در این روزها بازار مذاکره با طالبان گرم است. هر کسی می خواهد برای خویش کلاهی بسازد. ایالات متحده هفت دور گفتگو با نمایندگان این گروه را پشت سر گذاشته است. در این گفتگوهای طولانی و ملال آور یکی از مهم ترین بحث ها بر سر این موضوع بوده که در عصر طالبان از خاک افغانستان منافع و هم پیمانان ایالات متحده مورد تهدید قرار نگیرند. علاوه بر آن ایالات متحده با طالبان ظاهرا به توافق رسیده است که به گونه مشترک با گروه های تروریستی مبارزه کنند.
همسایگان افغانستان هر کدام به دنبال طالبان راه افتاده اند و فکر می کنند که آینده افغانستان از آن طالبان است و آن ها هم باید مناسبات و روابط آینده خویش را بر مدار حضور طالبان در افغانستان عیار سازند. از داخل افغانستان نیز بسیاری از گروه های سیاسی و سیاستمداران در هر جایی که طالبان و حامیان منطقه ای آن فرا بخوانند با اشتیاق تمام می روند و حضور در این محافل نمایشی را دستاوردی برای عمر چندین ساله خویش می پندارند. همه به نحوی به عهد و پیمان با طالبان دل خوش کرده اند. اما غافل از این که این گروه تا کنون به هیچ یک از ادعاهای خویش وفا نکرده است و از این پس نیز وفا نخواهد کرد.
در تازه ترین مورد نزدیک به یک هفته پیش معاون محبس ولایت بامیان در منطقه دره تخت ولایت غور به گونه سازماندهی شده توسط طالبان دستگیر گردید. از آن زمان تا کنون که او اسیر طالبان بود، اعضای خانواده اش در همان منطقه ماندند و جهت آزادی وی تلاش کردند. تا آخرین ساعات دوشنبه شب همه فرماندهان طالبان به خانواده اش وعده قطعی سپردند که او را آزاد خواهند کرد. اما متاسفانه دو شب قبل به طرز فجیعی معاون محبس ولایت بامیان را به شهادت رساند و بدین ترتیب دشمنی و عمق کینه خود را به نمایش گذاشتند.
در حالی که در قطر از ضرورت فعالیت رسانه ها و آزادی رسانه ها سخن به میان آمده است، اما در تازه ترین مورد رادیو سما در ولایت غزنی تحت تهدید طالبان تعطیل گردید. هم چنین در روزهای گذشته ده ها حمله تروریستی و انتحاری در نقاط مختلف کشور صورت گرفته است که نشان از عزم قاطع طالبان بر تداوم جنگ و خشونت دارد. در گذشته های دورتر نیز طالبان بارها توافقنامه ها و قراردادهای خویش را زیر پا گذاشته اند و بدین ترتیب بر بدعهدی خویش صحه گذاشته اند. ده ها بار در باره جنگ و حل منازعه میان طالبان و مقامات محلی تفاهماتی صورت گرفته است. اما به محض این که این گروه احساس کرده است که در موقعیت برتری قرار دارد، دست به تعرض و ایجاد دشمنی میان اقوام مختلف مردم زده اند.
شبیه آن چه در باره معاون محبس ولایت بامیان صورت گرفته است در مورد شهید مزاری، رهبر فقید حزب وحدت اسلامی در دهه هفتاد درکابل نیز صورت گرفت.  در آن زمان که شبکه های اجتماعی و رسانه های قوی و قدرتمند وجود نداشت، بسیاری از مردم می نشستند از رادیو می شنیدند که هر لحظه وعده آزادی وی داده می شد. اما متاسفانه هرگز از آن سفر برنگشت و طالبان او را نیز در حالت فجیع به شهادت رساند. در همان زمان طالبان هم چنین با دولت وقت در تماس بود و وعده قطعی می دادند که قصد تعرض به قلمرو حکومت را ندارند. اما در کوتاه ترین زمان ممکن تمام کابل و بالتبع هم در بخش جغرافیای مکانی و هم در بخش جغرافیای انسانی و مذهبی به تسخیر طالبان در آمد.
اکنون نیز سخن ما این است که به طالبان نباید اعتماد کرد. همه کسانی که به طالبان اعتماد کرده اند، هنوز از تاوان شرمندگی تاریخی همکاری با طالبان نمی توانند بیرون ایند. ایالات متحده در صف مقدم اعتماد به طالبان قرار دارد و با مذاکرات فشرده ای که با این گروه در طی هفت دور داشته است، از این گروه تروریستی، یک جناح سیاسی قابل اعتماد در سطح بین المللی ساخته است. تا چند روز قبل حتی هنوز کس حاضر نبود که با طالبان بنشیند؛ ولی اکنون از نخستین روزهای ملاقات نمایندگان این گروه با نمایندگان ایالات متحده موقعیت این گروه به خصوص در عرصه دیپلماسی بسیار قوی و قدرتمند و قابل اعتماد شده است.
در نهایت از یاد نبریم که گروه طالبان یک گروه بدعهد و بدکرداری است که به هیچ اصلی از اصول انسانی و اسلامی پابند نیست. تجربه های تلخ اعتماد به طالبان و واقعیت های تاریخی این موضوع را به خوبی نشان داده است.