دور هشتم مذاکرات صلح میان امریکا و طالبان در 21 اسد پایان یافت. در این مذاکرات دو طرف، مسوده یک توافقنامه را تنظیم کرده است. قرار است ارزیابی ها در مورد این مسوده تا چند روز دیگر به پایان برسد و ممکن است تغییرات جدیدی در برخی مواد آن به وجود بیاید. در این صورت دو طرف نیاز به یک نشست دیگر خواهد داشت تا روی تغییرات و پیشنهادات جدید، بحث و گفتگو کنند.
در دور هشتم مذاکرات، روی چهار موضوع بحث و تبادل نظرصورت گرفته است: خروج نیروهای خارجی، عدم همکاری طالبان با گروه های تروریستی و بخصوص شبکه القاعده و همکاری این گروه در استفاده نشدن از خاک افغانستان به هدف عملیات های تروریستی، آغاز گفتگوهای مستقیم میان دولت افغانستان و گروه طالبان و اعلان آتش بس سراسری.
امضای این موافقتنامه می تواند امیدواری های زیادی را برای ختم جنگ 18 ساله افغانستان به وجود آورد و راه را برای ادامه گفتگوهای سیاسی میان دولت و طالبان فراهم سازد. مهم اما این است که این مسوده تا کنون در اختیار دولت افغانستان قرار نگرفته است، از اینرو مردم افغانستان از مفاد موافقتنامه بی اطلاع می باشند. مطابق روند نشست های قبلی، پس از پایان اجلاس باید جزییات نشست ها و شرح مذاکرات دو طرف به صورت کتبی به اطلاع حکومت افغانستان می رسید؛ اما این بار بر خلاف معمول در باره جزییات مسوده موافقتنامه معلوماتی در اختیار حکومت افغانستان قرار نگرفته است.
برای مردم افغانستان بسیار مهم است که بدانند در این مسوده چه مسایلی گنجانده شده و روی چه موضوعاتی قرار است توافق صورت گیرد. درست است که این مذاکرات میان امریکا و طالبان بوده؛ اما هر نوع توافقی به طور مستقیم به زندگی و سرنوشت آینده مردم افغانستان تأثیر می گذارد. امریکا برای انتقام گیری از عاملان حادثه یازدهم سپتامبر به افغانستان آمد و برای مردم افغانستان و جهان اعلام کرد که به منظور نابودی گروه های تروریستی به افغانستان لشکر کشیده است و می خواهد امنیت در این کشور حاکم شود و نهادهای قانونی فعال گردد و روند بازسازی و نوسازی کشور سرعت گیرد.
بنابراین امریکا و هیچ کشور دیگری حق ندارد که به صورت یکجانبه مشکلات شان را با دشمنان مردم افغانستان حل کنند و بدون توجه به سرنوشت جمعی مردم و آینده حکومتداری در کشور، بر مبنای منافع خود تصمیم بگیرند. مشوره با حکومت افغانستان و در اختیار قرار دادن تمام معلومات نشست و گفتگوها، حق مردم است و هیچ کشوری نمی تواند این حق را نادیده بگیرد.
براین اساس، حکومت افغانستان به نمایندگی از مردم، از نماینده امریکا بخواهد که پیش از نهایی شدن توافقنامه باید متن اصلی آن را در اختیار حکومت قرار دهد.
با نهایی شدن توافقنامه برخی از سیاستمداران و نامزدان انتخاباتی، تلاش می کنند تا به بهانه صلح، پروسه انتخابات را مختل سازند.
آنها باید بدانند که مذاکرات اصلی صلح زمانی آغاز می شود که حکومت و گروه طالبان رو در روی هم بنشینند و روی مسایل اساسی صلح بحث و گفتگو کنند؛ مذاکره‌ای که هنوز شروع نشده است. بدون شک مذاکرات دولت با طالبان پرچالش ترین و زمانگیرترین مذاکرات خواهد بود. پس نباید انتظار داشته باشیم که پس از هیجده سال جنگ و خونریزی و ادعاها و هدف های دو طرف این مذاکرات در مدت چند ماه به پایان برسد. این احتمال هم وجود دارد که مذاکرات یک سال یا چندین سال دوام پیدا کند.  در این مذاکرات تنها بحث آتش بس و خروج نیروهای خارجی از افغانستان مطرح نیست؛ بلکه بحث اصلی توافق بر سر جمهوریت و امارت است. بحث حقوق بشر و شهروندی و مسأله حقوق زنان و نحوه اداره و مدیریت کلان کشور است. اینجا است که مسأله برای مردم افغانستان حساس و حیاتی می شود. بنابراین زدن بر طبل صلح و به تأخیر افتادن انتخابات، جز ناکامی، درهم ریختگی سیاسی و فروپاشی نظام، چیز دیگری را به دنبال نخواهد داشت. در آن صورت همه ضرر می کنند، حتا شما.
تضعیف حکومت دراین شرایط به نفع هیچ شخص و یا حزب و گروهی نیست. مسؤلیت اساسی ملی حکم می کند که باید در این برهه حساس و سرنوشت ساز همه باهم در کنار دولت باشیم و از داعیه دموکراسی و حقوق بشر دفاع نماییم. اجازه ندهیم که افغانستان باردگر بازیچه سیاست های منطقوی و بین المللی گردیده و به دوران بعد از نجیب برگردد.