تنها در حمله تروریستی دو شب پیش در منطقه نهم شهر کابل که طالبان رسما و با افتخار آن را به عهده گرفت، 4 نفر کشته و 113 نفر از افراد ملکی و غیر نظامی جراحت برداشتند و اکنون در زیر سقف سرد شفاخانه‌های کابل تحت تداوی قرار دارند. حدود 30 تن از آنان کودک و 12 نفر دیگر زن بوده اند. تعدادی از زخمیان با وضعیت وخیمی مواجه هستند و بین مرگ و زندگی دست و پا می‌زنند. این تنها یک نمونه از حملات ضد انسانی و تروریستی طالبان بود که در اعلامیه خبری سخنگوی این گروه از آن به عنوان یک حمله فدایی نام برده شده است و در آن خارجی‌ها و مزدوران شان به هلاکت رسیده اند. فردای آن روز یک موتر کرولا همراه با سرنشینان خود یک جا در آتش ناشی از انفجار ماین چسپکی در جلو شفاخانه وزیر محمد اکبر خان در آتش سوخت. این مورد هم از شاهکارهای ترور و وحشت طالبانی بود. در این شب و روزهای سرد و زمستانی نیروهای امنیتی کشور رو در رو با تروریست‌ها در جبهه‌های جنگ مشغول نبرد هستند و چه بسا خانواده‌هایی که به خاطر از دست دادن جوانان خویش گلم غم پهن می‌کنند.
در چنین وضعیتی اما کشورهای همسایه و شرکای بین المللی افغانستان از هر طرف صدای صلح خواهی سر داده اند و در این راه هر کدام از دیگری پیشی می‌گیرند. خبرها حاکی از آن است که نماینده خاص ایالات متحده در دور چهارم سفرهای خود به منطقه دیشب وارد کابل شده است تا در زیر خروارها خاک و خاکستر ناشی از انفجار دیشب صلح را جستجو کند. از تهران تا اسلام آباد، ابوظبی، جده، بیجینگ و واشنگتن صدای صلح خواهی طنین افکن است. تهران گویا تازه کشف کرده است که آینده افغانستان بدون طالبان، یک آینده مبهم و تاریک است و باید دولت افغانستان زمینه حضور این گروه را در آینده سیاسی کشور فراهم کند. اسلام آباد از یک سو در حال چانه‌زنی در پشت درهای بسته است و از سوی دیگر نظامیان کارکشته و آشنا با مناطق افغانستان در حال نقشه کشیدن حملات تروریستی هستند. در داخل افغانستان رهبرانی که فرزندان شان در انتخابات از قافله عقب مانده اند، گیج و منگ در پی سنگین کردن کفه ترازوی شان به خاطر سهم‌گیری و سهم‌خواهی در انتخابات آینده ریاست جمهوری هستند.
اکنون این مردم افغانستان هستند تا تصمیم بگیرند که به کدامین صدا گوش فرا دهند؟ ما نمی‌توانیم درک کنیم که آن خانواده‌ای که فرزند خردسالش در گوشه شفاخانه افتاده و با دردهای ناشی از زخم انفجار دو شب پیش دست و پنجه نرم می‌کند و یا آن خانواده‌ای که مرگ جوانش را به دست تروریست‌ها می‌شنود، چه حسی خواهند داشت. مردم واقعیت مرگ‌بار و خونین زندگی خود را با نداهای کاذب صلح‌خواهی و بازی‌های سیاسی چگونه تفسیر خواهند کرد.
از سخنان تکراری و کلیشه‌ای چون خط سرخ حقوق بشر، حقوق شهروندی و حقوق زنان، دستاوردهای چندین ساله، ارزش‌های مندرج در قانون اساسی، آزادی بیان و رسانه و امثال آن اگر بگذریم، اندکی عاطفه انسانی کافی است تا از این همه هیاهو برای مشروعیت دادن به یک گروه تروریستی که جز جنایت چیزی دیگری در پرونده سیاه خود ندارد، شرم داشته باشیم و بیش از این بر زخم مردم افغانستان نمک نپاشیم. پالیسی‌ها و استراتژی‌های جنگی و امنیتی دولت افغانستان با تغییرات اخیر در رهبری وزارت خانه‌های امنیتی و دفاعی تازه کمی جان گرفته و مردم را امیدوار ساخته است. اما متاسفانه صداهای ناموزون صلح خواهی و رفت و آمدهای بیهوده و بی حاصل، امیدهای به وجود آمده را به یاس مبدل می‌کنند.
واقعیت این است که مردم و دولت افغانستان در وضعیت اضطرار و یک بحران عمیق قرار دارند. این وضعیت سبب شده است که از سر ناگزیری به هر ندایی مبنی بر صلح خواهی لبیک بگویند. اما متاسفانه همه کشورهای دور و نزدیک از این وضعیت موجود سوء استفاده می‌کنند و به دنبال اهداف سیاسی و گاه شیطانی خویش هستند. به همین خاطر وقت آن رسیده است که همگان به واقعیت تلخی تن دهند. آن واقعیت تلخ این است که گروه طالبان هنوز به صلح و امنیت و رفاه مردم باور ندارد و چیزی جز زبان زور نمی‌شناسد. بنابراین تنها راه در برابر تروریسم و جنایات آن این است که متحدانه و یک پارچه ایستادگی کنیم. باور و گوش دادن به نداهای ناموزون صلح خواهی تنها ما را به عقب می‌برد و بیشتر در دریای خون غرق می‌کند.