این روزها برخی تیم های معترض انتخاباتی با تشکیل جلسات پی هم از هواداران شان می خواهند که برای دفاع از آرای شان از داعیه تیم حمایت کنند و در تظاهرات ها اشتراک کنند. هرچند تا کنون مردم، جامعه مدنی و رسانه ها در مورد پیامدهای منفی و غیر قابل کنترل تظاهرات ها هشدار داده اند؛ اما برخی تیم ها همچنان بر موضع خود مبنی بر توقف باز شماری آرا و ابطال 300 هزار رأی دیگر پافشاری می کنند.
تا زمان شمارش قسمی آرا که برنده و بازنده انتخابات خوب مشخص نبود، این تیم ها از پیروزی قطعی خود در انتخابات سخن می گفتند و حتا از آمادگی ها برای تشکیل کابینه حکومت جدید صحبت می کردند. تا آن زمان روند شمارش آرا مطلوب بود و همین تیم ها بیشترین حمایت و تقدیر را از کمیسیون انتخابات داشتند؛ ولی زمانی که آرای بیشتری شمرده شد و تا حدودی برنده و بازنده انتخابات مشخص شد، ناگهان جهت بازی تغییر می کند. از آن به بعد این تیم ها به جای همکاری با کمیسیون هر روز بهانه می گرفتند و در مسیر کارهای کمیسیون مانع ایجاد می کردند.
اینها در آن زمان خواسته هایی را مطرح می کردند که هرچند با توجه به عرف و عنعنات برخی مناطق افغانستان، برای بسیاری از مردم پذیرفتنی نبود؛ اما به دلیل جلوگیری از جنجال های احتمالی و تقویت روند انتخابات، تمام خواسته های این تیم ها پذیرفته شد. اما باز‌هم فشار بر کمیسیون بیشتر و بیشتر می شد و حتا سعی گردید، اطلاعات ناقص و انحرافی از کارکرد‌ها و تصامیم کمیسیون در اختیار رسانه ها قرار گیرد، تا ذهنیت عمومی نسبت به کمیسیون خدشه دار شده و اعتبار آن از بین برود.
در مرحله بازشماری آرا، تقابل و تضاد میان کمیسیون و تیم های معترض بیشتر شد. این تیم ها در عمل می خواستند کمیسیون را به ضعف، ناتوانی و ناکارایی سوق دهند. توقف بازشماری به معنای بازداشتن کمیسیون از انجام وظایف قانونی شان بود. گفتگوها در این زمینه نیز نتیجه بخش واقع نشد. کمیسیون علیرغم نارضایتی و اعتراض برخی تیم های انتخاباتی، بالاخره روند بازشماری آرا را شروع کرد و اکنون تنها در هفت ولایت به دلیل مسدود بودن دفاتر انتخاباتی، بازشماری آرا متوقف مانده است. کمیسیون می گوید نتایج آرای بازشماری شده را به زودی اعلان می کند؛ اما تیم های معترض می خواهند کمیسیون را از این تصمیم باز دارند.
متأسفانه در افغانستان همواره حاکمیت قانون ضعیف بوده و زورگویی، جنجال آفرینی و اغتشاش یک راه پذیرفته شده برای کسب امتیاز از حکومت بوده است. در جنجال فعلی دو مسأله مطرح است، یا خواست تیم های انتخاباتی مطابق قانون و طرزالعمل های انتخاباتی است که در این صورت باید کمیسیون به خواست قانونی تیم های انتخاباتی توجه کرده و از رعایت عدالت و شفافیت در روند شمارش و بازشماری آرا به آنها اطمینان دهد. ولی اگر مقصد اصلی تیم های معترض باطل کردن انتخابات و به بحران کشانیدن کشور می باشد، به راستی که مردم افغانستان، دیگر تحمل جنگ، اغتشاش، قانون شکنی، بیداد، ظلم، بی نظمی و چور و چپاول دارایی های ملی را ندارند.
مسلما تشخیص درستی و نادرستی ادعاهای دو طرف را می توان از متون قوانین، طرزالعمل ها، اظهارات ناظران انتخاباتی، نهادهای انتخاباتی داخلی و بین المللی و بخصوص اعضای خارجی کمیسیون انتخاب تشخیص داد. وقتی همه از کارکرد کمیسیون انتخابات حمایت می کنند واز این کمیسیون می خواهند که نتایج ابتدایی را هرچه زودتر اعلام کنند، به معنای این است که آنها از روند کار کمیسیون انتخابات رضایت دارند. در حال حاضر فهم عمومی از اعتراض ها و انتقادهای تیم های انتخاباتی این است که این تیم ها پیش از آن که به روند انتخابات اعتراض داشته باشند، نگران آینده موقعیت و حفظ منافع خودشان است؛ لذا بزرگترین دغدغه رهبران تیم های معترض منفعت های شخصی شان است. ادعای تقلب و تحریک احساسات مردم، بخشی از سناریوهای خطرناک برای بسیج مردم و کشانیدن آنها به سرک ها است. ولی مردم بر خلاف نامزدان انتخاباتی بیشتر از هر چیز به آرامش و امنیت نیاز دارد و به حکومتی دلبسته است که از بطن انتخابات به وجود آید و به اقتصاد پویا و کشوری رو به رشدی امید دارد که از میزان وابستگی کشور به کمک های خارجی بکاهد. با این حساب منافع عمومی کاملا در تضاد با منافع شخصی رهبران تیم های انتخاباتی است. تأمین منافع شخصی نامزدان ریاست جمهوری از سوی مردم، هیچ دردی را از آنها دوا نخواهد کرد.
راه اندازی اغتشاش و آشوب، ناامن سازی کشور و به خطر انداختن زندگی مردم، به نفع هیچ کس و هیچ تیمی نیست. آنچه امروز برای مردم اهمیت دارد، قانون، انتخابات و ارزش های دموکراسی است نه منافع و موقعیت اشخاص. به یقین که مردم آرامش و زندگی شان را به خاطر افرادی که در گذشته حتا برای یکبار به منافع مردم نیندیشیده اند، به خطر نمی اندازند. زندگی امروز مردم به همین امنیت و ثبات نیم بند بسته است؛ از اینرو نمی خواهند آن را بهم بزنند.