دیروز در یک حمله تروریستی بر قول اردوی 215 میوند در شور آب ولایت هلمند، تعدادی زیادی از سربازان فداکار اردوی ملی به شهادت رسیدند و تعدادی نیز زخمی گردند. سخنگویان و مسولین اصلی طالبان این حمله را به عنوان عملیات استشهادی به عهده گرفته اند و بر آن افتخار کرده اند. این در حالی است که همزمان مذاکرات صلح بین ایالات متحده و گروه طالبان و رهبران اصلی این گروه در قطر جریان دارد. چندی قبل نیز تعدادی از سران گروه های جهادی و احزاب سیاسی افغانستان در مسکو با طالبان مذاکره کردند. اکنون عملیات وحشیانه طالبان بر نیروهای امنیتی افغانستان همزمان با جریان مذاکرات صلح سوالات زیادی را از نو زنده می کند. سوالاتی که البته پاسخ بدان ها سهل و در عین حال ممتنع است:
یک. نخستین پرسش این است که آیا ماهیت طالبان تغییر کرده است یا هنوز طالب همان طالب گذشته با ماهیت تروریستی و دهشت افکنی است؟ برخی از سران مجاهدین و احزاب مذاکره کننده با طالبان در مسکو از آنان به عنوان «طالبان کرام» یاد کردند و حتی تنها خانمی که در این نشست شرکت کرده بود، گفت که تغییرات اساسی در دیدگاه های طالبان به وجود آمده است و آن ها بر حقوق زنان تاکید کرده اند. اما حمله وحشیانه بر قول اردوی میوند در شورآب هلمند نشان داد که هیچ تغییری در دیدگاه ها و ماهیت طالبان به وجود نیامده است. طالب همان است که بود و ماموریت آن نیز تنها قتل و کشتار مردم افغانستان است.
دو. پرسش مهم تر و جدی تر این است که چرا ایالات متحده بدون توجه به کشتار مردم و نیروهای امنیتی افغانستان و بدون توجه به پیمان امنیتی و استراتژیک با افغانستان با تروریست ها مذاکره می کند و حتی به گونه بی سابقه ای از موضع عجز و ضعف با طالبان برخورد می کند؟
واقعیت این است که این پرسش ریشه در گذشته های دورتر و نیز ریشه در عوامل اصلی پدیداری طالبان دارد. از همان آغاز ظهور طالبان، خبرهای زیادی مبنی بر توافق ایالات متحده با دولت پاکستان بر سر ایجاد یک گروه تندرو افراطی در جنوب آسیا به نشر رسید. اما همه این خبرها و گمانه زنی ها با حمله تروریستی بر برج های سازمان تجارت جهانی در نیویورک و نیز حمله آمریکا به افغانستان و ساقط کردن نظام امارت اسلامی طالبان، به محاق رفت و از ذهنیت عمومی پاک گردید. اکنون نادیده گرفتن پیمان استراتژیک ایالات متحده و توافق نامه امنیتی میان دو کشور بار دیگر سوالات زیادی را در افکار عمومی مبنی بر مماشات ایالات متحده با متحد قدیمی اش پاکستان و نیز نرمش در برابر طالبان ایجاد کرده است. وضعیت به گونه ای است که اکثریت قاطع مردم افغانستان بر وجود اراده جدی مبارزه با تروریسم تردید کرده اند. بی اعتمادی و بی باوری مردم به پروسه صلح و دیگر روندهای دموکراتیک از همین جا ناشی می شود. گام گذاشتن بر خون هزاران سرباز  نهادهای امنیتی و بی احترامی به خون مردم افغانستان ناامیدکننده است. با حمله تروریستی بر قول اردوی میوند نماینده خاص ایالات متحده در امور صلح افغانستان باید بی درنگ جریان مذاکرات با نمایندگان طالبان را متوقف کند و از طریق کشورهای منطقه و نهادهای بین المللی، طالبان و حامیان اصلی این گروه را تحت فشار قرار دهد.
سه. کسانی که به خاطر اشتراک در اجلاس مسکو شرکت کردند و از دیدار با نمایندگان طالبان در پوست خویش نمی گنجیدند، اکنون برای مردم افغانستان پاسخ دهند که با چه منطقی با طالبان مذاکره کردند و چه دستاوردی از این اجلاس داشتند؟
شور و شعف برخاسته از اجلاس مسکو به قدری پررنگ بود که هر یک از شرکت کنندگان سعی کردند یک صفت نیک برای طالبان بتراشند. ده ها مصاحبه در وصف طالبان صورت گرفت و حتی در توصیف طالبان به گونه  بی سابقه ای مبالغه شد. این همه تبلیغ از طالبان و مشروعیت بخشی به این گروه تروریستی، خوش بینی های احمقانه ای را خلق کرده بود. بدون شک همان کسانی که در توصیف طالبان مسابقه گذاشته بودند، اکنون در پیشگاه پدران و مادران داغدیده ای که فرزندان شان در قول اردوی میوند به شهادت رسیدند، باید عرق شرم بریزند و از مردم افغانستان عذرخواهی کنند.