صاحب امتیاز: محمد رضا هویدا

مدیر مسوول: محمد هدایت

سر دبیر: حفیظ الله زکی

جمعه ۱۰ حمل ۱۴۰۳

دانلود صفحات امروز روزنامه: 1 2 3 4 5 6 7 8

درس های حادثه ننگرهار

-

دیروز یک بار دیگر بخشی از کشور ما رنگ خون و خاکستر به خود گرفت و رنج و ماتم از یک مسجد فواره کرد. تروریسم وحشی و خون آشام در مسجدی در ننگرهار ده ها نفر را به شهادت رسانه و ده ها تن دیگر را مجروح کرد. تا کنون بر اساس گزارش های غیر رسمی بیش از 60 تن از مردم بی دفاع و مظلوم کشته شده اند و بیشتر از آن نیز زخم بر داشته اند. بدین ترتیب در یک روز جمعه که مردم رفته بودند تا مراسم مذهبی و دینی خود را به جا بیاورند، در یک اقدام کور و وحشیانه به خاک و خون کشیده شدند و ده ها خانواده به ماتم نشستند.
این بخشی از زندگی در این سرزمین است؛ زندگی همراه با زخم و رنج دایمی که به نظر می رسد پایان ناپذیر است. فاجعه آن قدر عمیق و تراژیک بوده است که حتی گروه های تروریستی هنوز نتوانسته اند آن را به عهده بگیرند. مهم نیست که طالب مسبب آن حادثه بزرگ و غم انگیز بوده است یا داعش. همه گروه های تروریستی از یک جا نشات می گیرند و از یک جا تمویل می شوند و از یک جا به جان مردم افغانستان رها می شوند. این هیولای خون آشام چنان سیری ناپذیر و تشنه است که هرچه خون می ریزد و دست به کشتار می زند، هرگز نه خسته می شود و نه تشنگی آن می نشیند.
کشتار بی رحمانه مردم بی گناه در منطقه ده بالای ننگرهار آن هم در یک مسجد و در حال عبادت نکته های بسیاری را برای ما گوشزد کرد. اما مهم این است که آیا ما از این همه حوادث گوناگون درس و عبرت می گیریم یانه.
نخستین درس این رویداد این است که هر کسی در این سرزمین زندگی می کند، قربانی هیولای تروریسم است و هیچ کسی از این قاعده مستثنا نیست. ما سال ها است که قربانی می شویم و در هر گوشه این سرزمین کشته می شویم، اما هنوز به اندازه کافی بیدار نشده ایم و مدام به نام قوم، مذهب، حزب، زبان و سمت و سو به جان هم می افتیم. نفرت پراکنی قومی و زبانی و مذهبی بخشی از زندگی روزمره ما شده است و مدام همدیگر را دشنام می دهیم و همین کشتارها را به همدیگر نسبت می دهیم. مهم ترین نشانه عدم بیداری ما این است که هنوز رنج و مصیبت ما قومی و منطقه ای و زبانی است. این همه رنج در یک بخش این سرزمین و این همه کرختی و خونسردی در بخش های دیگر بیانگر آن است که هنوز ما دردهای مشترک خود را حس نمی کنیم. مهم ترین درس حادثه ننگرهار و کشتار بی رحمانه مردم بی گناه این است که همه قربانی تروریسم هستیم و باید متحدانه در برابر آن بایستیم.
دومین عبرت این حادثه این است که دولت و مردم افغانستان باید به صلحی که هر روز کشتار ما را بیشتر می کند، برای همیشه نه بگویند و با تمام توان در برابر تروریسم به مبارزه برخیزند. واقعیت این است که با این دشمن قاتل و خون آشام هرگز صلح ممکن نیست. زیرا او هنوز بر کشتار وسیع تر و خون ریزی بیشتر تاکید دارد و عملا این موضوع را ثابت کرده است و هر روز نیز بدان دست می زند. اکنون هیچ دلیلی بر استمرامر مماشات و نرمش در برابر دشمن باقی نمانده است. تمام راه های رفته ما به نام صلح اشتباه بوده است و تاکید ما بر برادر خواندن تروریسم حماقت. بیاییم به این حماقت پایان دهیم.
درس مهم و اساسی این حادثه این است که هنوز کانون های بحران سازی در کشورهای همسایه ما از بین نرفته است و هنوز انگیزه کافی برای کشتار و تداوم جنگ در افغانستان به حد کافی وجود دارد. همه ما می دانیم که هیچ حمله تروریستی و انتحاری در افغانستان طراحی نمی گردد. بلکه این حوادث تلخ تحفه های همسایه های بدکردار ما است. بنابراین کسانی که به نداهای صلحی که در این کشورها بر می خیزند دل خوش می کنند، ساده لوح اند و کسانی که هر روز با ژستی متفاوت تر از گذشته به دنبال طالبان راه می افتند و از آن ها صلح مطالبه می کنند، در این حوادث تلخ شریک هستند. باید اذعان کنیم که هرچه زمان می گذرد نتیجه روند صلح برای مردم افغانستان خون بارتر و رنج آورتر می گردد. پس نخستین کاری را که دولت افغانستان باید انجام دهد با چنین روند مشمئزکننده برای همیشه خدا حافظی کند.
حادثه تلخ ننگرهار درس های بسیاری در بر دارد. مهم این است که ما به آن چگونه ببینیم و از این درس ها برای سرنوشت آینده این کشور استفاده کنیم.

دیدگاه شما