دیروز پس از چند هفته آرامش در شهر کابل، بار دیگر این شهر شاهد یک حمله تروریستی مرگبار و خونین بود. تروریست ها این بار عبادتگاه اقلیت مذهبی سیک و هندوباوران افغانستان را هدف قرار دادند و در این حمله متاسفانه 25 تن از شهروندان بی گناه کشور جان باختند و 8 تن دیگر زخم بر داشتند. اهل هنود و سیک های افغانستان از آرام ترین و مدنی ترین شهروندان کشور هستند که تا کنون وارد هیچ منازعه ای نشده اند. اما باورهای مذهبی و تعلق داشتن به یک اقلیت مذهبی همواره آنان را در معرض خطر و حملات گروه های افراطی قرار داده است. اکثر حملات تروریستی که بر پیروان مذاهب و اقلیت های مذهبی صورت می گیرد، در وهله نخست به نظر می رسد که به خاطر تفاوت های مذهبی و عقیدتی صورت می گیرد. گروه های افراطی و تروریستی نیز در همین پوشش حملات شان را طراحی و اجرا می کنند. اما به نظر می رسد این تنها صورت مساله و ظاهر ماجرا است.
واقعیت این است که در پشت همه حملات تروریستی اهداف سیاسی و استخباراتی نهفته است. هیچ حمله تروریستی صورت نمی گیرد مگر آن که برای آن اهداف سیاسی خاص طراحی شود. به خصوص این گونه حملات در شرایط خاص سیاسی و در اوج معادلات کلان سیاسی صورت می گیرد. اکنون حمله بر عبادتگاه هندوباوران افغانستان در شرایطی صورت گرفته است که روند صلح در مرحله حساسی رسیده است. در روزهای اخیر برخی از مسولان سابق همسایه جنوبی افغانستان در باره حضور هند در افغانستان و روابط دو کشور سخنانی بر زبان آورده بود که نشان از خشم این کشور نسبت به روابط حسنه افغانستان و هند داشت. برخی گزارش ها نیز حاکی از آن بوده است که گویا بنا بوده است این حمله بر سفارت هندوستان در کابل صورت گیرد که موفق نشده است و به جای آن عبادتگاه هندوباوران را مورد حمله قرار داده است.
از سوی دیگر در میان طالبان نیز مخالفان روند کنونی صلح کم نیستند. بسیاری از افرادی که اکنون در جبهه های جنگ فعال هستند اساسا دفتر سیاسی طالبان در قطر را قبول ندارند و افراد حاضر در آن دفتر را مزدوران خارجی می دانند. در روزهای گذشته علی رغم آن که بسیاری از طالبان امضای توافقنامه میان ایالات متحده و طالبان را شکست کفار و اشغالگران خارجی دانستند و شعار فتح و پیروزی سر دادند، اما بودند کسانی که آن را معامله بر سر جهاد خواندند. از این رو این گمانه که با فرض تطبیق توافقنامه قطر و حتی با فرض پذیرش صلح از سوی بخشی از طالبان، جبهه های جنگ در افغانستان نه تنها خاموش نخواهد شد بلکه شعله ورتر و داغ تر خواهد شد.
حمله بر درمسال سیک ها در کابل یک بار دیگر نشان داد که سیاست در پشت همه حملات انتحاری و تروریستی قرار دارد و همه حملات تروریستی با اهداف سیاسی صورت می گیرد. هدف قراردادن هندوباوران در این شرایط غیر از اهداف سیاسی دیگر توجیهی ندارد. به همین خاطر به نظر می رسد که نام داعش در پشت این حمله تروریستی تنها یک ادعا است و بدون شک شبکه حقانی و دیگر گروه های افراطی که با طالبان روابط نزدیک دارند در پشت این حمله قرار دارند. مخصوصا که بخش هایی از استخبارات منطقه از پیشرفت صلح در افغانستان هرگز راضی نیستند و نمی خواهند که روند صلح مطابق میل ایالات متحده به پیش برده شود.
در هر صورت نمی توان اهداف سیاسی حمله تروریستی بر عبادتگاه سیک ها در کابل را نادیده گرفت و این حمله خونین را صرفا به یک حمله تروریستی ناشی از عقاید مذهبی تقلیل داد. همان گونه که هیچ حمله تروریستی بدون اهداف سیاسی نمی تواند باشد. متاسفانه همواره بخش های سیاسی و اهداف استخباراتی حملات تروریستی مکتوم می ماند و برای افکار عمومی روشن نمی گردد. اما در این شرایط انتظار از نهادهای امنیتی افغانستان این است که ریشه های اصلی این گونه حملات را روشن و شفاف برای مردم توضیح دهد. سه هفته قبل نیز حمله ای بر مراسم سالگرد شهید مزاری در غرب کابل صورت گرفت که علی رغم توظیف یک هیات حقیقت یاب هنوز دلایل و انگیزه های آن روشن نگردیده است. روشن شدن اهداف سیاسی حملات تروریستی به ترمیم اعتماد میان حکومت و مردم کمک شایانی می کند. به همین خاطر اکنون انتظار می رود که حکومت و بخش های امنیتی ریشه های اصلی و عوامل پنهان در پشت حملات تروریستی را برای افکار عمومی روشن کنند.