایت کوتاهی نشان داده است، مخصوصا در برابر تأمین امنیت مردم هزاره و شیعه. حکومت در برابر این همه کشتار و فجایع، بسیارناکام عمل کرده است. فاجعۀ آموزشگاه موعود اما بسیار تکان دهنده است. کودکان و نوجوانان بی گناه صرف به جرم هویت و عشق به دانایی در برابر چشمان و در نزدیکی مرکز قدرت سلاخی شدند، بسیار جای شرمندگی است که حکومت مانند گذشته خودش را به فراموشی بزند و ملت هم به زودی فراموش کند و تنها پس از تکرار حادثۀ دیگر، دوباره چشم بگشاید و شاهد فاجعۀ مکرر باشد.
فاجعه آموزشی موعود نشان داد که دشمن مصمم شده است تا تمام هستی این کشور را با خاک یکسان کند. مگر ما چقدر باید درس بگیریم تا دشمن را خوب بشناسیم. دشمن جز کشتن به هیچ چیزی نمی اندیشد. بنا براین حکومت افغانستان باید در برابر جنگ و صلح افغانستان تعیین تکلیف کند و بیش از این به دشمن باج ندهد و خون مردم را به حراج نگذارد. حکومت باید در سیاست های کلان جنگ و صلح تجدید نظر کند. وگرنه حکومت به زودی همین اعتماد ضعیف اش را هم از دست خواهد داد و در بربر افکار عمومی تنها خواهد ماند.
جامعۀ جهانی نیز براساس تعهدات اخلاقی و بین المللی موظف ومکلف است که با تروریزم مبارزه جدی داشته باشد. افغانستان تا چه اندازه در برابر مبارزه با تروریزم به جای همه بجنگد و قربانی بدهد. جامعه جهانی باید اعتراف کند که بخشی عظیمی از مردم افغانستان به جرم هویت و قومیت مشخص در برابر تروریزم هر روز قربانی می دهند و تاکنون هم حکومت افغانستان و هم جامعۀ بین المللی در  برابر این فاجعه اقدام جدی نکرده اند.
بنابراین فاجعۀ موعود، هم برای مردم، هم حکومت ونیروهای امنیتی باید یک درس فراموش ناشدنی باشد. جلو فجایع بعدی قبل از وقوع باید گرفته شود.