دولت افغانستان اعلام کرده که هیات ۱۵ نفری برای مذاکره با گروه طالبان ایجاد شده است. وزارت دولت در امور صلح افغانستان با انتشار خبرنامه‌ای اعلام کرده که در تشکیل این هیات ۱۵ نفری "تنوع سیاسی، اجتماعی و قومی افغانستان در نظر گرفته شده و این هیات به نمایندگی از جمهوری اسلامی افغانستان با درنظرداشت دستاوردهای مردم افغانستان" با گروه طالبان مذاکره می‌کند.
در همین حال زلمی خلیلزاد، نماینده ویژه آمریکا برای صلح افغانستان اعلام کرده که برای نهایی کردن توافق صلح با گروه طالبان رهسپار دوحه پایتخت قطر است. آقای خلیلزاد گفته که آمریکا و افغانستان روی "گام‌های بعدی صلح" به توافق رسیده‌اند.
قرار است که مذاکره میان نمایندگان دولت و طالبان در اسلو پایتخت ناروی برگزار شود و دولت ناروی نیز برای میزبانی این نشست اعلام آمادگی کرده است.
پیشرفت مذاکرات صلح از یک طرف امیدواری هایی را در جهت کاهش جنگ و خشونت در افغانستان به وجود می آورد، اما از سوی دیگر نگرانی های جدی را برای مردم افغانستان به دنبال دارد. مردم افغانستان حاکمیت سیاه و ظالمانه طالبان را به یاد دارد و هرگز حاضر نیستند به حاکمیت طالبانی تن دهند. علاوه بر آن نسل جدیدی که امروز در افغانستان رشد کرده و اغلب دارای تحصیلات اکادمیک می باشند، در یک فضای دموکراتیک تربیت شده و در همین فضا تنفس کرده است. بنابراین تحمل وضعیت ناگوار و خفقان آور حاکمیت طالبانی برای این نسل دشوار و ناممکن می باشد.
این نگرانی زمانی بیشتر می شود که از یک سو اراده امریکا بر خروج نیروهایش از افغانستان جدی است و آن کشور می خواهد به هر طریقی خود را از بحران افغانستان نجات دهد، از سوی دیگر نه تنها تفکر طالبان نسبت به گذشته تغییری نکرده که ایده های افراطی تر دینی نیز بر آن سایه افگنده است. تعدادی از طالبان در اثر برخورد و تعامل با گروه های تروریستی از آنها تأثیر پذیرفته و تفکر تندروانه تر و خشن تری نسبت به گذشته پیدا کرده اند.
حالا مردم منتظر اند که روند صلح چگونه به پیش می رود؟ نقش امریکا در این روند تا کجا خواهد بود؟ پاکستان چه سیاستی در پیش خواهد گرفت؟ آیا در چگونگی توافقات صلح، موافقت و همکاری کشورهای دیگر همسایه و منطقه در نظر گرفته خواهد شد یا نه؟ دولت به عنوان یک نهاد رسمی که از طرف مردم نمایندگی می کند، چه نقشی را در پروسه صلح ایفا خواهد کرد؟ اینها پرسش هایی اند که چگونگی داوری مردم را نسبت به مسأله صلح رقم خواهند زد.
چیزی که در این روند بسیار مهم می باشد، عدم اطمینان و اعتماد مردم افغانستان به سیاست های امریکا است. مردمی که در چند ماه قبل امریکا را متحد استراتژیک خود می دانستند و به سیاست های آن حد اقل در قبال صلح و امنیت افغانستان اطمینان داشتند، اکنون نه تنها اعتماد خود را از دست داده که دچار یک نوع تردید و بدبینی نسبت به سیاست های امریکا در قبال افغانستان گردیده است. از اینرو تنها تکیه گاه و نقطه اتکای مردم در مذاکرات صلح دولت افغانستان است. به هر میزانی که نقش دولت در مذاکرات صلح برجسته باشد، به همان میزان مردم نسبت به برایند گفتگوهای صلح خوشبین خواهند بود و چنانچه به هر  دلیلی این نقش کمرنگ تر شود، تشویش و نگرانی مردم زیاد تر می شود.
پروسه صلح یک پروسه زمانبر و وقت گیر بوده که ممکن است یکسال یا بیشتر را در بر بگیرد. بنابراین این پروسه توسط چند سیاستمدار و یا یک نهاد ضعیف هرگز به موفقیت نخواهد رسید. به اعتقاد شهروندان پروسه صلح باید توسط یک دولت مشروع و مقتدر و با پشتیبانی و حمایت وسیع مردم به پیش برده شود. از آنجایی که عمر حکومت وحدت ملی به پایان خود نزدیک شده است، ضرور است که انتخابات شفاف، عادلانه و سراسری در زمان تعیین شده برگزار گردد تا یک حکومت منتخب و مبتنی بر آرای مردم روی کار بیاید و آن حکومت به نمایندگی از مردم، پروسه های ملی را مدیریت و رهبری کند. صلح و انتخابات از دو خط موازی هم تعقیب و دنبال می شود تا زمانی که هردو در یک نقطه مشترک یکدیگر را قطع کند. ختم جنگ و پذیرش جمهوریت نظام و احترام به حقوق شهروندی، نقاط مشترک صلح و انتخابات را تشکیل می دهند.