اراده واقعی مردم افغانستان در انتخابات تجلی می یابد. انتخابات به همه شهروندان این فرصت را فراهم می سازد تا در ساختار نظام سیاسی، اشخاص و افراد دلخواه خود را برگزینند و مسیر تغییر، تحول و انتقال قدرت از یک شخص به شخص دیگر، از یک تیم به تیم دیگر، از یک حزب به حزب دیگر و از یک قوم به قوم دیگر را هموار کنند.
انتخابات بهترین و مناسبترین راه حل تعریف شده برای پایان دادن به نزاع ها، نارضایتی ها و خشونت های سیاسی و اجتماعی است. انتخابات امکان رسیدن به خواست های گروه ها و طیف های متفاوت اجتماعی را به گونه‌ای مسالمت آمیز فراهم می کند و انگیزه جنگ، برادر کشی و دست یابی به قدرت از طریق نظامی را از بین می برد.
الترناتیو انتخابات، استبداد، زورگویی و تحمیل است. همه تصمیمات در بالا گرفته می شود و قوانین بدون حضور مردم به تصویب می رسند و با اجبار بر مردم تطبیق می شوند. تجربه های تاریخی به خوبی نشان می دهد که حاصل و پیامد حکومت های استبدادی برای مردم و کشور چیست؟ تشکیل نظام فاسد و توتالیتر که هیچ حقی برای مردم در ساختار قدرت قایل نیست. روی کار آمدن حاکمانی که خودشان را نماینده و یا سایه خدا می خوانند و حکم شان را بر مردم واجب و لازم الاجرا می شمارند و به خود حق می دهند تا در تمامی شبکه های زندگی فردی و اجتماعی دخالت کنند. این را مردم افغانستان خوب می دانند؛ چون انواع نظام های استبدادی و غیر مسؤل را تجربه کرده اند و از کارکردهای ظالمانه، ستمگرانه و تبعیض آمیز آنها آگاهی دارند.
امروز گفتمان صلح و انتخابات به دو گفتمان غالب در کشور بدل شده است. این دو پدیده تمام فضای سیاسی کشور را دربر گرفته و بر اظهار نظرها، سیاست ها، رویکردها و رفتارهای سیاسی اثر گذاشته است.
بعضی ها تلاش کردند تا مطابق میل برخی کشورها و گروه طالبان، در مسیر انتخابات مانع ایجاد کنند. این اشخاص با برجسته کردن مسأله صلح، برگزاری انتخابات را در تضاد با روند صلح قلمداد می کردند و از اینرو خواهان تعویق انتخابات و تشکیل حکومت مؤقت بودند. این افراد می گویند که صلح در اولویت قرار دارد و انتخابات باید در فضای صلح آمیز برگزار شود.
حکومت افغانستان و برخی احزاب، گروه ها، سیاستمداران و کارشناسان، اما رفتن به سوی صلح را در شرایط فعلی گام گذاشتن به منجلابی می دانند که افتادن در آن، تمامی دستاوردهای فعلی را از بین می برد و راه را برای دخالت های ناروای بیگانگان هموار می کند و تشکیل یک اداره مزدور و وابسته به کشورهای خارجی را اجتناب ناپذیر می سازد.
از نظر اینها صلحی که در آن حکومت و مردم افغانستان نقش نداشته باشند و تمام چارچوب و محتوای آن توسط کشورهای خارجی تعیین شده باشد، هرگز نمی تواند مبنای یک صلح پایدار در افغانستان گردد.
کشورهایی که صلح را بر انتخابات ترجیح می دهند یا می خواهند به گونه‌ای از بحران افغانستان شانه خالی کنند یا منافع دراز مدت شان را در صلح ناپایدار، تحمیلی و اسمی جستجو می کنند. پس در مذاکراتی که حکومت و مردم افغانستان نقش محوری نداشته باشند و خواست ها و تقاضاهای مردم در نظر گرفته نشود، آن صلح هیچ ربطی به مردم افغانستان ندارد و هرگز قابل پذیرش برای شهروندان کشور نخواهد بود.
در این میان برخی از تیم های انتخاباتی نیز که در عمل فعالیت های انتخاباتی خود را شروع کرده اند و به شدت از خود و از کارکردهای خود تعریف می کنند، اما در عین حال دم از اولویت صلح می زنند و انتخابات را پیشاپیش پر از تقلب و غیر قابل پذیرش عنوان می کنند. این در حالی است که تمام نامزدان انتخاباتی در گزینش و انتخاب اعضای کمیسیون های انتخاباتی نقش داشته اند.
باید توجه داشته باشیم که مذاکرات دوحه، مذاکره میان نمایندگان امریکا و طالبان است. امضای توافقنامه نیز مربوط به امریکا و طالبان می شود نه افغانستان. مذاکره میان حکومت افغانستان و طالبان هنوز آغاز نشده است. پس امضای توافقنامه میان امریکا و طالبان به معنای صلح و ختم جنگ نیست؛ بلکه به معنای تشدید جنگ و خونریزی و افزایش دخالت های بیگانگان در امورات داخلی کشور خواهد بود.
مردم افغانستان با گروه طالبان مشکلات زیادی پیشرو دارند. خواست های مردم و طالبان کاملا متناقض، نامتجانس و متضاد هستند و تجمیع این خواست ها حد اقل طی یک سال و دو سال آینده ناممکن خواهد بود. نه طالبان حاضراند به آسانی نظام فعلی را بپذیرند و نه مردم افغانستان می خواهند یوغ امارت را بر دوش بکشند؛ پس بیهوده برای صلح تقلا نکنید و یک پروسه مهم ملی و دموکراتیک را فدای هوس ها و منویات سیاسی تان نسازید و با تکیه بر منافع عمومی همه ما از انتخابات حمایت کنیم.