طالبان نسبت به هر زمانی، در برابر فشارهای مضاعف قرارگرفته است. چهره منفی طالبان در افکار عمومی مردم افغانستان، فشارهای منطقه‌ای و جامعه جهانی وآغاز حملات تهاجمی نهادهای امنیتی افغانستان برعلیه طالبان، این گروه را نهایت سراسیمه ساخته است. با این هم، طالبان تاکنون حاضر به گفتگوی مستقیم با حکومت افغانستان نشده است. طالبان با این‌کار، قصد دارد که نیروهای نظامی و هواداران خود را قوت قلب ببخشد. طالبان برآنست تا با اتخاذ موضع قدرت و شرط کردن مذاکره فقط بادولت آمریکا نه در سطح دولت افغانستان، به هوادارانش این پیام را برساند که امارات اسلامی طالبان از لحاظ قدرت نظامی وسیاسی، تاکنون همسطح دولت منتخب افغانستان می باشد. واقعیت اینست‌که برخی سیاست‌های ناسنجیده در طول سالیان گذشته نیز، طالبان را از حالت انزوا وارد میدان دیپلماسی ساخت و به نفع آنان تمام شد. تنها برگ برنده طالبان در عرصه سیاسی، فعلا همین است. ولی واقعیت این است که طالبان به همان اندازه که در میدان دیپلماسی حضور یافته است، به همان میزان زیرفشار دیپلماتیک نیز قرار گرفته است.تلاش های دولت افغانستان و شرایط حاکم بر کشورهای منطقه و جامعه جهانی، وضعیت را طوری پدید آورده است که طالبان از هرجانب، فشار و آسیب پذیری را احساس می‌کند.
چین، پاکستان، آسیای مرکزی، کشور های عربی و آمریکا هم اکنون طالبان را در زیر فشار مضاعف قرار داده اند تا دست از جنگ بردارد و وارد پروسه صلح شود. این هماهنگی نسبی به آسانی به دست نیامده است. دولت افغانستان از سال گذشته فعالیت دیپلماتیک خود را با تمام توان به پیش برده است. آمریکا نیز به این نتیجه رسیده است که جنگ افغانستان باید به سرانجام برسد و از کشورهای درگیر در قضیه افغانستان نیز این در خواست را کرده است. دونالد ترامپ حتی از برخی کشورها رسما تقاضای همکاری کرد و در همین راستا به عمران خان نخست وزیر پاکستان نیز نامه فرستاد. برهمین اساس بود که تلاش‌های پاکستان، زمینه نشست گفتگوهای صلح را در ابوظبی فراهم ساخت. اینک دولت عربستان دارد قدم‌های بعدی را بر می‌دارد. چین بنا بر سیاست‌های اقتصادی کلانی که در منطقه دارد، متقاعد شده است که بدون صلح پایدار در منطقه مخصوصا افغانستان نمی‌تواند، به هدف خودش برسد. از این رو چین فشارهای لازم را برای همکاری امنیتی بر پاکستان وارد ساخته است و پاکستان هرگز نمی‌تواند خواسته چین را به کلی نادیده بگیرد. نشست سه جانبه وزرای چین، پاکستان و افغانستان که اخیرا در کابل برگزار شد، زمینه همکاری‌های مشترک اقتصادی و مخصوصا همکاری‌های لازم را در پیوند به پروسه صلح هموار ساخته است. علاوه براین‌ها، تعاملات مشترک میان کشورهای ذی‌ربط در مسایل منطقه و افغانستان، باعث یک نوع همکاری مشترک در زمینه شتاب گرفتن گفتگوهای صلح افغانستان شده است. طالبان با تمام روحیۀ خشونت طلبی که دارد، نمی‌تواند خواسته مشترک این کشورها را به کلی نادیده بگیرد. تمام فشار کشورهای درگیر در پروسه صلح افغانستان براین امر استوار است که طالبان را سرانجام متقاعد و ناگزیر به پذیرش گفتگوهای صلح نماید. هدف اصلی از نشست‌های پی‌هم در کشورهای مختلف، نیز همین است. این یک بخش قضیه است. اما بخش دوم قضیه فراهم‌سازی مذاکره مستقیم میان طالبان و دولت افغانستان است. تمام تلاش‌های صورت گرفته از جانب کشورهای ذی دخل، در راستای تسهیل سازی پروسه صلح در همکاری و همگامی با دولت افغانستان بوده است.کشورهای همکار تأکید دارند که پروسه صلح باید به مالکیت و محوریت دولت و مردم افغانستان به پیش برده شود. طالبان نیز سرانجام ناگزیر است که تن به درخواست این کشورها بدهد وگرنه برای طالبان هزینه کلان در پی‌دارد. مشخص است که برای کشورهای درگیر در پروسه صلح افغانستان علاوه بر منافع افغانستان، منافع خود آنان  نیز مورد توجه قرار دارد و در دنیای سیاست این یک واقعیت غیر قابل انکار است.
دولت افغانستان برای اعتماد سازی با طالبان اقداماتی را انجام داده است و بدیهی است که در زمان آمادگی و موافقت طالبان برای مذاکره مستقیم با دولت افغانستان، برخی اقدامات قانونی دیگر نیز تبعا مورد بحث قرار خواهد گرفت. ولی آنچه‌که پیوسته دولت افغانستان برآن اصرار دارد، مذاکره مستقیم طالبان با دولت افغانستان است. ازگفته‌های مقامات بلند پایه دولت افغانستان به وضاحت استنباط می‌گردد که در مذاکرات بین الافغانی، اگر طالبان منهای دولت افغانستان، با هرنهادی دیگری که مذاکره کند، بی نتیجه است  و مشکل را حل نخواهد ساخت.