روز نهم حوت در سال 1395 در کابینه دولت جمهوری اسلامی افغانستنان به عنوان روز ملی نیروهای امنیتی تصویب شد و از آن پس این روز در تقویم افغانستان به عنوان روز ملی درج گردید. این تصمیم به خاطر تجلیل و حمایت از نیروهای امنیتی و به مناسبت تجلیل از تصمیم امان الله خان مبنی بر آزادی افغانستان اتخاذ گردیده است.
بدن شک این یک تصمیم نیک و بجا از سوی کابینه دولت افغانستان بوده است که به خاطر تجلیل از جان فشانی‌ها و ایثارگری‌های نیروهای امنیتی گرفته شده است. در تمام کشورها و در همه فرهنگ‌ها، قهرمانان و جنگجویان جایگاه ویژه در میان مردم و افکار عمومی دارند. افغانستان امروز نیز نیازمند تجلیل همگانی از قهرمانان جان برکف و جوانان شجاعی است که هر لحظه از مرگ استقبال می‌کنند و تا کنون عزتمندانه از این سرزمین دفاع کرده اند. تجلیل از نیروهای امنیتی کشور در سال جاری از این حیث نیز از اهمیت خاص برخوردار است که دشمنان کوردل و تروریست‌های خون آشام، آرزوی انحلال نهادهای امنیتی افغانستان را در سر می‌پرورانند.
تجلیل از نیروهای امنیتی از این جهت نیز حایز اهمیت است که می‌تواند روحیه ملی و اقتدار نیروهای امنیتی کشور را در حالی به نمایش بگذارد که شعله‌های جنگ از هر طرف برخاسته است و وطن ما هم‌چنان در موقعیت استراتژیک از حیث نظامی قرار دارد. افغانستان به همان اندازه که در داخل با گروه‌های افراطی و ترویست باید بجنگد، جغرافیای جنگ هم در حال تغییر و همزمان رو به گسترش است و باید با این وضعیت مقابله کند. در چنین موقعیتی افغانستان تنها می‌تواند متکی به بازوان پرتوان نیروهای شجاع امنیتی خویش آینده کشور را رقم زند. حضور همه کتله‌های قومی و مردمی این سرزمین در صفوف نیروهای امنیتی نمادی از همدلی و هم‌سرنوشتی مردم افغانستان است و باید از آن تجلیل کرد.
با تمام اهمیتی که تجلیل از قهرمانان و نیروهای امنیتی دارد، اما مسلم است که تنها تجلیل از آنان کافی نیست. وقتی سخن از چالش‌های فراروی نیروهای امنیتی به میان می‌آید، ده‌ها نوع رنج و مصیبت سر باز می‌کند و همه چیز را به فراموشی می‌سپارد.
اکنون ده‌ها هزار خانواده شهید و معلول با هزار درد و مصیبت دست و پنجه نرم می‌کنند. متاسفانه به دلیل کمبود امکانات و منابع هزاران خانواده علاوه بر تحمل رنج از دست دادن جوانان خویش، با انواعی از مشکلات معیشتی، تحصیلی، آموزشی، فرهنگی و زندگی روزمره مواجه هستند. کسی نیست که از مشکلات بازماندگان و فرزندان شهدا، بی خبر باشد. اکنون بسیاری از کسانی که در راه استقلال و عزت کشور معلول شده اند و اعضای بدن خویش را از دست داده اند، نیز در دنیایی از مشکلات و بی‌نوایی به سر می‌برند. هستند کسانی که در کنج خانه‌های خویش و یا در شفاخانه های خارج و داخل کشور در نهایت فقر و تنگدستی به سر می‌برند و لی هیچ نهاد و شخصی از آنان احوال نمی‌گیرند و به کلی به فراموشی سپرده شده اند.
هنوز در گوشه گوشه این سرزمین، نیروهای امنیتی در شب‌های سرد زمستان و روزهای گرم تابستان، کسانی هستند که از ناموس و عزت وطن دفاع می‌کنند، اما امکانات و تجهیزات به آنان نمی‌رسد و در نهایت به دست دشمنان اسیر می‌شوند و سپس به شهادت می‌رسند. بوده اند رادمردانی که تا آخرین نفس در برابر دشمن جنگیده اند. ولی پس از شهادت اجساد شان به دست دشمن افتاده و یا هرگز به خانواده‌های شان نرسیده است.
نهایت مظلومیت و رنج را اما خانواده‌هایی متحمل می‌شوند که در برخی از نقاط کشور حتی عالمان دین یا از ترس دشمن و یا به خاطر رسوب تفکرات تروریستی و افراطی در ذهنیت شان، بر جنازه‌های شهدا، حتی حاضر نیستند که نماز بخوانند. این درد بی انتها و این زخم ناسور برای همیشه ماندگار می‌شود و تاریخ این سرزمین را مکدر می‌سازد.
تمام آن‌چه گفته شد بیانگر این نکته است که هست و بود این سرزمین محصول فداکاری‌ها و ایثارگری‌های قهرمانانی است که هستی شان را قربانی کرده اند. به همین خاطر باید نیروها و نهادهای امنیتی ما مورد تجلیل قرار گیرند و از آن‌ها روحیه بگیریم. اما قدر مسلم این است که تنها تجلیل کافی نیست. بلکه باید به یک یک این زخم‌ها رسیدگی صورت گیرد و تمام کوشش بر این نکته متمرکز گردد که علاوه بر حرمت‌گذاری به نیروهای امنیتی و خانواده‌های آنان، بر زخم‌ها نیز مرهم نهاده شود.