دیروز کمیسیون انتخابات اعتبارنامه کاندیدان احراز پست ریاست جمهوری در انتخابات سال 1398 را توزیع کرد و همزمان اعلان گردید که بودجه انتخابات نیز تامین گردیده است. بدین ترتیب گام بزرگ به سمت انتخابات برداشته شده است و ما دیگر مشکلی در زمینه تامین مالی هزینه های انتخابات نداریم. بر اساس پیش بینی کمیسیون انتخابات 149 میلیون دالر مجموع هزینه های انتخابات خواهد بود که برای نخستین بار نزدیک به دو سوم این بودجه یعنی مبلغ 90 میلیون آن را دولت افغانستان و 59 میلیون دیگر را دونرها و همکاران بین المللی افغانستان تامین می کنند.
انگیزه های زیادی وجود داشت و دارد که به نحوی روند برگزاری انتخابات را مختل کنند و به صورت مداوم عده ای از کشورهای همسایه و هم چنین برخی از چهره ها و جناح های سیاسی مشغول سنگ اندازی فراروی پروسه انتخابات هستند. مهم ترین انگیزه این است که تعداد زیادی از سیاستمداران و گروه هایی که دور برخی کاندیدان مطرح جمع شده اند، شاید از کامیابی در انتخابات مایوس هستند و می خواهند به هر نحوی که شده انتخابات را با چالش مواجه بسازند، تا شاید خود شان در معادلات بعدی به نحوی سهیم شوند. شتاب در پروسه صلح و اصرار بر ساختن حتی یک دستاورد ظاهری نیز باعث شده است که عده ای از سیاستمداران منتظر تقسیم قدرت در عصر پساصلح بنشینند. در نخستین کنفرانس مسکو به طور واضح عده ای حکومت موقت را مطرح کردند و پس از این که این ایده با اقبال عمومی مواجه نگردید، حکومت سرپرست را پیش کشیدند. چنین انگیزه هایی سبب می شود که عده ای به برگزاری انتخابات باور نداشته باشند و حتی فرا راه آن سنگ اندازی نیز می کنند.
اکنون دولت افغانستان با تامین بودجه انتخابات گامی بزرگ در راستای برگزاری انتخابات برداشته است. حتی بسیاری از کشورهای تمویل کننده انتخابات نیز در ابتدا پافشاری زیاد داشتند که به نحوی این روند به گونه دیگر طی مسیر کند. اما تلاش های دولت افغانستان و کمیسیون های انتخاباتی سبب شد که شرکای افغانستان تمویل بخشی از هزینه ها و نظارت از انتخابات ریاست جمهوری را به عهده گیرند.
واقعیت این است که مردم افغانستان جز رفتن به پای صندوق های رای هیچ راهی دیگری ندارند. چهل سال منازعه و کشمکش در کشور همه را نسبت به صلح و حل دایمی این منازعه نا امید و مستاصل ساخته است. درست است که در ماه های اخیر خوش بینی هایی در روند صلح به وجود آمده است. اما همه می دانیم که این خوش بینی ها ره به جایی نمی برد. هیچ کسی مخالف صلح نیست نمی خواهد که در کشور خون ریزی داوام داشته باشد. اما نحوه رسیدن به صلح و بهایی که باید مردم افغانستان در قبال صلح بپردازند، بسیار سنگین و غیر قابل تحمل است. متاسفانه هنوز طالبان بر سر مواضع اولیه خود محکم ایستاده اند و بر خواست هایی چون نظام امارت اسلامی، مردود شمردن قانون اساسی فعلی، محدود ساختن آزادی های مدنی و ارزش های انسانی و دموکراتیک اصرار می ورزند. بسیاری از کشورهای منطقه و حامی طالبان خواهان سهم گرفتن این گروه در آینده سیاسی کشور هستند. از همین رو به نظر می رسد که هنوز فضای مناسب برای طالبان به وجود نیامده است که حکومت و نظام سیاسی و قانون اساسی فعلی را قبول کنند.
از قراین چنین پیدا است که اگر واقعا انتخابات برگزار نشود، هیچ میکانیزم بدیلی برای آن وجود نخواهد داشت. همه آن چه را گروه ها و تنظیم های سیاسی مطرح می کنند، دود شده به هوا خواهد رفت. طالبان صد بار هم اگر تضمین دهد و در پشت درهای بسته قول و قرار با مقامات آمریکایی داشته باشند، باز هم افراد جنگجوی خویش را متقاعد نخواهند توانست که دست از تفنگ و جنگ بردارند. طالبی که در سنگر می جنگد با طالبی که در دوبی در بهترین هوتل های پنج ستاره اقامت می گزینند، تفاوت های عمده دارد. بنابراین مردم افغانستان هیچ راهی جز مبارزه و مقابله با تروریسم و عبور از سنت های فرسوده در قالب انتخابات و روندهای دموکراتیک ندارند. به همین خاطر همه مردم افغانستان باید برای پروسه انتخابات آمادگی بگیرند و زودتر در این زمینه تصمیم بگیرند.