نشست مسکو دیروز باحضور نمایندگان و رهبران برخی احزاب و نمایندگان طالبان در مسکو برگزارشد. گرچه این نشست هنوز تمام نشده است؛ اما نماینده طالبان گفته که این گروه قانون اساسی را قبول ندارد. این نماینده پیش از این نیز گفته بود که با حکومت افغانستان مذاکره نخواهد کرد. وی از توافق طالبان با امریکا در مورد تشکیل حکومت انتقالی در افغانستان سخن گفته بود و خواهان انحلال اردوی ملی گردیده بود.
به هرحال اطراف مذاکره در مرحله اول گفتگو، سعی می کنند روی بالاترین خواست های خود تأکید کنند، اما توجه به ماهیت طالبان و ایدئولوژیی که سیاست ها و تصمیم گیری های این گروه بر آن استوار می باشد، گذشت و انعطاف از خواست های اصلی شان محتمل به نظر نمی رسد.
گروه طالبان با تشکیل حکومت مشارکتی و تکثرگرایی فرهنگی سر سازش ندارد. امروزه نمونه های ظالمانه و تاریک اندیشانه سیطره این گروه را در مناطق تحت سلطه شان به خوبی می توان مشاهده کرد.
حاکمیت طالبان بر جغرافیای کشور به معنای گسترش و فراگیری تفکر سلطه طلبانه و انحصارگرایانه این گروه در لایه های گوناگون جامعه می باشد. ظرفیت سیاسی و ایدئولوژیکی طالبان اقتضای پذیرش یک حکومت فراگیر و مشارکتی را ندارد.
با این حال کشورهایی که تا دیروز طالبان را از جمله گروه های تروریستی و یا حامی تروریسم به شمار می آوردند، آهسته آهسته از این داعیه عقب نشستند و این گروه را تا حد یک گروه سیاسی ناراضی، تقلیل دادند. مقامات آمریکا گفته بود که طالبان دشمن آمریکا نیست و جنگ این گروه با حکومت موجود، جنگ داخلی است که مقابله با آن وظیفه حکومت افغانستان است.
رها کردن خاکریزهای جنگ و امکان دادن مانور بیشتر برای طالبان، متأسفانه سیاست غالبی بود که از سوی حکومت گذشته و کشورهای حامی افغانستان دنبال شد. سیاست هایی که بر توسعه قلمرو نفوذ این گروه در افغانستان انجامید و طی سال های گذشته عامل کشته شدن هزارها نیروی امنیتی و ملکی گردید.
در این اواخر آمریکا رویکرد سیاسی و امنیتی خود را در افغانستان تغییر داده و با برجسته سازی مسأله صلح و گفتگوهای مستقیم با طالبان در قطر، چرخ ماشین فرسوده‌ای صلح را به حرکت درآورد؛ اما این که مسیر حرکت صلح و ایستگاه آخر آن کجا خواهد بود، گرچند هنوز واضح نیست، ولی نگرانی های جدیی را در سطوح و لایه های گوناگون اجتماعی به وجود آورده است.
وارد شدن قدرت ها و برخی کشورهای منطقه در بازی های صلح و برگزاری نشست های پیهم در قطر و مسکو و دعوت از افراد و اشخاص مشخص، پرسش ها و نگرانی های زیادی را در ارتباط با بازی های پشت پرده‌ای صلح دامن زده است.
براساس گزارش های برخی از رسانه های بین المللی، حکومت آمریکا خارج از صلاحیت های خود با گروه طالبان وارد گفتگو شده و مسایلی را در آجندای مذاکرات قرار داده که نه در صلاحیت آمریکا است و نه عرف و قوانین جهانی چنان مسایلی را اقتضا می کند.
در نشست مسکو هم افراد و اشخاصی از افغانستان اشتراک کرده که به لحاظ قانون اساسی، صلاحیت هیچ نوع مذاکره و گفتگو درباره صلح را ندارد. قانون صلاحیت های جنگ و صلح را به حکومت داده و حکومت بخشی از این صلاحیت ها را به شورای عالی صلح واگذار کرده است. بنابراین وقتی در نشست های صلح، حکومت افغانستان به عنوان یک نظام مشروع و تصمیم گیرنده، اشتراک نداشته باشند، حضور برخی احزاب و جریان های سیاسی، چه معنا و محتوایی می تواند داشته باشد؟
در افغانستان بیش از هفتاد حزب سیاسی رسمی و ثبت شده وجود دارد و بیش از صدها جریان سیاسی فعال با افکار و سیاست های متفاوت، نقش سیاسی شان را در پروسه های مختلف سیاسی بازی می کنند. در نشست مسکو تنها چند نفر مربوط به گروه های سیاسی اشتراک کرده اند که احزاب مربوطه شان طی اعلامیه رسمی نمایندگی آنها را از حزب رد کرده اند.
پس ماهیت افراد اشتراک کننده در نشست مسکو، ماهیت شخصی و فردی است و نه ماهیت نمایندگی از احزاب و جریان های سیاسی. از اینرو این بازی یک بازی خامی است که از سوی مسکو راه اندازی شده و جز ضیاع وقت و سرافکندگی سیاسی افراد شرکت کننده، هیچ سودی در پی نخواهد داشت.