صاحب امتیاز: محمد رضا هویدا

مدیر مسوول: محمد هدایت

سر دبیر: حفیظ الله زکی

جمعه ۱۰ حمل ۱۴۰۳

دانلود صفحات امروز روزنامه: 1 2 3 4 5 6 7 8

حـکومت و بهـای سنـگین صـلـح

-

حکومت در آخرین اقدام در راستای صلح و به طور یک جانبه 80 تن از 400 زندانی خطرناک طالبان را که لویه جرگه مشورتی صلح رهایی آنها را تصویب کرده است، در طوی روزهای اخیر آزاد کرده است. مسلما در روزهای آینده باید باقیمانده آن 400 تن را نیز رها کند. رهایی زندانیان تنها بخشی از بهای سنگینی است که حکومت تنها به امید صلح و به دلیل حسن نیت انجام داده است. پیش از این نیز نزدیک به 5100 تن دیگر از افراد طالبان که در زندان های افغانستان بوده اند، رها شده اند. اما مسلما بهایی را که در این مدت حکومت برای صلح پرداخته است تنها به رهایی زندانیان طالب خلاصه نمی شود.
از زمانی که گفتگوهای صلح میان ایالات متحده و طالبان در قطر آغاز شده است نزدیک به دوسال می گذرد. در این مدت مواردی بر حکومت افغانستان تحمیل گردیده است که می توان به عنوان پرداخت بهای سنگین برای یک آینده مبهم و تنها بر اساس تمایل دیگران قلمداد کرد. در این هزاران نفر از نیروهای امنیتی افغانستان بر اثر تشدید حملات طالبان به هدف امتیازگیری بیشتر در روند صلح جان خویش را از دست داده اند. تمام این افراد در برزخی از بیم و امید جان خویش را از دست داده اند. این مساله سبب شده است که علی رغم اراده قوی نیروهای امنیتی برای جنگ با تروریست ها بخشی از عزم و روحیه خویش را از دست بدهند. در این که در میان مردم افغانستان به خصوص نیروهای امنیتی اراده قوی مبارزه با تروریسم وجود دارد، ولی فعل و انفعالات روند صلح و ابهاماتی که در این زمینه به وجود آمده است، سبب شده است که تردیدها و ابهام هایی در جبهه های جنگ به وجود آید. بدون شک این مساله باعث تضعیف اتوریته حکومت و نهادهای امنیتی می گردد.
مساله دومی که به عنوان یک بهای سنگین و نیز واقعیت تلخ برای حکومت و رهبری دولت افغانستان است، رفتار مطابق میل دیگران و تطبیق خواسته هایی است که هرگز قانونی نبوده و به نفع مردم افغانستان تلقی نمی گردد. همین که طالبان با ایالات متحده توافقنامه امضا می کند ولی مفاد آن را دولت افغانستان مجبور است عملی سازد، بخشی از بهای سنگینی است که تنها صلح  و رسیدن به امنیت می تواند چنین رفتاری را توجیه پذیر بسازد. دولت افغانستان هرگز مکلف به تطبیق مفاد توافقنامه میان دو دیگر که هیچ ربطی به دولت افغانستان ندارند، نیست. اما مجبور است که به گفته رییس جمهور سابق افغانستان به امید یک صلح خیالی تن به مفاد توفقنامه ای دهد که هرگز به نفع افغانستان نیست.
بهای سنگین دیگر که به امید صلح از سوی دولت افغانستان پرداخت شده است، اعتبار دولت افغانستان به عنوان یک شخصیت حقوقی که حق حاکمیت در یک قلمرو جغرافیایی خاص دارد، بوده است. متاسفانه باید قبول کنیم که تن دادن به مفاد قطعنامه ای که میان آقای خلیلزاد و دفتر طالبان در قطر امضا شده است، به معنای از دست دادن پرستیژ و نقض حاکمیت ملی افغانستان بوده است. پذیرش و قبول نقض حاکمیت ملی از سوی حکومت به مثابه تنزیل اعبتار و وجاهت قانونی حکومت هم در عرصه داخلی و افکار عمومی شهروندان و هم به مثابه کاهش وزن بین المللی دولت افغانستان است.
علاوه بر موارد فوق حکومت افغانستان بهای سنگینی برای رسیدن به صلح پرداخته است که شاید فعلا نتایج مخرب آن ها به زودی ظاهر نگردد. تمام این موارد به خاطر رسیدن به صلح و آرامش مردم قابل توجیه است. سخن اصلی در این است که آیا رسیدن به صلح فعلا امکان پذیر است یا خیر؟ ظاهر امر نشان می دهد که به زودی گفتگوهای بین الافغانی شروع می شود و امیدواری وجود دارد که بر سر آتش بس و یا حداقل کاهش خشونت ها توافق صورت گیرد. اما با توجه به ابهام ها و واقعیت هایی که هم در منطقه و هم در میان طالبان وجود دارد، حداقل فعلا این روزنه بسیار تیره و تاریک دیده می شود.
بنابراین دولت افغانستان تا کنون بهای صلح را نقد پرداخته است و چیزی که در انتظار این بهای سنگین است هنوز معلوم نیست و در هاله ای از ابهام قرار دارد. همان گونه که طالبان هنوز حتی یک قدم از مواضع خود عقب ننشسته است، کاش دولت هم کمی سماجت به خرج می داد و این همه بهای سنگین را برای وعده های مبهم نمی پرداخت. امید است از این پس از گذشته درس گرفته و کمی در این مسیر محتاط تر گام بر داریم.

دیدگاه شما