دیروز در چندین ولایت معترضان دروازه دفاتر کمیسیون های انتخاباتی را بستند و مانع بازشماری آرا شدند. از ولایت بدخشان نیز گزارش های تلخی مخابره شد و تصاویر دلخراشی نشر گردید. در این ولایت تعدادی از هواداران یکی از تیم های انتخاباتی با سنگ و چوب به جان دفتر افتادند و شیشه های آن را شکستند و روند بازشماری را مختل کردند. این نوع اعمال و حرکات از سوی تیم های انتخاباتی برخلاف قانون و در تضاد با منافع ملی و مصداق بارز شورشگری است.
کشور ما در وضعیت شکننده ای قرار دارد و دشمنان افغانستان هر روز بر اقدامات وحشیانه خویش شدت می بخشند و تلاش می کنند تا دامنه جنگ و نا امنی را گسترش دهند. دشمن حتی تحمل یک روز آرامش در افغانستان را ندارد و با تمام توان تلاش می کند تا وضعیت را به سوی بحران بیشتر بکشاند. طالبان حتی چند روز محدود که زندانیان آن به یک کشور سوم برسند طاقت دوری از جنگ و انفجار و انتحار را ندارد. درست زمانی که بنا بود سه تن از مشهورترین زندانیان طالبان از بگرام به قطر منتقل گردند و در آن جا با استادان ربوده شده آمریکایی مبادله شوند، دست به چندین حمله انتحاری زد.
طبیعی است که در پشت این حملات تنها طالبان نیستند که به بهانه جهاد دست به چنین اعمالی می زنند؛ بلکه کشورهایی قرار دارند که سال ها است روی بحران در افغانستان و تداوم جنگ و خشونت در کشور ما سرمایه گذاری کرده اند. تداوم جنگ و خشونت برای خیلی از کشورها و گروه های تروریستی یک استراتژی دایمی و بنیادین است. به همین خاطر هیچ فاکتوری فعلا در این استراتژی تغییر آورده نمی تواند. حال که چنین است نباید کسانی که ادعای بنیانگذاری دولت جدید در افغانستان را دارند و حداقل در ا ین امر شریک بوده اند، دست به تخریب دستاوردهای خویش بزنند.
در این شب و روزها جلسات و نشست های متعددی میان جناح های مختلف سیاسی و جهادی جریان دارد که محور تمام آن ها بر هم زدن وضعیت موجود و به وجود آوردن یک وضعیت انارشیک به جای نظم نیم بند فعلی است.  دیدارهای شبانه، یارگیری های معنادار و ایتلاف های عاجل میان دشمنان دیروز  بخشی از نشانه های دست یازیدن به بحران و بحران طلبی در میان سیاستمداران است.  از بسیاری از نقاط گزارش ها مبنی بر سازماندهی گروه های شورشی هم در قالب اعتراضات مدنی و هم در قالب تحرکات مسلحانه می رسد. تماس های رهبران سیاسی با قوماندانان جهادی و نیز گروه های مسلح غیر مسول و در بسیاری از موارد حمایت های مالی و سیاسی از آن ها درست در همین راستا صورت می گیرد.
این که برخی از رهبران تیم های انتخاباتی در هر اعلامیه مطبوعاتی و نشست های خبری مردم را تهدید به بحران و براندازی نظم سیاسی موجود می کنند از همین نشست ها و تصامیم بحران ساز بر می خیزد. شاخ و شانه کشیدن برای مردمی که ده ها سال است جنگ و خشونت را بر شانه های خویش تحمل می کنند و تقریبا همه چیز خود را از دست داده اند، به معنای زیر پا کردن همه دستاوردها و نادیده گرفتن حقوق مردم و بی توجهی به دردها و رنج هایی است که مردم از جنگ و خشونت دیده اند.
هم چنین با توجه به زمینه های بحران و خشونت که در کشور وجود دارد، هر گونه حرکت نابجا به معنای بازی کردن با آتش است. این که برخی از جناح های سیاسی مرتب هم تهدید می کنند و هم می گویند پیامدهای بحران به دوش کمیسیون و دیگر تیم های انتخاباتی است، این نوعی فرار از مسولیت های احتمالی است. طبیعی است مسولیت هر گونه بحران و منازعه جدید بر دوش کسانی است که دست به بحران آفرینی می زنند. هیچ کسی نمی تواند مسول عمل دیگران باشد.
راه حل بسیار واضح است. در ششم میزان انتخابات ریاست جمهوری با میکانیزم های نسبتا شفاف و روشن برگزار گردید. تقریبا همه جناح ها و حتی شرکای بین المللی افغانستان از برگزاری اصل انتخابات راضی بوده و آن را تحسین کرده اند. اکنون تنها راه ممکن از درون کمیسیون های انتخاباتی می گذرد که نتیجه انتخابات را بر اساس یافته های خویش اعلان کنند. هیچ بدیلی برای این کار وجود ندارد. همه تیم های انتخاباتی باید به قاعده بازی ارج بگذارند و تصامیم کمیسیون های انتخاباتی را بپذیرند. هر گونه راهی غیر از تصامیم کمیسیون های انتخاباتی به خصوص دست زدن به شورشگری و ایجاد بحران، کشور را سال ها به عقب بر می گرداند و این به نفع هیچ کس نخواهد بود.