ديروز کميسيون شکايات انتخاباتي اعلام کرده است که بيش از پنج هزار محل به بازشماري مي‏رود. اين بدان معني است که اعلان نتيجه نهايي انتخابات رياست جمهوري سال 1398 براي مدت نامعلوم بار ديگر به تعويق مي‏افتد و سرنوشت آن در هاله‏اي از ابهام قرار مي گيرد. هر گونه تصميمي که به تاخير در اعلان نتايج انتخابات بينجامد، برخلاف منافع ملي و بردن کشور به سمت بحران‏هاي تازه است. امري که در گذشته نيز چندين بار تکرار گرديده است و هر بار تا لبه پرتگاه پيش رفته ايم.
تصميم کميسيون شکايات مبني بر بازشماري و تعويق بيشتر روند انتخابات در پي شکايت‏هاي بي اساس تيم‏هاي انتخاباتي صورت مي‏گيرد. شکايت‏هاي که بدون شک بخش اعظم آن‏ها بدون اسناد و مدارک کافي بوده است. چون در مرحله اول پروسه که در نزد کميسيون انتخابات بوده است، تمام انرژي تيم‏هاي انتخاباتي براي بررسي شکايت‏هاي ممکن مصرف گرديده است و هيچ چيزي باقي نمانده است. اکنون رفتن به مرحله ديگر از بازشماري، آن هم بازشماري بيشتر از پنج هزار محل، وقفه طولاني در فرايند نهايي شدن انتخابات ايجاد مي‏کند که بدترين بازي با سرنوشت انتخابات است. اگرچه کميسيون شکايات از مجموع حدود 16هزار و 545 شکايت، نزديک به 10 هزار شکايت را ابطال کرده است. اما جدي گرفتن شکايت‏هاي بي‏اساس و بدون اسناد از سوي اين کميسيون و چرخيدن در يک دور باطل بازشماري و شکايت مجدد و استيناف خواهي تيم‏هاي انتخاباتي، بازه زماني اعلان نتايج را گنگ و پيچيده تر مي‏سازد.
در انتخابات پارلماني سال گذشته نيز همين بازي با آراي مردم و سرنوشت سياسي کشور بحران عميق و بي‏اعتمادي بيشتر را خلق کرد و سرنوشت کميشنران نيز به محکمه کشيد. در آن زمان هر بار که صندوق‏هاي راي به بازشماري مي‏رفت تغييرات اساسي در نتايج به وجود مي‏آمد. آن قدر اين بازي تکرار گرديد که سرانجام هر گونه تصميم در مورد تفکيک پاک از ناپاک ناممکن شد. به همين خاطر اعتمادها نسبت به کميسيون‏هاي انتخاباتي سلب گرديد و بحران انتخاباتي در کشور ما براي هميشه ماندگار گرديد.
انتخابات رياست جمهوري سال 1398 يک گام بزرگ و مهم در راستاي عبور از يک انقطاع تاريخي بود. خيلي از کساني که اين روزها از جوانب مهم انتخابات به شمار مي‏روند نه باور به انتخابات داشتند و نه آن را تا آخرين روزهاي پيش از انتخابات جدي گرفتند. علاوه بر آن‏ها کساني ديگري نيز بودند که به جاي رفتن به انتخابات به بازگشت به گذشته‏هاي تاريک مي‏انديشيدند. زيرا منافع خود را همواره در بي‏نظمي و وضعيت انارشيک به دست آورده اند. کساني که هميشه از آب‏هاي گل آلود ماهي گرفته‏اند و اکنون صاحب تجارت‏هاي کلان و دارايي‏هاي بي‏حساب هستند، هرگز نمي‏خواستند که انتخابات برگزار شود و افغانستان به يک نظام سياسي با ثبات دست يابد. به همين خاطر خيلي‏ها با صراحت تمام گفتند که منتظر آمدن طالبان و خاتمه نظم موجود هستند.
خيلي از همکاران بين المللي افغانستان نيز يا به دلايل سياسي و يا به دليل بي‏باوري به برگزاري انتخابات پاي خود را پس کشيدند از تمويل پروسه انتخابات طفره رفتند. همه اين مسايل سبب شد که انتخابات رياست جمهوري با ترديدهاي جدي در نزد افکار عمومي مواجه شود و درست به همين خاطر با کمترين ميزان اشتراک از سوي شهروندان برگزار شد.
اکنون هر گونه تعلل، سنگ اندازي، وقت کشي و ابهام ايجاد کردن فراروي انتخابات رياست جمهوري، کمک به کساني است که هرگز نمي خواستند انتخابات برگزار شود. از اين رو کميسيون انتخابات به گونه غير قانوني پروسه اعلان نتايج ابتدايي را به تاخير انداخت و زمان زيادي را تلف کرد. اکنون کميسيون شکايات انتخاباتي نيز همان تجربه سال گذشته را تکرار مي‏کند.  همه مي‏دانيم که اکثر شکايت‏هاي تيم‏هاي انتخاباتي به خاطر وقت کشي بوده است و نبايد کميسيون انتخابات به اين وقت کشي تن دهد. طبيعي است که به گونه معمول وظيفه کميسيون رسيدگي به شکايات است. ولي نه آن چنان که اکنون روند يک انتخابات سرنوشت ساز تبديل به چرخه باطل شمردن و بازشماري آرا و ابهام ايجاد کردن شده است. کميسيون شکايات انتخاباتي بايد به اين وضعيت خاتمه بخشيده و سرنوشت انتخابات را هرچه زودتر مشخص کند.