در پی اعلان نتیجه نهایی انتخابات ریاست جمهوری از سوی کمیسیون مستقل انتخابات و پیروزی محمد اشرف غنی در این رقابت، داکتر عبدالله عبدالله رییس اجراییه حکومت وحدت ملی و یکی از کاندیدان پیشتاز دیگر هم‌‍چنان در جمع هوادارانش، خود را برنده اعلان کرد و با تصمیم کمیسیون انتخابات مخالفت کرد. او نه تنها به تصامیم نهادهای ملی مثل کمیسیون‌های انتخاباتی احترام نگذاشت بلکه دست اندرکاران این نهادها را به خیانت ملی متهم کرد. او گفت که تصمیمات نهادهای مربوطه انتخاباتی مبنای قانونی ندارد. از ظاهر مستاصل و درمانده دکتر عبدالله پیدا بود که او توانایی اعلام چنین تصامیم مخاطره‌انگیز را نداشته و ندارد بلکه این همراهان «کاسه داغ‌تر از آش»اند که او را به حال خودش نمی‌گذارند و فشار وارد می‌کنند تا موضع تند و ناسنجیده بگیرد. چیزی که در قدوقامت دکتر عبدالله جور نمی‌آید. در افکار عمومی دکتر عبدالله مرد انعطاف‌پذیر و مصلحت‌جو شناخته می‌شود که اگر همراهان سیاسی‌اش او را وادار به موضع‌گیری سخت در برابر نهادهای قانونی و قوانین نافذه کشور نکند، داکتر عبدالله شخصا چنین انگیزه‌ای را ندارد.
پس از این موضع‌گیری تند رییس تیم ثبات و همگرایی، دیروز جنرال عبدالرشید دوستم رهبر جنبش ملی و اسلامی و معاون اول رییس جمهور غنی در حکومت وحدت ملی نیز از گفته‌های داکتر عبدالله اعلان حمایت کرد و سخنانی بر زبان آورد که از آن‌ها بوی بحران به مشام می‌رسد. واقعیت اما این است که افغانستان در مرحله حساسی قرار گرفته است. از یک سو روند صلح با گروهی که همه چیز را برای خود می‌خواهد و از استقرار امارت اسلامی گذشتنی نیست به مراحل حساسی رسیده است و از سوی دیگر نفاق و پراکندگی بیش از هر زمان دیگر در میان جناح‌های سیاسی افغانستان به چشم می‌خورد. مردم افغانستان نیز پس از چهل سال تحمل جنگ، خشونت، آوارگی و نابسامانی توان تحمل هیچ‌گونه بحران دیگر را ندارند. مردم خسته از جنگ و منازعات خونین و هم‌چنین خسته از کشمکش‌های سیاسی هستند. مردم هم اکنون به تنها چیزی که می‌اندیشند، یک لقمه نان و آرامش است. هیچ خانه‌ای در افغانستان وجود ندارد که مصیبت یکی از اعضا و یا نزدیکان را ندیده باشد و هیچ‌کسی نیست که رنج آوارگی را مستقیم یا غیر مستقیم نچشیده باشد. در طی سال‌های اخیر با شدت فشارهای دشمنان مردم افغانستان و گروه‌های تروریستی قریه‌ای نبوده است که چندین جوان را از دست نداده باشند و هیچ خانه‌ای نبوده است که بر گلم غم ننشسته باشد.
با توجه به مشکلاتی که هم اکنون به گونه فراگیر و عمیق زندگی مردم را تهدید می‌کند و هر گونه فرصت را از مردم گرفته است، دامن زدن به نفاق‌های تازه و جنجال‌هایی که کشور را به پرتگاه سقوط همیشگی می‌کشاند، از سوی هر کسی باشد، خیانت اشکار محسوب می‌گردد. افغانستان امروز کم زخم بر بدن ندارد و مردم کم مصیبت ندیده‌اند و کم رنج نبرده‌اند. بنابرین هر گونه تلاش برای از هم پاشیدن نظم موجود و مواجه کردن کشور با گسست و انقطاع دیگر اشتباهی است که هرگز جبران نخواهد شد و هرگز تاریخ عاملان آن را نخواهد بخشید. بهتر است کسانی که خود را قادر به خلق بحران می‌دانند، با خود فکر کنند، به گذشته و آینده مردم افغانستان و کشوری به نام افغانستان نیز بیاندیشند. اندیشیدن به سرنوشت مردم و از خودگذری در برابر خواست‌های زودگذر، آن‌ها را از عمل خطا و اشتباه دور نگه می‌دارد.
همه مردم افغانستان بعد از چهل سال شعارهای پوچ و بی‌مفهوم رهبران سیاسی، دقیق می‌دانند که در پشت آن چهره‌های عاشق خدمت به مردم چه جانوران درنده‌ای پنهان شده‌اند. بسیاری از کسانی که برخلاف همه قوانین و موازین ملی و بین المللی آگاهانه کشور را به سمت بحران سوق می‌دهند، می‌خواهند نظم نیم‌بند موجود از هم بپاشد و افغانستان به وضعیت انارشیستی دهه هفتاد خورشیدی برگردد. زمانی که هر کسی برای خود حکومت و نظام سیاسی جداگانه تشکیل داده بوند، آن‌ها می‌دانند که آرامش و نظم به وجود آمدن قواعد دموکراتیک به معنای طرد سیاسی و اجتماعی کسانی‌است که توانی برای استمرار حیات سیاسی در عصر جدید ندارند. همه آنان به نحوی تلاش می‌کنند که برای فرزندان و اعضای خانواده خویش جایگاهی بسازند و آنان را بر گرده مردم فقیر سوار کنند.
کسانی که کمترین درک از دردها و آلام مردم داشته باشند، هرگز تن به بازگشت گذشته تاریک دهه هفتاد خورشیدی و یا نظام سیاه طالبانی نمی‌دهند. هر اقدام و سخنی که به فروپاشی و یا احتمال سقوط نظام سیاسی کنونی با تمام مشکلاتی که وجود دارد، بی‌انجامد، به مثابه پاشیدن نمک بر زخم‌های ناسور و لاعلاج مردم افغانستان است. بنابرین همه سیاسیون و رهبران احزاب باید لختی تامل کنند و اجازه ندهند که تجربه‌های تلخ گذشته تکرار شود.