صلح و انتخابات دو مسأله جدی امروز افغانستان به شمار می آید که به شدت زندگی مردم و شرایط سیاسی، امنیتی و اقتصادی کشور را تحت تأثیر قرار داده است. این دو پدیده از ضرورت های حیاتی کشور و مردم افغانستان حساب می شود. صلح با امنیت و زیست مسالمت آمیز و باهمی اقوام و طیف های اجتماعی و سیاسی ارتباط تنگاتنگ دارد و انتخابات با ثبات سیاسی، وحدت و همگرایی ملی و توسعه و آبادانی کشور گره خورده است. بدون صلح مردم نمی توانند در امنیت و آرامش زندگی کنند، بدون امنیت نه ثبات سیاسی امکان پیدا می کند و نه زمینه برای انکشاف اقتصادی فراهم می گردد. حتا انتخابات نیز بدون صلح و امنیت کامل نخواهد بود. یکی از شرایط اصلی انتخابات آزاد بودن و سراسری بودن انتخابات است و ناامنی این دو شرط اساسی را در معرض خطر قرار می دهد. در نبود امنیت هم آزادی مردم خصوصا در مناطق ناامن به درستی تأمین نمی شود وهم از حضور بسیاری مردم در پای صندوق های رأی جلوگیری می شود.
بنابراین دولت و نخبگان سیاسی افغانستان باید از فرصت های به دست آمده در عرصه صلح و انتخابات، بیشترین استفاده و بهره را به نفع کشور و مردم افغانستان ببرند. انتظار می رود که سیاستمداران ما در این گونه شرایط، بدون توجه به رقابت ها و اختلافات سیاسی، همه در راستای تحقق منافع کلان ملی از طریق تقویت پروسه صلح و مذاکره و تشویق مردم برای اشتراک در انتخابات و حمایت واقعی از این پروسه، هم در عرصه امنیت و ختم جنگ در کشور گام بردارند وهم از یک پروسه مهم ملی و دموکراتیک که از تمرکز و انحصاری سازی قدرت جلوگیری می کند و عرصه را برای مشارکت آگاهانه سیاسی همه اقوام، طیف ها و گروه های سیاسی و اجتماعی در قدرت فراهم می سازد، حمایت و پشتیبانی کنند.
سرنوشت مردم و آینده افغانستان هم اکنون به همین دو مسأله مهم و اساسی بستگی دارد. چنانچه دولتمداران و سیاستمداران ما بتوانند این دو پروسه را با اتحاد، همسویی و همگرایی به پیش ببرند، بدون شک این امیدواری افزایش می یابد که نخبگان سیاسی ما به این ظرفیت و توانمندی رسیده اند که در مقاطع حساس و تاریخی که سرنوشت جمعی مردم به یک پدیده پیوند می خورد، در کنارهم جمع شده و در محور منافع کلان ملی متحدانه تصمیم بگیرند. در این صورت صلح و انتخابات دو فرصت بزرگ و استثنایی برای مردم افغانستان است که از آنها می توانند در براورده کردن خواستهای تاریخی و ملی شان بهره ببرند. ولی اگر بازهم دولتمداران، رهبران و داعیه داران سیاسی کشور، در برخورد با این مسایل در صدد تأمین و براورده سازی منفعت های فردی، خانوادگی و قومی شان بودند و نتوانستند افکار و ایده‌های شان را در محور موضوعات مهم ملی جمع کنند، طبیعی است که در پروسه های صلح و انتخابات دچار تنش، اختلاف و پراکندگی بیشتر شده و فرصت های به دست آمده در هردو عرصه را از دست می دهند.
متأسفانه شخصیت ها، گروه ها و طیف های گوناگون سیاسی، هنوز نتوانسته اند با پدیده های صلح وانتخابات کنار بیایند و آنها را با منافع خود و مردم پیوند دهند. از اینرو هر شخص و گروه تلاش کردند تا به صورت فردی از این فرصت برای رسیدن به خواستهای شخصی شان سود ببرند. این تلاش ها، که خطوط متعارض و موازیی را در پروسه های صلح و انتخابات ترسیم کردند، نه تنها به یک نقطه مشترکی نرسیدند که بهره گیری از بسیاری فرصت های سیاسی و اقتصادی را نیز ناممکن ساخت.
بسیاری از سیاستمداران حتا در تفسیر صلح و انتخابات دچار کج فهمی شدند و این دوپدیده را در تقابل هم قرار داده و تحقق یکی را مانع تحقق دیگری عنوان می کردند. از اینرو تعدادی با اولویت دادن به صلح، در برابر انتخابات ایستادند و حکومت را به دلیل حمایت از برگزاری انتخابات، مانع و دشمن صلح معرفی می کردند؛ در حالی که این دو نه تنها بر ضد یکدیگر نبودند که کاملا در راستای یکدیگر و مکمل یکدیگر بودند.
برگزاری انتخابات زمینه را برای تحقق یک صلح پایدار و عزتمند فراهم می کند؛ زیرا پروسه صلح تحت سرپرستی یک حکومت غیر انتخاباتی، مؤقت و مشارکتی به سرانجام خوب نمی رسد. مدیریت این پروسه که در آن دست بسیاری از کشورهای قدرتمند دخیل اند؛ تنها از عهده یک حکومت مرکزی، منتخب، مقتدر و مشروع برمی آید. بنابراین ما می توانیم با حمایت از انتخابات و احترام به نتایج آن، هم یک فرایند دموکراتیک را تقویت کنیم و زمینه گردش و توزیع عادلانه قدرت و ثروت های ملی را برای شهروندان فراهم آوریم و هم بستر یک صلح آبرومند و مورد قبول مردم افغانستان را آماده سازیم.