یک هفته است که روزنامه های افغانستان و اوتلوک و تمام ساکنین محل برق ندارند. دلیل بی برقی نه تخریب پایه های برق توسط طالبان است و نه حمله های انتحاری و نه پرچاوی های زمستانی و تابستانی. بلکه منطق عجیبی است که برشنا در پیش گرفته است. منطق برشنا این است که ما چون از زورمندان نمی توانیم صرفیه برق را وصول کنیم بر مردم ظلم می کنیم تا شاید ظالمان از ظلم ما بر مردم به ستوه آیند و پول های معوقه را بپردازند. چنین منطقی برای هر عقل سلیمی عجیب و غریب است؛ ولی برای برشنا به مثابه یک راهکار و استراتژی است.
دیروز با رییس شرکت برشنا در تماس شدم و پس از شماره گیری زیاد گوشی را برداشت و با عتاب پرسید که چه کار دارید؟ گفتم یک هفته می شود که برق نداریم و همکاران ما چند روز است که مسأله قطع برق را تعقیب می کنند، ولی هنوز به نتیجه‌ای دست نیافته اند. رییس گفت که ما تصمیم گرفته ایم که اگر زورمندی پول برق را پرداخت نکرد، برق تمام ساکنین محل را قطع کنیم تا شاید مردم محل بر آن زورمند محترم فشار بیاورند که پول ما را بپردازد. من گفتم رییس صاحب این منطق شما عین مصداق همان شعر معروف سعدی است که گفته است: «گنه کرد در بلخ آهنگری    به شوشتر زدند گردن مسگری» رییس برشنا عصبانی شد و با تحکم گفت که چرا ما را بی منطق می گویی؟ من گفتم جناب رییس اگر لالی حمیدزی پول برقش را نمی پردازد، گناه مردم محل چیست؟ این دیالوگ متاسفانه منجر به دشنام های رکیک قومی از سوی رییس برشنا گردید که لازم نمی بینم در این جا محتوای آن همه مهربانی رییس را یادآور شوم. در صورت ضرورت خواهم گفت. فقط برایش گفتم وقتی این حکومت شرکت برشنا را با آن همه عملکرد درخشانش دارد، دیگر نیاز به اپوزیسیون و دشمن ندارد. برشنا خودش دستگاه دشمن سازی است.
این نخستین بار نیست که برشنا علیه مردم تصمیم می گیرد و آشکارا بر مردم ستم روا می دارد. قبلا نیز عملکرد و تصمیم های قومی این شرکت تبدیل به یک جنبش عظیم مدنی شده است که به نام جنبش روشنایی یاد می شود. در آن زمان برشنا با تصمیم در باره انحراف لین برق وارداتی ترکمنستان مشهور به توتاپ باعث به وجود آمدن یکی از عظیم ترین جنبش های ضد حکومتی گردید و هزاران انسان را علیه حکومت به شورش واداشت. به تدریج با تبدیلی هیات رهبری برشنا و آمدن آدم های جدید در این اداره گمان می رفت که وضعیت بهتر گردد و مناسبات میان این اداره و مردم بهبود یابد. اما متاسفانه نه تنها تغییری در برق رسانی و مناسبات آن با مردم به وجود نیامد؛ بلکه بسی بدتر از گذشته گردید. واقعیت این است که مردم از دست شیرین کاری های برشنا به ستوه آمده اند. گاهی بی دلیل برق را قطع می کند و گاهی بل های برق را چند برابر محاسبه می کند و به خانه های مردم فقیر می آورد و گاهی یک کار دیگر می کند و گاهی چون دیگری پول برقش را نمی پردازد، آن دیگری را مجازات می کند.
به نظر می رسد که اکنون زمان آن فرارسیده است که تغییرات اساسی هم در رهبری برشنا بیاید و هم در پالیسی ها و تصمیم گیری های آن. تصمیمات برشنا هم در گذشته و هم در زمان رهبری جدید آن مملو از تعصبات قومی و سمتی بوده است. در زمستان یک منطقه به صورت مداوم برق دارد و یک منطقه تا 15 روز هم برق نداشته است. در حالی که پول برق از تمام مردم به صورت یک سان گرفته می شود.
جالب این است که این شرکت هرچه زمان می گذرد در برابر مطالبات مردم بی اعتناتر و مسولیت ناپذیرتر می گردد. هیچ گوش شنوایی در آن نیست و به خواست و مطالبه مردم وقعی نمی گذارد. حال پرسش این است که چه کسی می تواند این شرکت را پاسخگو و مسول بسازد؟ ظاهرا تغییر و تبدیل مسولان ره به جایی نبرده است. حکومت باید یک نظرسنجی سطحی در باره عملکرد برشنا و میزان رضایت مردم از این شرکت انجام دهد و آن گاه در باره آن تصمیم بگیرد. در این مدت به داد مردم رسیدگی نشده است که هیچ؛ بلکه مسولان برشنا را لجوج تر و خیره سری آنان را بیشتر کرده است. به همین خاطر این شرکت اکنون نه تنها دستگاه تولید روشنایی نیست، بلکه تبدیل به دستگاه دشمن سازی برای حکومت شده است.