دور هشتم گفتگوهای صلح میان امریکا و طالبان نیز پایان یافت. انتظار این بود که در پایان این نشست حد اقل سند ابتدایی موافقتنامه صلح به امضا برسد. گفته های خلیل زاد در روز سوم مذاکرات که از "پیشرفت عالی" صحبت کرده بود، امیدواری‌ها برای امضای موافقتنامه صلح را افزایش داده بود؛ اما پایان مذاکرات نشان داد که هنوز دو طرف برای رسیدن به توافق جامع، مشکلات زیادی پیش رو دارند.
مسأله مهم این است که خوشبینی ها در مورد مذاکرات صلح تا حدودی بر پروسه انتخابات تأثیر گذاشته بود و فضای انتخاباتی در کشور را از شور و هیجان انداخته بود. برخی از نامزدان ریاست جمهوری، سیاستمداران و رهبران بعضی از احزاب سیاسی با اولویت قایل شدن به صلح، خواهان تعویق زمان برگزاری انتخابات بودند؛ اینها به صورت علنی از داعیه صلح حمایت می کردند و می گفتند که انتخابات باید در فضای صلح و امنیت برگزار شود.
این مسأله می رساند که این اشخاص تا چه حد تحت تأثیر تبلیغاتی قرار گرفته بودند که در مورد پیشرفت های صلح صورت می گرفت. اینها صلح را قطعی و آمدنی فرض کرده بودند و تلاش داشتند تا در پروسه صلح جایگاه خودشان را ارتقا بخشند.
وضعیت سیاسی، امنیتی و تبلیغاتی در کشور در کل روی انتخابات تأثیر گذاشته بودند. مردم هم نسبت به برگزاری انتخابات مردد بودند، نمی دانستند که انتخابات برگزار می شود، یا نه؟ ولی پایان دور هشتم گفتگوهای صلح ثابت کرد که ما تا رسیدن به صلح زیاد فاصله داریم.
در حالی که گفتگوهای قطر میان نمایندگان امریکا و طالبان بود و طالبان و حامیان شان خیلی راحت تر و آسانتر می توانند با امریکا روی مسایل اصلی به توافق برسند؛ با آن هم تا کنون جریان مذاکرات با مشکلات و فرازها و فرودهای زیادی به همراه بوده است؛ اما مذاکرات اصلی میان حکومت و طالبان است که بسیاری از مسایل در آنجا مورد بحث قرار می گیرند و هر دو طرف آینده سیاسی خود را در چگونگی پیشرفت مذاکرات جستجو می کنند؛ بنابراین مذاکرات باید خیلی زمان‌بر باشد. پس تعطیل کردن یک پروسه مهم ملی به خاطر یک موضوع پر چالش و احتمالی به نام صلح، چندان معقول و منطقی به نظر نمی رسد.
باید توجه داشت که در این گونه مذاکرات دو طرف تلاش می کنند تا یک فضای مثبت از جریان مذاکرات را در بیرون انعکاس دهند و واقعیت ها و مشکلات را پنهان نگهدارند. ایجاد چنین فضایی بی گمان برخی از اشخاص را ممکن است به بیراهه بکشاند و یا بیش از حد نسبت به پیشرفت مذاکرات باور مند بسازد؛ در حالی که اصل مسأله چنان نیست که در سطح رسانه ها بازتاب داده می شود.
در واقع همین مسایل است که پختگی و خامی سیاستمداران و تحلیل گران را نشان می دهند. سیاستمداران با تجربه و تحصیلکرده هرگز تحت تأثیر تبلیغات رسانه‌ای قرار نمی گیرند و کوشش می کنند به واقعیت های پشت پرده و پنهان پی ببرند که متأسفانه در افغانستان کمتر سیاستمداری است که به مسایل پنهانی مذاکرات دسترسی داشته باشند.
اکنون باید همه نامزدان، سیاستمداران، احزاب و گروه ها به این نتیجه رسیده باشند که هنوز تنگناهای بسیاری در مسیر صلح باقی مانده، پس بی جهت دنبال شایعات و احتمالات نرفته و محکم و استوار همگام با مردم خود به طرف انتخابات به پیش برویم. تا زمان برگزاری انتخابات زمان زیادی باقی نمانده است، بنابراین همه ما باید اولا اصل انتخابات را مسلم بدانیم و در برگزاری آن حتا لحظه‌ای تردید نکنیم و ثانیا؛ در شفافیت انتخابات همگی تلاش کنیم و همگام با کمیسیون های انتخاباتی، دسترسی اکثریت شهروندان کشور را به صندوق های رأی میسر سازیم و از تکرار فاجعه بار تقلب و تخلف جلوگیری نماییم.
اگر پایان دور هشتم مذاکرات به معنای پر رنگ‌تر شدن فضای انتخاباتی باشد، بازهم ما به یک دستاورد بزرگ رسیده ایم. دستاوردی که یکی از ستون پایه های دموکراسی را از تعطیلی و خمودگی نجات می دهد و زمینه روی کار آمدن یک حکومت مشروع و قوی را در افغانستان فراهم می سازد. متوجه این نکته باشیم که سرنوشت آینده مردم افغانستان به دست خودشان است. نه امریکا و نه هیچ کشور دیگر نمی تواند در رابطه با آینده افغانستان و سرنوشت جمعی شهروندان تصمیم بگیرند. صلح یک پروسه ملی است و باید به صورت ملی به پیش برود و خواست همه اقشار، اقوام و طبقات اجتماعی باید در آن مدنظر قرار بگیرد.