دیروز "روز جهانی مبارزه با کار کودکان" بود، اما این روز در افغانستان مسکوت ماند و هیچ نهاد دولتی و خصوصی، از آن تجلیل نکرد.
هدف از نام‌گذاری روز جهانی مبارزه با کار کودکان، افزایش آگاهی و فعالیت‌ها در زمینه جلوگیری از کار کودکان است، اما در افغانستان که یکی از کشورهای است که بیشترین کودکان کار را دارد، به این روز توجه خاصی صورت نگرفت و حتی وزارت کار و امور اجتماعی به همین مناسبت یک محفل نمادین برگزار نکرد.
بر اساس گزارش‌ها، افغانستان حدود 1.9 میلیون کودک  کارگر دارد و بیشتر آن‌ها در مشاغل شاقه، مصروف کار هستند و از حقوق قانونی خود؛ همانند حق تفریح و حق تعلیم و آموزش محروم می‌مانند.
علاوه بر این، انجام کارهای شاقه باعث می‌شود که زندگی کودکان با خطر مواجه شود و آنها در معرض ابتلا به امراض گوناگون، جراحت و حتی مرگ قرار گیرند.
به همین دلیل، ضرورت است که تلاش‌ها برای حمایت از حقوق کودکان کار افزایش یابد و نهادهای دولتی و غیردولتی، در این مورد اقدامات جدی‌تری انجام دهند.
حکومت افغانستان در تلاش برای حمایت از حقوق کودکان، برای نخستین‌بار "قانون حمایت از حقوق طفل" را تصویب و معرفی کرد، کاری که درخور ستایش است، اما برای تطبیق این قانون، هنوز هم نیاز به تلاش‌های دوامدار، جدی و خستگی ناپذیر است.
با توجه به اینکه ناامنی یک چالش عمومی در افغانستان است و بخش‌های از کشور در کنترول مخالفان مسلح دولت است، ناامنی را می‌توان یکی از اصلی‌ترین چالش‌ها بر سر راه اجرایی شدن قانون حمایت از حقوق طفل در افغانستان دانست.
متاسفانه در بخش‌های از کشور که تحت کنترول مخالفان مسلح دولت است، کودکان به سربازی گرفته می‌شوند و به جبهه جنگ فرستاده می‌شود. اما دولت افغانستان بر اساس قانون، مسئولیت دارد که برای نجات زندگی این کودکان نیز تلاش کند و محل زندگی آنها را امن بسازد تا آنها نیز بتوانند از حقوق اولیه خود برخوردار شوند.
چالش دیگر بر سر راه تطبیق قانون حمایت از حقوق طفل، نبود فرهنگ حمایت از حقوق کودکان در جامعه افغانستان است و نیاز است تا برای فرهنگ سازی در این زمینه، تلاش بیشتر صورت گیرد.
نهادهای دولتی که در زمینه حمایت از حقوق کودکان مسئول هستند، باید برنامه‌های جدی برای فرهنگ سازی در زمینه حمایت از حقوق کودکان، روی دست گیرند. برنامه‌های همانند ساختن فیلم کوتاه، درامه‌های کوتاه تلویزیونی و رادیویی می‌تواند در این زمینه موثر باشد.
اما مهم‌تر از همه این است که عواملی که منجر به کار کودکان می‌شود، باید شناسایی شود و برای از بین بردن آن، تلاش صورت گیرد.
فقر، یکی از عوامل اصلی کار کودکان در افغانستان و بسیاری از کشورهای جهان است. متاسفانه سالها جنگ و خشونت باعث شده است که فقر در افغانستان فراگیر شود و بسیاری از خانواده‌ها حتی برای تأمین مخارج زندگی روزمره شان، با مشکل مواجه شوند.
برای حمایت از کودکان کار افغانستان، در قدم نخست لازم است که فقر در جامعه از بین برود تا دیگر هیچ خانواده‌ای مجبور نشود که کودکش را بجای مکتب به کار در خیابان‌ها، کارخانه‌های فلزکاری، قالین بافی و کوره‌های خشت‌پزی بفرستد.
از سوي ديگر موجوديت کودکان کار، نشاني از تفاوت طبقاتي در جامعه است. آنها راويان زندگي بخشي از جامعه هستند که فرصت‌ها و امکانات برابر براي آنها فراهم نشده است. کار کودکان سبب افزايش سود و انباشت سرمايه براي کساني مي شود که کودکان را مورد استثمار قرار مي‌دهند و در نتيجه فاصله طبقاتي را در جامعه بيشتر مي‌کند، فقر و تهيدستي را افزايش مي‌دهد، کودکان را از دستيابي به دانش و مهارت کافي باز مي دارد و در نتيجه بهره وري نيروي کار را در جامعه کاهش مي دهد.
با توجه به نکات فوق، دولت باید برای از بین بردن فقر و فاصله طبقاتی در جامعه تلاش کند و باید منابع اقتصادی و ثروت ملی را به صورت عادلانه توزیع کند تا همه شهروندان کشور، از فرصت‌ها و امکانات برابر برخوردار باشند و کودکان کشور نیز مجبور نشوند که برای به دست آوردن یک لقمه نان، تن به انجام کارهای شاقه دهند.