صاحب امتیاز: محمد رضا هویدا

مدیر مسوول: محمد هدایت

سر دبیر: حفیظ الله زکی

پنجشنبه ۹ حمل ۱۴۰۳

دانلود صفحات امروز روزنامه: 1 2 3 4 5 6 7 8

جنایت در سایه صلح

-

شب شنبه گروه طالبان از سه استقامت بالای شهر قندز حمله کرد و قسمت های این شهر را در کنترل خود گرفت. در این حمله ده ها تن از افراد ملکی کشته و ده ها تن دیگر زخمی شده اند. اگرچه طالبان در حال عقب نشینی از شهر هستند و نیروهای امنیتی با احتیاط پیشروی می کنند؛ وضعیت اسفبار این است که مردم از زمان آغاز جنگ تا کنون در خانه های خود گیر مانده اند و نمی توانند برای تهیه مایحتاج خود از خانه ها بیرون شوند. این بزرگترین حمله طالبان در ماه های اخیر به شمار می رود. 
اگرچه با سرعت گرفتن گفتگوهای صلح، تشدید جنگ از سوی طالبان قابل پیش بینی بود، اما با توجه به تعریفی که از فضای حاکم بر مذاکرات می شد، توقع می رفت که همزمان با پیشرفت مذاکرات، طالبان از اعمال خشونت و کشتار دست بکشند.
جنگ و حملات اخیر طالبان نشان داد که این گروه به هیچ اصول اسلامی و بین المللی پابند نیست و برای رسیدن به اهداف سیاسی شان از هیچ کاری پروا ندارد. بسیاری از رهبران طالبان برخلاف تصور عدهای که خوشبینانه از صلح و گفتگو با آنها سخن می گویند، افراد دو رو، منفعت جو و غیر معتقد به مسایل شرعی و انسانی می باشند و از دوام خشونت و جنگ در افغانستان جز منافع خودشان که آن را با منافع بیگانگان بخیه زده اند، به هیچ چیز دیگری فکر نمی کنند.
طالبان در حالی شهر کندز را مورد حمله قرار دادند که توافقنامه صلح میان امریکا و طالبان نهایی شده و به گفته مقامات این گروه تنها روی برخی جزییات گفتگوها ادامه دارد. چنانچه این گروه معتقد به صلح و امنیت افغانستان می بود، هرگز به این حملات دست نمی زد.
از دوران حکومت قبلی تا کنون که مسأله صلح با طالبان مطرح شده است، چه حکومت و چه امریکا به صورت یک طرفه به طالبان امتیاز داده اند بدون این که کمترین امتیاز را از آنها گرفته باشند. در دوره حکومت قبلی ممنوعیت حملات شبانه و محدودیت حملات هواپیماهای بدون سرنشین، مشروط کردن هرنوع حمله به مناطق و مراکز تجمع طالبان به آگاهی حکومت افغانستان و آزادی هزاران نفر از زندان های پلچرخی و بگرام، بزرگترین امتیازاتی بودند که به این گروه داده شد؛ اما در مقابل گروه طالبان با حملات خونین و پر تلفات انتحاری در پایتخت و سایر ولایات، به این کنش و نرمش حکومت پاسخ می داد.
در مذاکرات دوحه نیز امریکا تا کنون به طالبان فقط امتیاز داده است، بدون این که امتیاز مشخصی از آنها گرفته باشد. امریکا با آغاز مذاکره با طالبان، این گروه را از ردیف گروه تروریستی خارج کرد و به تمام جنایات ضد بشری آن مشروعیت بخشید. امریکا طالبان را از یک گروه منفور، خشن و افراطی به یک گروه قابل تعامل و مذاکره تبدیل کرد و توجه جهانیان را به تعامل و گفتگو با این گروه جلب کرد.
امریکا درمورد خروج نیروهایش با طالبان گفتگو می کنند، اما در برابر آن از طالبان تعهد می گیرد که از خاک افغانستان علیه منافع امریکا استفاده نشود، تعهدی که انجام آن در اختیار این گروه نیست. امریکا با آغاز مذاکرات صلح سطح توقع طالبان را بیش از حد بالا برد و برای آنها این توهم را به وجود آورد که امریکا از جنگ افغانستان خسته شده واین کشور را ترک می کند و حکومت و نیروهای امنیتی هم قادر نیستند بدون حمایت خارجی از نظام سیاسی و قلمرو جغرافیای افغانستان دفاع کنند؛ بنابراین صلح  با طالبان تنها راهی است که زمینه را برای خروج نیروهای امریکایی فراهم می کند و تاب و توان حکومت را افزایش می دهد.
این توهم طالبان تا حدی بالا رفته که طالبان از یک طرف بر امارت اسلامی تأکید می کند و از سوی دیگر گفتگو با حکومت را به عنوان یک طرف قضیه رد می کند. امریکا در برابر خشونت ها و حملات طالبان در جریان مذاکرات صلح، واکنش جدی نشان نداده است و بی تفاوتی امریکا نسبت به کشتارهای خونین توسط طالبان، سران این گروه را در راه اندازی حملات بیشتر تشویق کرده است.
طالبان مانند گذشته جنایت جنگی مرتکب می شوند و افراد غیر نظامی را هدف قرار می دهند، اماکن و ساحات عام المنفعه را تخریب می کنند، از افراد ملکی سپر انسانی می سازند و دارایی های مردم را به غارت می برند؛ اما از ترس برهم خوردن روند صلح، همه دنیا ساکت می مانند و همه جنایت ها نادیده گرفته می شود.
صلحی که با زور، خونریزی و کشتار به وجود آید، نتیجهاش برای مردم افغانستان حکومت استبدادی، محدودیت آزادی بیان، گسترش تبعیض، نابرابری و از بین رفتن حقوق شهروندی است. این صلح نه به زخم های مردم افغانستان مرهم می نهد و نه اهداف جامعه امریکا را در تأمین امنیت جهانی براورده می سازد. بهتر است که نسبت به روند صلح دیدگاه واقع بینانه داشته باشیم و از جان مردم برای راضی ساختن رهبران یک گروه خشن و افراطی هزینه نکنیم.

دیدگاه شما