سرانجام گفت‌وگوهای صلح میان ایالات متحده امریکا و گروه طالبان به محل حساس خود رسیده است. طبق گزارش‌ها، دو طرف مذاکره کننده قرار است تا آخر ماه جاری میلادی به توافقی دست یابند که با تکیه بر آن مراحل بعدی گفت‌وگوهای صلح از جمله گفت‌وگوهای بین الافغانی آغاز شود. قبل از امضای توافقنامه قرار بر این است که طالبان طرح کاهش خشونت را به مرحله اجرا بگذارند. طرح کاهش خشونت که قبلا از سوی طالبان مطرح شده بود، باید در روزهای آینده و قبل از امضای توافقنامه برای یک هفته به اجرا گذاشته شود. به اجرا گذاشتن طرح «کاهش چشمگیر خشونت‌ها» در واقع امتحان آزمایشی است که ایالات متحده از رهبران طالبان می‌گیرند. امتحانی که به نظر می‌رسد در موقع نامناسب گرفته می‌شود و با شتاب و عجله همراه است.
خلیلزاد تمام تلاش‌های خود را روی یک هدف متمرکز کرده است و آن این که طالبان بر نیروهای امریکایی و نیروهای امنیتی افغانستان حمله نکنند و ایالات متحده با همین اطمینان از گروه طالبان، نیروهایش را از افغانستان بیرون بکشد. او می‌خواهد با این کار نشان دهد که کارزار صلح برای او جدی بوده است و در کارنامه خود، عنوان پایان دهنده جنگ چهل ساله زادگاهش افغانستان را نیز داشته باشد. البته برای او این هرگز افتخار کمی نیست اما پرسش این است که او با پرداخت چه قیمتی می‌تواند به خواسته خود و کشورش دست یابد؟ به نظر می‌رسد که خلیلزاد بیشتر از آن که به فکر افغانستان و آینده افغانستان باشد، از هر طریق و با هرقیمتی می‌خواهد این میدان را تا قبل از انتخابات ریاست جمهوری ایالات متحده ببرد و برای ترمپ دستاوردی داشته باشد. مجله تایم آمریکا در گزارشی می‌گوید که به هرحال خلیلزاد تلاش می‌کند تا طالبان را قناعت دهد که از جنگ و خشونت دست بردارند تا او بتواند در زمان مناسب نیروهای امریکایی را در افغانستان کاهش دهد و یا زمینه خروج آبرومندانه این نیروها را فراهم کند. خلیلزاد تمام همتش را به خرج داده تا بتواند توافقی را حاصل کند که در آن آتش‌بس از سوی طرف‌های درگیر رعایت شده باشد و حداقل طرح کاهش چشمگیر خشونت‌ها برای یک هفته از سوی طالبان به مرحله اجرا و آزمایش گذاشته شود.
طرح کاهش چشمگیر خشونت‌ها قرار بود که در هفته جاری به اجرا گذاشته شود ولی از درگیری‌های که در این دو روز هفته میان نیروهای دولتی و گروه طالبان اتفاق می‌افتد، پیداست که این طرح در حالت اجرایی قرار ندارد و ممکن است در روزها یا هفته آینده به اجرا گذاشته شود. البته خبرگزاری‌های بین‌المللی گزارش کرده‌اند که هفته کاهش خشونت از بیست و دوم فبروری آغاز خواهد شد.  این طرح برای هفت روز به اجرا گذاشته می‌شود که در این هفت روز طالبان از حمله‌های انتحاری، راکتی و ماین‌گذاری کنار جاده‌ای خودداری می‌کنند. گزارش‌ها می‌رساند که بعد از اجرای موفقانه طرح کاهش خشونت، قرار است که توافقنامه صلح میان ایالات متحده و طالبان به امضا برسد. همین‌طور روی آتش‌بس دایمی نیز گفت‌وگو صورت گرفته که بعد از اجرایی شدن موفقانه طرح کاهش خشونت و امضای توافقنامه برای آغاز گفت‌وگوهای بین‌الافغانی به اجرا گذاشته خواهد شد. البته هنوز مواد توافقنامه صلح میان طالبان و ایالات متحده روشن نیست اما مجله تایم آمریکا گزارش داده است که این توافقنامه شامل 3ضمیمه محرمانه نیز می‌شود. ضمیمه‌های محرمانه‌ای که ادعا می‌شود فقط خلیلزاد در مورد آنها می‌داند اما به نقل از مجله تایم نخستین ضمیمه توافق در مورد حضور نیروهای ضدتروریسم ایالات متحده در افغانستان است. دومین ضمیمه اعلامیه دادن طالبان در نکوهش تروریسم و افراطگرایی است و سومین ضمیمه نیز در مورد تحقق آتش‌بس در جریان گفت‌وگوهای بین الافغانی است.
در این سوی، دولت افغانستان و شهروندان کشور به مذاکرات صلح و طرح چشمگیر کاهش خشونت و در کل به نیت صلح خواهی طالبان به دیده شک می‌نگرند.
البته این تنها کابل و مردم افغانستان نیست که نمی‌توانند به گروه طالبان به دیده اطمینان ببینند بلکه مقامات آمریکایی درگیر در مسایل افغانستان نیز با شک و تردید به گروه طالبان و وعده‌های آنان می‌بینند. همانطور که اشرف غنی در کنفرانس مونیخ تاکید کرد که تعهد طالبان برای صلح باید آزمایش شود، طرح کاهش خشونت برای یک هفته نیز آزمایشی است که مقامات ایالات متحده از طالبان می‌گیرند. با تمام این موارد و  نگرانی‌ها تا حال مشخص نیست که طالبان بعد از توافق با آمریکا به سازوکارهای ملی افغانستان نظیر انتخابات، رسانه‌های آزاد، حکومت قانون و دیگر پروسه‌های دموکراتیک می‌پیوندند یا این که همچنان برطبل فتح افغانستان و بنانهادن امارت اسلامی و یا قبضه کامل قدرت می‌کوبند. با این حال سوال‌های جدی هنوز مطرح است که طالبان به مرور زمان ناگزیر از پاسخ گفتن به آن پرسش‌هاست. در مرحله کنونی رهبران طالبان نیاز دارند تا تاثیرگذاری خود بر شاخه نظامی و به اجرا گذاشتن موفقانه طرح کاهش خشونت‌ها را از خود به نمایش بگذارند تا از این طریق بتوانند اعتماد و  اطمینان طرف‌های مذاکره کننده و از جمله ایالات متحده امریکا را به دست بیاورد.