در روزهای اخیر اتفاقاتی در عرصه های سیاسی رخ داده است که به نحوی به معنای فشار بر دولت افغانستان به منظور مجاب کردن آن به روند کنونی صلح است. همه می دانیم که نماینده خاص ایالات متحده پس از دو ماه اکنون مذاکرات خود را از سر گرفته است و این مرحله با دیدار وی از پاکستان و سران طالبان در این کشور کلید خورد. نزدیک به دو ماه قبل و در آستانه انتخابات ریاست جمهوری افغانستان درست زمانی که بنا بود آخرین توافقات ایالات متحده و طالبان در قطر از سوی رییس جمهور ایالات متحده و با حضور ییس جمهور افغانستان به امضا برسد، دونالد ترامپ همه گفتگوها را لغو کرد و گفت که گفتگوها با طالبان مرده است و دیگر جایی در سیاست خارجی ایالات متحده ندارد. از آن زمان تا کنون زلمی خلیلزاد به ایالات متحده رفت و خستگی 9 ماه گفتگوهای طولانی با طالبان را رفع کرد. اکنون او دو باره به منطقه بر گشته است که این گفتگوها را به فرجام برساند.
اگر قضایای صلح افغانستان به همان ترتیبی که در قطر توافق شده بود، پیش می رفت و از سوی رییس جمهور ترامپ نیز امضا می شد، ما اکنون شاهد یک صلح تحمیلی و غیر واقعی بودیم. زیرا در آن روند دولت و مردم افغانستان به طور کامل از صحنه حذف شده و به حاشیه رفته بودند و به جای آن ها کسانی دیگر مذاکره می کردند و تصمیم می گرفتند. در همان زمان نیز مسولان و مقالات دولت افغانستان با صلح تحمیلی مخالفت کردند و خواهان نقش دولت افغانستان در روند صلح شدند. اما متاسفانه توجهی به آن ها صورت نگرفت. اما اینک به نظر می رسد که فشارها بر دولت افغانستان تشدید گردیده است تا ن آن روندی که در قطر شروع گردیده بود دو باره از سر گرفته شود. اکنون نوبت دولت افغانستان است که در برابر چنین خواست نامشروع بایستد.
در روزهای گذشته زلمی خلیلزاد چندین بار با رییس جمهور افغانستان دیدار داشته و در آن دیدارها آن گونه که مشاور امنیت ملی افغانستان نیز اذعان داشت، تنها مساله رهایی 82 تن از زندانیان طالبان در زندانهای افغانستان  مطرح شده است. ظاهرا آن چه فعلا از نظر طالبان و پاکستان مهم است آزادی انس حقانی با دو تن دیگر از رهبران طالبان است. این خواسته حتی اگر راه حقوقی هم داشته باشد تنها از صلاحیت های دولت افغانستان است و هیچ کسی دیگر نباید بر قوه قضاییه و نهادهای عدلی افغانستان فشاور وارد کند.
از سوی دیگر سازمان دیده بان حقوق بشر نیز به تازگی گزارشی را منتشر کرده است که در آن خواهان منحل کردن بخشی از نهادهای امنیتی افغانستان شده است و از طریق مصاحبه با مردم عام نهادهای امنیتی افغانستان را متهم به نقض حقوق بشر کرده است.
هم چنین سیگار یا بازرس ویژه ایالات متحده برای بازسازی افغانستان نیز طی گزارشی به نحوی به تضعیف روحیه نیروهای امنیتی کشور پرداخته است. بر اساس گفته های سیگار نزدیک به 60 فیصد کشته شدگان نیروهای امنیتی افغانستان در صحنه های دفاع از خود از بین رفته اند. این گزارش تاکید می کند که تلفات نیروهای امنیتی افغانستان در طی یک سال گذشته افزایش یافته است و ما شاهد یک چرخه بی پایان از خشونت و جنگ در افغانستان هستیم.
به نظر می رسد همه فعل و انفعالات هم در عرصه صلح و هم در عرصه های سیاسی و امنیتی به نحوی فشار بر دولت افغانستان است تا در برابر برخی خواسته های طالبان و حامیان آن ها کوتاه بیاید. در ماه های گذشته با این که افغانستان در آستانه انتخابات ریاست جمهوری قرار داشت و نیاز جدی به حمایت جامعه بین المللی داشت، اما هم چنان قاطعانه از مواضع دولت در برابر صلح و مخالفان مسلح دفاع کرد و در واقع در برابر زیاده خواهی های طالبان ایستاد. با این که بسیاری از اپوزیسیون داخلی تا مسکو قطر و اسلام آباد به پیشواز طالبان رفتند و نرمش های بسیار در برابر طالبان از خود نشان دادند ولی حکومت افغانستان هم چنان بر مواضع خویش تاکید کردند. تا جایی که حتی برخی از تیم های انتخاباتی حکومت را متهم به سنگ اندازی در راه صلح کردند.
اکنون که بار دیگر مذاکرات صلح کلید خورده است و فشارها نیز بر دولت افغانسان افزایش یافته است، انتظار مردم افغانستان از دولت و رهبری حکومت این است که باید در متن روند صلح قرار گیرد و تمام مواردی را که با طالبان در میان گذاشته می شود با مردم نیز شریک بسازد. نباید گفتگوها و مذاکرات با گروه هایی چون طالبان هم چنان در پشت درهای بسته بماند و مردم از هیچ چیزی در این زمینه با خبر نشود. دولت باید تمام مسایلی را که در پیش است و به سرنوشت عمومی مربوط می شود با مردم به طور شفاف و روشن در میان بگذارد و در برابر هر گونه زیاده خواهی و زیاده طلبی بایستد.