سال ها است که تحلیل گران از شکست برنامه های ایالات متحده در مبارزه با تروریسم سخن می گویند. این ادعا از آن جهت اهمیت دارد که این کشور درآغاز مبارزه با تروریسم در سال 2001 که پس از حمله القاعده بر برج های سازمان تجارت جهانی، با شعار محو تروریسم با هدف گسترش صلح و تحقق نظم نوین جهانی شروع شد؛ اما در خاورمیانه و افغانستان نه تنها تروریسم محو نگردید بلکه در سال های پس از 2001 قدرت بیشتر گرفت و تاکنون نیز این روند مشهود است. نسخه های مختلف گروه های تروریستی و افراطی ظهور کردند و موج جدید تروریسم سراسر کشورهای اسلامی را فرا گرفت. افغانستان که به عنوان مرکز مبارزه با تروریسم به دلیل حضور گروه های تروریستی مثل طالبان و القاعده در کشور ما، انتخاب شده بود، شاهد گسترش جنگ های مداوم و حملات تروریستی و انتحاری بوده است.
اکنون در افغانستان نه تنها طالبان بلکه بیش از 20 گروه تروریستی و افراطی با مدعیات مشابه و ایدئولوژی جهادی حضور دارند. داعش به عنوان آخرین نسخه تروریسم اسلامی هنوز در بخش هایی از افغانستان حضور دارد و حتی بسیاری از حملات انتحاری و تروریستی را در دو سال اخیر به عهده گرفته است. آخرین حمله بر ساختمان وزارت مخابرات دو روز پیش اتفاق افتاد و در آن ده تن از شهروندان بی گناه افغانستان قربانی شدند و بیش از این تعداد جراحت برداشتند. در این زمینه تقویت قدرت دیپلماتیک طالبان در عرصه های بین المللی به عنوان یک طرف اصلی قضیه افغانستان و کشیدن نام های رهبران این گروه که باید در دادگاه های بین المللی محاکمه شوند، از لیست سیاه ملل متحد، بزرگ ترین علامت شکست جبهه ضد تروریسم است. طالبان اکنون نه به عنوان یک گروه تروریستی تحت تعقیب درسطح جهان؛ بلکه به عنوان یک طرف چانه زن در عرصه های سیاسی و یک طرف جنگ در افغانستان شناخته می شود. جالب این است که این گروه هیچ تغییری در ادبیات و مطالبات خود نیاورده است و هم چنان بر مخالفت با قانون اساسی و نظام سیاسی افغانستان و آزادی های مدنی و در مقابل برپایی نظام امارتی اصرار می ورزد.
اکنون قضاوت در مورد شکست جبهه ضد تروریسم به رهبری ایالات متحده در عرصه های جنگ را به آینده موکول می کنیم؛ اما آن چه مسلم است این است که این کشور به عنوان تنها قطب تصمیم گیرنده جهان و مدعی برقراری نظم نوین جهانی و نهادینه ساختن بنیادهای دموکراسی در جهان، به لحاظ اخلاقی در مقابله با تروریسم با شکست مواجه شده است.
نخستین علامت شکست اخلاقی ایالات متحده این است که ایالات متحده تنها می خواهد که به نحوی گلم خود را از این ورطه بیرون بکشد و نیروهای خود را به گمان خود آبرومندانه از افغانستان خارج کند. اکنون حتی مردم عادی در افغانستان می پرسند که وقتی ایالات متحده نمی خواست طالبان به عنوان بزرگ ترین خطر آینده سیاسی افغانستان از بین برود، چرا سال ها به یک جنگ ناتمام و فرسایشی ادامه داد؟ درست است که ایالات متحده در این جنگ تاوان بزرگی پرداخته است؛ اما تاوان اصلی را مردم افغانستان پرداخته اند که ده ها هزار قربانی داده اند و تمام زیربناهای حیات جمعی مردم از بین رفته است. این پرسش بزرگی فراروی ایالات متحده است.
تنزل موقعیت ایالات متحده در انظار جهانی و نیز فروریختن امید و اعتماد مردم افغانستان به نیروهای آمریکایی نشانه دیگر از شکست اخلاقی این کشور در مبارزه با تروریسم است. آقای خلیلزاد چه قبول کند و یا نکند و تصمیم گیرندگان اصلی در این کشور چه از این موضوع آگاهی پیدا کرده باشند و یا نکرده باشند، واقعیت این است که پس از سال ها تلاش و قربانی دادن و مصارف گزاف در مبارزه با تروریسم، اکنون افکار عمومی در افغانستان دچار شک و تردید وصف ناپذیری در مورد اهداف ضد تروریستی این کشور شده است.
در تازه ترین رخداد وزیر خارجه ایالات متحده در تماس با رییس جمهور غنی خواستار نشست فوری قطر گردیده است. طبیعی است که این درخواست تحت فشار افکار عمومی ایالات متحده صورت گرفته است. در ایالات متحده همه منتظرند که کارگزاران دستگاه دیپلماسی این کشور پروسه صلح افغانستان را به کجا می رسانند. تمام تلاش نماینده خاص این کشور در امور صلح افغانستان نیز در همین راستا صورت می گیرد که به هر شکلی یک دستاورد و به قول معروف یک بینی خمیری برای خود بسازد و خود را از این مهلکه نجات دهد. اما آن ها نباید فراموش کنند که این دستاورد به بهای قربانی شدن دستاوردهای مردم افغانستان، قانون اساسی، نظام سیاسی، ارزش های حقوق بشری و ازادی های مدنی هرگز قابل قبول مردم افغانستان نخواهد بود.