صلح از آرزوهای دیرینه و همیشگی شهروندان افغانستان است. چهل سال جنگ خانمانسوز و ویرانگر مردم افغانستان را به ستوه آورده و زندگی و آرامش آنان را در معرض تهدید جدی قرار داده است.
نمایندگان مردم در جرگه مشورتی صلح، به اتفاق از گفتگوهای سیاسی با طالبان حمایت کردند و از حکومت افغانستان خواستند که این پروسه را به جریان بیندازد و مردم افغانستان را از آتش جنگ و ناامنی دور نگهدارد.
شورای عالی صلح به منظور براوردن همین خواست ملی با اختیارات وسیع، تشکیل شد. از این که گروه طالبان همواره حکومت افغانستان را فاقد صلاحیت عنوان می کرد، تشکیل شورای عالی صلح متشکل از رهبران سیاسی، علماء و بزرگان قومی، می توانست راهی را برای گفتگوهای سیاسی میان طالبان و یک نهاد غیرحکومتی باز کند؛ ولی کارکرد شورای عالی صلح مطابق انتظار پیش نرفت و رهبران طالبان از مذاکره با شورای عالی صلح نیز ابا ورزید.
از سال 1390 تا کنون این پروسه فراز و نشیب های زیادی را طی کرده است. بعضی اوقات تا مرز گفتگوهای مستقیم میان گروه طالبان و حکومت پیش رفته است؛ اما هر بار در اثر دخالت های بی مورد برخی کشورهای خارجی، به بن بست کشیده شده است.
تجربه های گذشته صلح در افغانستان نشان داده است که صلح، امنیت و ثبات در افغانستان باخواست عمومی مردم گره خورده است، تا زمانی که خواست مردم در پروسه صلح در نظر گرفته نشود و یک اجماع همگانی برای صلح به وجود نیاید، هر نوع تصمیم گیری و راهکارهای عملی برای صلح با ناکامی مواجه خواهد شد.
امروز حکومت افغانستان در اثر انتخابات و اراده سیاسی مردم شکل گرفته و مطابق قانون  مسؤلیت هایش را به پیش می برد؛ بنابراین حکومت می تواند در امورات مهم ملی به نمایندگی از مردم تصمیم بگیرد و بر اساس خواست مردم عمل کند.
نادیده انگاری حکومت در پروسه های صلح همانطوری که در گذشته این پروسه را به بن بست کشانیده، در آینده نیز نمی تواند راه بیرون رفتی را بگشاید. حکومت طرف اصلی جنگ و صلح است. هیچ پروسه کلان ملی بدون حضور و موافقت حکومت به سرانجام نمی رسد. به همین دلیل از چند سال گذشته به این طرف، همه همکاران منطقه ‎ای و فرامنطقه‌ای افغانستان به این نتیجه رسیده اند که روند صلح باید با مالکیت حکومت افغانستان به پیش برده شود. این بدین معنا است که بدون موافقت حکومت این پروسه نه مشروعیت دارد و نه به نتایج قابل قبول می انجامد.
در ماه‌های گذشته، مذاکرات پی هم امریکا با طالبان در قطر، حرف و حدیث های زیادی را به وجود آورد. ماهیت سری بودن مذاکرات سبب شد که برخی از رسانه ها، حدس و گمان هایی را در مورد آجندای مذاکرات مطرح کنند. این حدس و گمان ها موجب تشویش افکار عمومی گردید و نگرانی شهروندان کشور را نسبت به پیامدهای صلح با طالبان بیشتر و جدی تر کرد.
از سوی دیگر گمانه زنی های سیاسی در مورد مذاکرات پشت پرده صلح، مخالفان سیاسی حکومت و برخی از تکت های انتخاباتی را ذوق زده کرده و غیبت حکومت از پروسه صلح را در راستای به انزوا کشاندن حکومت و روگردانی کشورهای همسو با افغانستان از سیاست های حکومت تلقی کردند. از اینرو بعضی از اشخاص و گروه ها سعی کردند از این وضعیت برای تحت فشار قراردادن حکومت بیشترین بهره را ببرند. شرکت پرشور آنها در اجلاس مسکو و همراهی و همسویی آنها با سیاست طالبان، بیانگر همین ذوق زدگی سیاسی بود.
موضع قاطع و روشن حکومت در مورد صلح با طالبان و حمایت وسیع شهروندان از سیاست های حکومت، ورق را به نفع حکومت برگرداند و طالبان و مخالفان سیاسی را در موضع انفعالی و شکست قرارداد.
اکنون توافق حکومت افغانستان با خلیل‌زاد نماینده وزارت خارجه امریکا برای صلح افغانستان در مورد کارشیوه جدید صلح، نشان می دهد که جامعه جهانی و امریکا نمی خواهند، باردگر تجربه های ناکام صلح در افغانستان را تکرار کنند. همه اذعان کرده اند که صلح بدون حضور و موافقت حکومت به جایی نمی رسد و این حکومت است که به نمایندگی از مردم و به عنوان نهاد قانونی که مسؤلیت دفاع از ارزش ها و تأمین منافع و خواست های مردم را به عهده دارد، باید در مورد چارچوب صلح با طالبان تصمیم بگیرد. امریکا و هر کشور دیگر تنها به محوریت حکومت و مردم افغانستان می تواند در راستای صلح تلاش کند.