دیروز نشست سه جانبه افغانستان، پاکستان و چین در کابل برگزار شد و محور این نشست بر اساس خبرهای رسمی ‌تاکید بر مبارزه مشترک با تروریزم بوده است. این نشست از آن جهت حایز اهمیت است که به نظر ‌می‌رسد دو کشور پاکستان و چین پس از چانه‌زنی‌های زیاد و تقلا برای ایتلاف منطقه‌ای در برابر آمریکا ناامید شده و به راه اصلی یعنی مبارزه با تروریزم متمایل گردیده اند. این در حالی است که عمران خان نخست وزیر پاکستان نیز از نشست صلح دو‌بی ‌استقبال کرده و از پاسخ مثبت این کشور به درخواست ایالات متحده مبنی بر کشاندن طالبان بر سر میز مذاکره خبر داده است. در همین حال مقامات امنیتی افغانستان نیز از هدف قرار دادن فرماندهان محلی طالبان خبر داده اند و در همین راستا طی چند روز اخیر تعدادی از ‌‌مسئولان اصلی طالبان به طور هدفمند کشته شده اند.
این چند خبر در روزهای اخیر در عرصه سیاسی و امنیتی افغانستان پس از آن رخ داده است که ایالات متحده به گونه ‌بی‌سابقه در زمینه صلح افغانستان فعال شده است. در مجموع این رخدادها به یک راه حل ممکن در باره افغانستان ختم ‌می‌گردد که همانا مبارزه صادقانه، مشترک و مؤثر با تروریزم است.
طی یکی دو سال اول سقوط طالبان و برآمدن نظام جدید افغانستان با حمایت جامعه ‌‌بین‌المللی، اجماع نسبتا ‌بی‌سابقه‌ای در یکی از مهم‌ترین مسایل جهانی یعنی مبارزه با تروریزم به وجود آمده بود. این اجماع به رهبری ایالات متحده به خصوص شخص رئیس جمهور وقت آن کشور، جورج دبلیو بوش، شکل گرفته بود و خطری که تروریزم متوجه کل جهان کرده بود، این اجماع را قوت ‌می‌بخشید. یاد مان نرفته است که حتا در آن زمان ایران به عنوان یکی از دشمنان سرسخت ایالات متحده در منطقه خاورمیانه با جبهه ضد تروریزم همکاری‌های جدی داشت. پاکستان مجبور به همکاری شده بود و حتا روسیه همگام با این جبهه بود. اما متاسفانه به مرور این اجماع و جبهه جهانی مبارزه با تروریزم با شکست مواجه شد و از هم پاشید.
مهم‌ترین فاکتورهای تاثیرگذار در فروپاشی اجماع جهانی علیه تروریزم تغییر استراتژی ایالات متحده و متحدانش از یکسو و در پیش گرفتن سیاست‌های غلط در حکومت وقت افغانستان از سوی دیگر بود. متاسفانه جدیت رهبری ایالات متحده در مقابله با تروریزم با ختم ریاست جمهوری بوش و حاکمیت جمهوری خواهان و آمدن باراک اوباما و دموکرات‌ها، به مرور از بین رفت. دلیل آن علاوه بر تعریف جدید از منافع ملی ایالات متحده، اتکای بیش از حد به‌‌ سازمان‌های ‌‌بین‌المللی و ‌‌سازوکارهای مسالمت‌جویانه با مسایل جهانی از جمله تروریزم بود. با آمدن دوباره جمهوری خواهان و شخص دونالد ترامپ انتظار ‌می‌رفت که سیاست‌های ضد تروریستی این کشور احیا گردد و نشانه‌هایی نیز بر این نکته دلالت داشت. اما متاسفانه اکنون پس از گذشت مدت‌ها از ریاست جمهوری رییس جمهور فعلی به نظر ‌می‌رسد، این کشور بیش از آن که در راستای مبارزه با تروریزم جدیت داشته باشد، با این مساله بازی ‌می‌کند. بازی‌های اخیر نماینده ویژه این کشور در امور افغانستان، این گمانه را تقویت ‌می‌کند.
حکومت وقت افغانستان با یک چرخش احمقانه علم مخالفت با جامعه جهانی را برداشت و حتا در بسیاری از موارد با تروریست‌ها و طالبان همصدا گردید. به فراموشی سپردن منافع ملی افغانستان و جنایت‌های طالبان در حق مردم افغانستان، کار ساده و تنها محصول تفکر استراتژیک دولت آقای کرزی نبود. بلکه سعایت استخبارات منطقه و همسایگان نیز نقش برازنده‌ای در این زمینه داشت. در هر صورت آنچه نباید ‌می‌شد، صورت گرفت و جامعه جهانی از حمایت افغانستان دلسرد گردید.
طرف‌های دیگر قضیه از جمله پاکستان هم‌‎چنان مدافع طالبان و گروه‌های تروریستی بوده و هست و کشورهای دیگر از جمله روسیه و چین و ایران رسما ارتباطات‌شان را با طالبان تایید کرده اند و هم‌چنان در حال حمایت از طالبان هستند. این حمایت‌ها و پیشی گرفتن از همدیگر در مذاکره با طالبان و یا هر گروه تروریستی دیگر هرگز به نفع منطقه و جهان و به خصوص یگانه قربانی تروریزم یعنی افغانستان نیست. وقایع اخیر نشان دهنده‌ی به وجود آمدن درک جدید از خطر تروریزم و رفتن به سوی یک اجماع جهانی علیه دهشت‌افکنی است. 
اگر ایالات متحده به این درک دوباره رسیده باشد که تنها راه شکست تروریزم تحت فشار قرار دادن کشورهای حا‌می ‌آن است و در این راستا با جدیت به دنبال تشکیل جبهه جهانی ضد تروریزم باشد، پاکستان و کشورهای همسایه افغانستان به این درک رسیده باشند که تروریزم تنها خطر برای افغانستان نه بلکه برای کل منطقه است، کشورهایی مثل روسیه و چین به این باور برسند که روزی ممکن است ویروس افراط‌گرایی دامن آن‌ها را نیز بگیرد و افغانستان بدین باور رسیده باشد که تنها راه فایق آمدن بر تروریزم مقابله به مثل با آن است، اجماع علیه تروریزم شکل خواهد گرفت و مبارزه با آن آسان‌تر خواهد شد. در غیر آن صورت بازی هم‌چنان ادامه خواهد داشت و متاسفانه اولین بازنده میدان، افغانستان خواهد بود و این بازی موش و گربه هم‌چنان تا سال‌ها بعد استمرار خواهد  یافت.