اقتدار ضعیف و نابسامانی های گوناگون سیاسی، امنیتی، اقتصادی و اجتماعی زمینه را برای برخی سیاستمداران فرصت طلب فراهم کرده تا از این وضعیت به نفع شخصی خود استفاده کنند. صلح و انتخابات دو پروسه کلان و مهم ملی است که از اواخر سال گذشته همزمان به جریان افتاد و در موازی هم به پیش رفت؛ اما تعدادی از احزاب، گروه ها و شخصیت های سیاسی که منافع شان را در برگزاری انتخابات نمی دانستند، شروع کردند به برجسته سازی مسأله صلح و اهمیت دادن به آن. این افراد برای مردم چنین وانمود می کردند که برگزاری انتخابات به پروسه صلح آسیب می رساند و آن را با تأخیر مواجه می سازد. اگر مردم می خواهند که به صلح و امنیت برسند، باید انتخابات را تحریم کنند.
این اشخاص چندماه پیش چنان بی سروپا به دنبال صلح می دویدند که حتا به بهای به رسمیت شناختن امارت اسلامی طالبان نیز کوشیدند تا جایگاه خود را در پروسه صلح تثبیت کنند. اشتراک تحقیر آمیز و بدون دستاورد در نشست های مسکو، نشان داد که این سیاستمداران تاچه حد بر منافع ملی پایبندی دارد؟ وقتی نتوانستند جلو انتخابات را بگیرند، در ظاهر سکوت پیشه کردند؛ اما در حقیقت بیشتر در تلاش افتادند تا در مسیر مؤفقیت انتخابات مانع ایجاد کنند. بالاخره انتخابات با مؤفقیت برگزار شد و کمیسیون های انتخاباتی نیز کارکرد قابل قبولی از خود نشان دادند. ولی وقتی آرای رأی دهندگان شمارش شد و برای تیم های انتخاباتی میزان رأی شان تا حدودی مشخص شدند، بازهم این افراد تلاش کردند انتخابات را به چالش بکشانند و نامزدان را ترغیب کنند که کارکرد کمیسیون های انتخاباتی را زیر سؤال ببرند و به بهانه شفافیت انتخابات، مانع ادامه روند بازشماری آرا گردند.
اکنون که ارای بیش از 28 ولایت تکمیل شده است و انتظار می رود که اختلافات در مورد آرای هفت ولایت دیگر نیز حل گردد؛ اظهارات برخی از شخصیت های سیاسی در این زمان می تواند سؤال برانگیز باشد.
کرزی روز دوشنبه (۴ قوس) در یک نشست خبری گفت امیدوار است که وضعیت کنونی انتخاباتی، کشور را بیشتر به سوی بحران نبرد. وی اشتراک کمرنگ مردم در انتخابات را دلیل نارضایتی مردم از اوضاع سیاسی و امنیتی کشور دانست و گفت امیدواراست که حالا چیزی به نام انتخابات برگزار شده است، مشکلات و بحران افغانستان را عمیق تر نسازد.
اما کرزی به این مسأله اشاره نکرد که ریشه و عامل بسیاری از نابسامانی های امروزی حکومت گذشته است که در رأس آن خود ایشان قرار داشت. انتخابات گذشته ریاست جمهوری تحت حکومت و اداره‌ای برگزار شد که کرزی رییس جمهور آن بود. آن انتخابات به بحران کشیده شد و آن بحران به توافقنامه سیاسی و حکومت وحدت ملی منجر گردید. دلسردی مردم از انتخابات یک دلیلش به انتخابات ریاست جمهوری قبلی بر می گردد. دلیل دیگرش به ناامنی و تهدید دشمنان مردم افغانستان برمی گردد. تشدید ناامنی نیز به سیاست های خام و ناسنجیده گذشته برمی گردد.
در زمان کرزی بیشترین امکانات در راستای صلح مصرف شد. بیشترین امتیازات به مخالفان دولت داده شد تا به گفته دولتمداران حسن نیت شان را به طالبان و کشورهای حامی آنها نشان بدهند. ولی این امتیازات کمترین دستاوردی برای مردم افغانستان نداشتند. با آن که زمان حکومت قبلی و فعلی به لحاظ بودجه، امکانات و کمک های جامعه جهانی هرگز قابل مقایسه نیست؛ اما کرزی در شرایطی حکومت را تحویل داد که خزانه حکومت کاملا خالی بود و حکومت با کسری بودجه روبرو بود.
اختلافات سیاسی میان حکومت و رهبران برخی احزاب و برخی کاندیدان ریاست جمهوری اکنون این فرصت را برای اشخاصی مانند رییس جمهور سابق فراهم کرده تا با مقایسه حکومت خود و حکومت فعلی به مردم بفهماند که او یک اداره ایدآل داشته که به لحاظ امنیت، رشد اقتصادی و همگرایی سیاسی نمونه بوده است؛ درحالی که همه می دانیم که در آن زمان سایه حضور جامعه جهانی در همه زمینه ها از جمله امنیت و اقتصاد تأثیرگذار بوده است. با آن هم فساد، تبعیض گسترده قومی در ادارات و بی توجهی حکومت به آزادی بیان و رسانه ها از مسایلی بود که همواره حکومت به خاطر آنها مورد انتقاد قرار می گرفت. شرایط داخلی، منطقه‌ای و بین المللی امروز با زمان قبل از 2014 بسیار متفاوت است. ما باید دستاوردها و ناکارایی های حکومت را با توجه به چالش های داخلی و خارجی و امکانات و پتانسیل هایی که حکومت از آنها برخوردار می باشند، به سنجش بگیریم.
امیدواریم که سیاستمداران ونخبگان سیاسی کشور به جای این که در مواقع حساس و بحرانی در برابر رسانه ها به طعنه زنی پرداخته و از آشفتگی ها و نابسامانی ها سؤ استفاده کنند، صادقانه و دلسوزانه در رفع اختلاف ها و چالش ها کوشش و تلاش نمایند و در راستای منافع مردم حرکت کنند.