از سه روز بدین سو در برخی از مناطق مرکزی افغانستان حملات هدفمند از سوی طالبان صورت گرفته است. سه روز قبل حمله مسلحانه ای در ولسوالی ناومیش در منطقه مرزی میان ولایت دایکندی و هلمند صورت گرفت و متعاقب آن بر اثر مین گذاری طالبان یازده نفر از مردم ملکی و مسافر به خاک و خون کشیده شدند. در ادامه این حملات هجوم نسبتا گسترده طالبان در ولسوالی پاتوی ولایت دایکندی نیز صورت گرفت که 5 تن از نیروهای خیزش های مردمی کشته و 4 تن دیگر مجروح شدند. گزارش هایی از تحرکات جدید طالبان در مناطقی از ولایت غزنی از جمله در ولسوالی جاغوری مخابره می شود. اما مهم ترین حمله ای که طالبان ظاهرا با همکاری کوچی های محلی در این مناطق سازماندهی کرده است و دو شب پیش به اجرا گذاشت، در مناطقی از ولسوالی بهسود در ولایت میدان وردک بوده است. در این حمله متاسفانه نزدیک به ده نفر از مردم محل کشته شده اند و تعدادی نیز زخمی گردیده اند.
این حملات عمدتا در مناطقی صورت گرفته است که سال ها خطوط گسل میان دو قوم پشتون و هزاره در مناطق مرکزی بوده و این خطوط همواره خونین و پر از منازعه نیز بوده است. اکنون با گرم شدن هوا و استراتژی های جنگی جدید طالبان این مناطق بار دیگر شاهد حملات هدفمند و خونین طالبان است. مهم ترین نقطه استراتژیکی و حساسیت برانگیز در این میان در ولایت میدان وردک قرار دارد که سال های گذشته نیز نزاع بر سر زمین و چراگاه میان ده نشینان و کوچی های مسلح در این نقطه جریان داشته است. ولسوالی بهسود از آن جهت حایز اهمیت است که اکنون طالبان در همدستی با کوچی های محلی حملات خود را در این مناطق سامان می دهد و از سوی دیگر دست هایی از بیرون از مرزهای افغانستان نیز در پشت این حملات دراز است.
با توجه به تحولاتی که در کل منطقه در حال شکل گیری است و با توجه به منافعی که کشورهای همسایه از تنش های قومی و مذهبی در افغانستان برای خود تصور می کنند، هر گونه تلاش برای شعله ور کردن جنگ در مناطق مرکزی افغانستان به عنوان جنگ قومی و مذهبی تلقی خواهد شد. کسانی که سال ها تلاش کرده اند این مناطق را نا امن نگه دارند و از طریق شبکه های اجتماعی و رسانه های وابسته منازعات تاریخی و قومی را در این مناطق دامن بزنند، اکنون بیش از هر زمان دیگر فعال گردیده اند. گروه طالبان درست به همین خاطر و با آگاهی کامل از حساسیت های قومی و مذهبی در این مناطق به نقطه ای انگشت گذاشته است که وجود نزاع در آن برای مردم محل و دولت افغانستان هزینه های سنگینی را در پی داشته باشد.
در سال های گذشته نیز با استفاده از حساسیت های موجود در این مناطق، سوء استفاده های فراوان صورت گرفته است. در بحث منازعه کوچی و ده نشین که چند سال قبل و در زمان حکومت سابق صورت گرفت، مافیای سیاسی و اقتصادی با شعله ور کردن جنگ منطقه بهسود به نام جنگ کوچی و ده نشین، پول های هنگفتی را به جیب زدند که بهای آن را فقط دولت و مردم محل پرداخت کردند. با توجه به شعارهای رییس جمهور در انتخابات گذشته مبنی بر حل دایمی این معضل، در سال های اخیر کمی جلو سوء استفاده چیان گرفته شده بود. اما اکنون به نظر می رسد دستان کلان تری در پشت ماجرا قرار دارند و سناریویی در مقیاس بسیار بزرگ تر در این منطقه طراحی شده است. در منازعات کنونی بیش از آن که دست های افراد و اشخاص در میان باشند، دستان استخبارات منطقه، کشورها و حتی گروه های تروریستی بین المللی نیز دخیل هستند. کسانی که به طالبان هدایت می دهند که این حملات را از کجا و چگونه سازماندهی کنند، از تمام حساسیت ها و نقاطی که می توانند خطوط گسل و خونین باشند، آگاهی کامل دارند.
با توجه به نکاتی که یادآوری گردید اکنون حکومت بیش از گذشته باید به این مناطق توجه داشته باشد و وضعیت را به خوبی مدیریت کند. متاسفانه در حملاتی که در منطقه بهسود صورت گرفته است هنوز نیروهای امنیتی حضور نیافته و این جنگ را نیروهایی تحت عنوان جبهه مقاومت مردمی به دوش دارد که حساسیت ها را بیشتر می کند. به نظر می رسد تنها راه ممکن برای مهار این منازعات و جلوگیری از شعله ور کردن جنگ توسط طالبان در این مناطق، استقرار قطعات اردو و گسترش نیروهای خیزش های مردمی در چارچوب نهادهای امنیتی کشور است. در غیر آن صورت ممکن است در آینده نزدیک شاهد بحران امنیتی در این مناطق باشیم که ماهیت آن بسیار متفاوت تر از بحران موجود  در کل کشور باشد. در آن صورت بسیار دیر خواهد بود و ممکن است حتی دیگر مدیریت این بحران از دست دولت افغانستان خارج گردد.