طالبان در تازه ترین پیام وحشت آفرین خود رسانه ها را تهدید کرده است و خواسته است از این طریق آن ها را به خودسانسوری وادار سازد. این گروه فعلا اعلانات تجارتی را که از سوی اردو و بخش های امنیتی علیه دهشت افکنی و تروریسم در رسانه ها نشر می گردد، هدف قرار داده است. اما همگان می دانند که طالبان به لحاظ ماهوی با رسانه و بیداری مردم مخالف اند. اگر آن ها با آزادی های مدنی و رسانه ای مخالف نباشند، دیگر نمی توانند در قامت گروه طالبان عرض اندام کنند و نام شان دیگر طالب نخواهد بود. گروه طالبان اکنون نمادی از توحش و بربریت و افراط گرایی است که بزرگ ترین مشخصه آن دشمنی با آزادی های مدنی و آزادی بیان و ارزش های حقوق بشری است. اما پرسش اساسی این است که این گروه چرا در این شرایط دست به چنین تهدیدی زده است و چه اتفاقی افتاده است که این گروه از آن احساس خطر کرده است؟
طالبان در طی ماه های اخیر متاسفانه در عرصه بین المللی از یک گروه هراس افکن و تحت تعقیب به یک گروه چانه زن سیاسی و دارای روابط دیپلماتیک با برخی از کشورها تبدیل گردیده است. در حالی که کمترین تغییری در ماهیت، اهداف و اعمال تروریستی آن به وجود نیامده است. به دلیل رفتارهای انحرافی در روند صلح افغانستان و شیرین کاری های عده ای از رهبران سیاسی به پیشگاه این گروه، برای طالبان در ماه های گذشته انتظارات و توقعاتی خلق شده است که نظام امارت اسلامی را خواب می بیند. در مقابل اما سازمان های بین المللی حقوق بشری و رسانه های آزاد همواره در برابر خواست ها و توقعات ضد انسانی این گروه مقاومت کرده اند. رسانه ها از روزی که این گروه علیه قانون اساسی و نظام سیاسی کشور و دستاوردهای مردم افغانستان موضع گرفته است علیه آن موضع گرفته اند و افکار عمومی را علیه آن تحریک کرده اند. رسانه گران و فعالان حقوق بشری بدور از زدوبندهای سیاسی و معاملات پشت پرده، نیک می دانند که طالبان دشمن آزادی بیان و ارزش های انسانی است. به همین خاطر اکنون گروه طالبان خانواده بزرگ رسانه های آزاد افغانستان را هدف قرار داده است تا شاید بتواند به زعم خود آن ها را وادار به خودسانسوری کند.
اکنون در یک طرف رسانه ها قرار دارند که از سوی طالبان مورد تهدید قرار گرفته اند. رسانه ها سال ها است که بار گران آزادی بیان را بر دوش خود حمل می کنند و تا کنون بهای سنگینی نیز برای آن پرداخته اند. تنها در طی سال گذشته ده ها خبرنگار جان شان را از دست دادند. در عوض آن چه را به دست آورده اند، آزادی کامل و بدون قید و شرطی است که بر فضای رسانه ای کشور حاکم است. بدون شک دستاوردهای رسانه ها در زمینه آزادی بیان از آن مواردی است که تعلق به همه مردم افغانستان دارد و هرگز قابل معامله و گذشت نیست.
در سوی دیگر قضیه حکومت قرار دارد. حکومت نیز در طی سال های اخیر در راستای تحکیم آزادی بیان تدابیر درخور توجهی اتخاذ کرده است. نهادینه سازی آزادی بیان از طریق تصویب قوانین و طرزالعمل های مشخص و نیز تشکیل نهادهای حامی رسانه بخشی از اقدامات حکومت بوده است. ایجاد کمیته مشترک حکومت و رسانه ها، تاسیس کمیسیون دسترسی به اطلاعات، تاسیس صندوق وجهی حمایت از خبرنگاران و ... از مهم ترین اقدامات عملی حکومت در راستای حمایت از رسانه ها بوده است. اما آن چه اکنون با توجه به تهدید جدی رسانه ها از سوی طالبان به طور عاجل نیاز است، تامین امنیت و حمایت های امنیتی از رسانه ها است. حکومت در قالب ایجاد کمیته مشترک رسانه ها و حکومت تا کنون اقدامات حمایتی جدی از رسانه ها در قالب تشکیل مرکز هماهنگی در وزارت امور داخله و مرکز حمایت در امنیت ملی و فعال سازی نمایندگی های این دو مرکز در تمام ولایات انجام داده است. اما به نظر می رسد اکنون اقدامات بیشتری نیاز است.
درنهایت آن چه مهم است این است که رسانه ها و حکومت در تعامل و تفاهم با همدیگر باید از دستاوردهای مردم افغانستان در راس همه آزادی بیان به مثابه خون بهای شهدای افغانستان حفاظت کنند. حفاظت از آزادی بیان و دیگر ارزش های انسانی ممکن است نیازمند قربانیان بیشتری باشد، اما امری است که نمی توان از کنار آن به راحتی گذشت و یا آن را به فراموشی سپرد.