هفتمین دور مذاکره میان نماینده خاص ایالات متحده در امور صلح افغانستان و نمایندگان طالبان در قطر از دیروز شروع شده است. اما رسانه ها و مردم افغانستان جز خبرهایی از شروع این دور از مذاکرات، از هیچ چیزی دیگر خبر ندارند و نمی دانند که واقعا ایالات متحده و طالبان بر سر چه موضوعاتی با همدیگر گفتگو می کنند؟ اگرچه به طور کلی در گذشته برخی محورهای کلی مذاکرات میان طرفین اعلان شده است. ولی از جزییات قضایا هیچگاه برای مردم خبر داده نشده است.
تمام شش دور مذاکرات نفسگیر و طولانی گذشته در پشت درهای بسته صورت گرفته است و حتی یک بار هم رسانه ها در متن مذاکرات راه داده نشده اند. اکنون گفتگوهای صلح و مذاکرات میان دو طرف در هاله ای از ابهام قرار دارد و مردم نیز به گونه مشکوک به این مذاکرات می نگرند و همه از شنیدن اخبار چنین گفتگوهای بی حاصل خسته شده اند. در روزهای نخست خبرهای این مذاکرات با آب و تاب از سوی رسانه های ملی و بین المللی انعکاس داده می شد. اما اکنون دیگر نه چندان علاقه ای به مذاکرات صلح یا گفتگوی ایالات متحده و طالبان وجود دارد و نه امیدی برای مردم باقی مانده است.
یاس و سرخوردگی مردم از پروسه صلح  دلایل متعددی دارد. مهم ترین دلیل بیهوده بودن هرگونه مذاکره و گفتگو با طالبان است. طالبان تا کنون نه تنها هیچ قدمی در راستای صلح بر نداشته اند بلکه همواره بر دیدگاه های افراطی و تروریستی خویش تاکید کرده اند. طالبان تا کنون در هیچ جلسه رسمی و یا غیر رسمی به چیزی جز آموزه های افراط گرایانه مذهبی و سیستم امارت اسلامی تن نداده اند. آن ها نه تنها به لحاظ تیوریک هیچ تغییری در دیدگاه های خویش نیاورده اند بلکه از نگاه عملی نیز همواره بر اقدامات تروریستی خویش افزوده اند. طالبان در تازه ترین اقدام عملی علیه آزادی بیان و ارزش های دموکراتیک، رسما رسانه های آزاد کشور را تهدید کرده اند. این گروه علاوه بر آن در بسیاری از نقاط کشور جنگ را ادامه داده است و هر لحظه این هیولای وحشی از مردم افغانستان قربانی می گیرد.
دلیل دیگری که مردم را از پروسه صلح نا امید ساخته است، بی نتیجه بودن تمام تلاش هایی است که در گذشته در این راستا انجام یافته است. با تشکیل شورای عالی صلح در سال های گذشته میلیون ها دالر در باره صلح و مسایل مربوط به آن مصرف شده است که امروزه جز تلف کردن وقت و از بین بردن فرصت ها و مصرف هزینه های هنگفت، چیزی دیگری در پی نداشته است. پروسه صلح شاید بدنام ترین پروسه در طول سال های گذشته باشد که هیچ نتیجه ملموسی در پی نداشته است و هرگز از آلام مردم افغانستان چیزی کم نکرده است. 
راز بزرگی که مردم را از صلح و مذاکرات صلح مایوس و سرخورده ساخته است، برخورد استخباراتی با این پروسه و پنهان کاری در زمینه صلح است. با این که نمایندگان ایالات متحده و نیز بخشی از سیاستمداران افغانستان در باره پروسه صلح و به خصوص مذاکرات ماه های اخیر ابراز خوش بینی کرده اند، اما همه می دانند که این رشته سر دراز دارد و هرگز با چنین حرکت های یک جانبه به نقطه مثبتی نمی رسد. در تمام هفت دور مذاکرات صلح میان ایالات متحده و طالبان متاسفانه تا کنون هیچ معلومات دقیقی از مذاکرات پشت پرده به بیرون درز نکرده است. این همه پنهان کاری و دو رویی در مورد موضوعات مورد بحث همه مردم افغانستان را از این پروسه نا امید کرده است. اساسا دیگر این مذاکرات برای مردم افغانستان اهمیت ندارد. زیرا تمام حرف هایی که گفته می شود عملی نیست و از سوی دیگر تمام مسایل پشت پرده به بیرون راه نیافته است تا مردم در باره آن ها قضاوت درست داشته باشند.
اکنون اگرچه دور هفتم مذاکرات صلح افغانستان میان ایالات متحده و طالبان در قطر شروع به کار کرده است، ولی از آن جا که نه دولت افغانستان در آن حضور دارد و نه تصمیمات آن اجرایی و عملی خواهد بود، به احتمال قوی سرنوشت این مذاکرات هم به مذاکرات قبلی خواهد پیوست و هیچگاه نخواهد توانست اعتماد و اطمینان مردم افغانستان را به دست بیاورد.