در آخرین رویداد مهم در روند صلح، برخی از اعضای هیات مذاکره کننده دولت افغانستان اذعان داشته اند که شروع گفتگوهای بین الافغانی به تعویق افتاده است. آنان از دلیل یا دلایل این تعویق چیزی نمی دانند و نمی گویند ولی مهم این است که این رخداد مهم که در ظاهر یک گام مهم در پروسه صلح افغانستان به شمار می رود و خیلی ها، از جمله بازیگران در ایالات متحده، منتظر چنین لحظه ای هستند و برای رسیدن آن، لحظه شماری می کنند.
واقعیت این است که در میان مردم افغانستان علی رغم بزرگ نمایی این رویداد از سوی برخی از جناح های سیاسی و اظهار خوش بینی تصنعی در این مورد، مردم تا حدی زیادی به آن بی تفاوت هستند. دلیل این امر این است که در شرایط کنونی رسیدن به یک صلح واقعی و پایدار بسیار بعید به نظر می رسد. مردم افغانستان امید خود را نسبت به روند کنونی از دست داده اند و از بازی های سیاسی و استخباراتی که در پشت این روند نهفته است خسته شده اند. هیچ کسی به شمول سران دولت افغانستان و یکایک نیروهای امنیتی مخالف صلح نیستند و آن را یگانه آرزوی خویش می دانند. اما همه می دانیم که این باری که در قطر بر دوش طالبان و آقای خلیلزاد نهاده شده است، هم چون بار کجی است که به منزل نخواهد رسید.
دلیل این همه یاس و استیصال در میان افکار عمومی و در نزد مردم افغانستان این است که اراده ای برای صلح در طرف طالبان و جبهه مخالف دولت افغانستان دیده نمی شود. اگرچه زبان گروه طالبان نزدیک به دو سال است که دراز شده و مرتب همه تقصیرها را به گردن دولت می اندازد ولی حقیقت این است که هنوز برای این گروه اراده ای برای صلح واقعی به وجود نیامده است.
نشانه های بسیاری برای اینکه این گروه اراده ای برای صلح ندارد وجود دارد. این گروه هنوز با حامیان بین المللی خود و هم چنین با گروه های تروریستی چون القاعده، شبکه حقانی و لشکر طیبه و دیگر گروه های افراطی ارتباط عمیق دارد. هنوز در استراتژی ها و سیاست های کشورهای حامی طالبان نه تنها تغییراتی نیامده است بلکه بسیار جدی تر از گذشته نیز شده است. ماجراجویی های اخیر کشورهای همسایه افغانستان در تجهیز و تمویل علنی تروریسم و گروه های افراطی این مساله را واضح می سازد. در مسایل فیمابینی افغانستان و پاکستان کمترین پیشرفتی حاصل نشده است و مسایلی چون خط فرضی دیورند هم چنان باقی است. گروه طالبان هم چنان تاکید دارد که با شخصیت حقوقی به نام دولت افغانستان مذاکره نمی کند و آن را به رسمیت نمی شناسد. این گروه هم چنین بر نوع نظام سیاسی امارتی و نیز گسترش خشونت و جنگ تاکید دارد و از هرگونه کاهش خشونت هراس دارد. زیرا فلسفه وجودی گروه طالبان بر جنگ و کشتار استوار است. رهبران طالبان نیک می دانند که اگر روزی جنگ خاتمه یابد، عمر این گروه نیز به پایان می رسد و چیزی به نام طالب وجود نخواهد داشت.
بنابراین در آن طرف هیچ اراده ای برای صلح دیده نمی شود. تنها چیزی که وجود دارد این است که ظاهرا گردانندگان صلح می خواهند یک بار و به هر قیمتی که شده است مذاکرات بین الافغانی را آغاز کنند تا برای همه بگویند که ما به چنین دستاورد بزرگی دست یافته ایم. وگرنه باید پس از رهایی بیش از 5هزار طالب و صدور فرمان رهایی 400 زندانی خطرناک گفتگوهای بین الافغانی در یکی از کشورهایی منافعی در این روند ندارد شروع می شد. اصرار بر برگزاری این نشست در قطر و در جایی که دفتر سیاسی طالبان در آن جا فعال است، خود یکی از مهم ترین ابهام های روند صلح است. آنان می دانند که در هر جایی غیر از قطر ممکن است بسیاری از توافقات پشت پرده و ضعف های طالبان در رسانه ها درز کند و همگانی گردد.