علیرغم خوشبینی های منفعت جویانه‌ای که از گفتگوهای سیاسی با طالبان به وجود آمده بود و برخی از سیاستمداران ما را شیفته و شگفت زده کرده بود، اعلامیه رهبری طالبان پس از پایان دور ششم مذاکرات میان امریکا و طالبان و دومین نشست به اصطلاح بین الافغانی در مسکو و نیز حملات شدید طالبان در کابل و ولایات، نشان داد که طالبان به مذاکرات صلح پایبندی ندارد و از مذاکره با امریکا صرف برای بالابردن وجهه سیاسی و بین المللی خود سود می برد.
طرح مذاکرات بین الافغانی نیز یک فریب سیاسی بیش نیست که متأسفانه این طرح توسط برخی آدرس ها بیش از حد تبلیغ و برجسته می شود. هدف از این طرح دور زدن حکومت افغانستان و نشست برخی از سیاستمداران ورشکسته و بدنام با گروه طالبان می باشد. بدون شک این طرح به منظور تضعیف و به حاشیه راندن حکومت و تشدید اختلافات سیاسی میان حکومت و اپوزیسیون راه اندازی شده و چشم انداز مثبتی پیش رو ندارد.
دو دور نشست بین الافغانی میان برخی سیاستمداران افغانی و هیأت طالبان به وضوح به برجسته سازی گروه طالبان و تحقیر و توهین سیاستمدارانی انجامید که از کابل برای مذاکره با طالبان راهی مسکو شده بودند. در این نوع مذاکرات، هیأت کابل، هیچ جایگاهی ندارند و از هیچ صلاحیتی برخوردار نیستند و به همین دلیل هیچگاه مورد توجه قرار نمی گیرند.
محور اصلی در مذاکرات مسکو هیأت طالبان بود. رسانه ها روی هیأت طالبان تمرکز کرده بودند و با تک تک آنها مصاحبه صورت گرفت و نظریات آنها در ارتباط با صلح، آتش بس و خروج نیروهای خارجی از افغانستان از رسانه های مختلف جهان به شکل گسترده بازتاب داده شد. حتا برخورد میزبان هم نسبت به طالبان و افرادی که از کابل رفته بودند، متفاوت بود.
بنابراین، این نشست ها جز این که تریبونی شد برای انعکاس سیاست های طالبان و برجسته ساختن این گروه در عرصه بین الملل، هیچ دستاوردی برای مردم افغانستان نداشت. مردم افغانستان در نشست های مسکو، بیشتر از سیاستمداران خود مأیوس و نا امید شدند و بیشتر احساس حقارت کردند. دستاورد هیأت کابل جز شرم، سرافکندگی، خفت و ذلت برای مردم افغانستان چیز دیگری نبود.
سیاستمدارانی که منافع ملی را تشخیص داده نتوانند و از حیثیت، اعتبار و عزت مردم در عرصه های بین المللی دفاع نتوانند، چگونه می توانند از مردم توقع داشته باشند که قدرت سیاسی را به آنها واگذار کنند و سرنوشت آینده خود و کشور را به دست آنها بسپارند.
سیاستمدارانی که خیال می کردند، می توانند به جای حکومت و از آدرس مردم افغانستان در مذاکرات اشتراک کنند و به عنوان یک طرف قضیه صلح در عرصه داخلی و بین المللی شناخته شوند، اما نه تنها چنین نشد که رؤیای قهرمانی آنها به یک کابوس وحشتناک، ویرانگر و تحقیر آمیز تبدیل گردید.
در نتیجه سیاست های خام و خوشبینانه سیاستمداران ما، امروز صدای طالبان بیش از هر زمانی بلندتر و قوی تر است. آنچه در این بازی نادیده گرفته می شود، مردم، خواست و منافع مردم است. ماهیت این سناریو را مردم افغانستان هم به خوبی درک کرده و فهمیده اند. از نظر مردم افغانستان تنها حکومت می توانند از آنها نمایندگی کند و تنها حکومت می تواند از منافع و ارزش های ملی دفاع کند و تنها حکومت می تواند در آینده پاسخگوی تصمیم ها وسیاستگذاری های خود باشد؛ بنابراین تا زمانی که حکومت به نمایندگی از مردم به عنوان طرف اصلی قضیه در مذاکرات صلح اشتراک نداشته باشد، هیچ توافقی از اعتبار و مشروعیت قانونی و مردمی برخوردار نخواهد بود. به جز حکومت که به صورت قانونی نمایندگی ملت را تمثیل می کند، هیچ شخص، تیم و گروهی صلاحیت نمایندگی از مردم افغانستان را ندارد.
آنهایی که می خواهند اعتماد مردم را به دست آورند، باید اول پایبندی خود را به اقتدار نظام سیاسی و منافع علیای ملی به اثبات برسانند و دوم شایستگی و ظرفیت سیاسی خود را در عرصه داخلی و مجامع بین المللی برای نمایندگی از مردم عزتمند و سرافراز افغانستان نشان بدهند.
تا هنوز که این افراد متأسفانه بسیار بد، سخیف و خارج از قاعده، بازی کرده اند. نوع بازی که از طرف آنها راه انداخته شده، بیانگر این است که آنها یا به قواعد بازی سیاسی آشنایی ندارند و یا خود را ملزم به رعایت آنها نمی دانند. قرار گرفتن در کنار دشمن خونریز و جنایتکار و دست یازیدن به هر نوع توطئه و دسیسه، به هدف تضعیف نظام مشروع سیاسی  اگر در فهرست خیانت ملی به حساب نیاید، بدون شک زرنگی و سیاست بازی در چوکات قانون وعرف رایج و پذیرفته شده نیز به شمار نخواهد آمد؛ بنابراین خوب است که سیاستمداران ما بیشتر از این خود را سبک و رسوا نساخته و مردم را نسبت به روندهای سیاسی بدبین و نسبت به کارکردهای سیاسی خود بی اعتماد نسازند.