28 اسد سالروز استرداد استقلال افغانستان است. روز استقلال در هر کشور بزرگترین و مهمترین جشن ملی به  شمار می رود. همه کشورها با برگزاری مراسم ویژه، روز استقلال شان را جشن می گیرند.
در افغانستان نیز از این روز با انجام مراسم ویژه و متنوع تجلیل و گرامیداشت می شود؛ اما چیزی که در این روز از اهمیت بسیار برخوردار می باشد، این است که سیاستمداران و دولتمداران در روز استقلال تاریخ افغانستان را برای مردم تشریح کنند، اشتباهات تاریخی را بر شمرند و از تجربیات جدید دولت داری صحبت کنند و این که در کجا بودیم؟ چگونه آمدیم؟ اکنون به کجا رسیده ایم و چشم انداز آینده مردم و کشور ما چه خواهد بود؟
پاسخ به این سؤالات است که معنا و مفهوم استقلال را برای مردم روشن می سازد و مسیر پیشرفت و توسعه را نشان می دهد.
روز استقلال باید روز بازتاب غرورملی، وحدت ملی، فرهنگ ملی و روز نمایش آزادی، برابری و عدالت در کشور باشد.
جشن استقلال، جشن عموم مردم افغانستان است. همه اقوام، مذاهب، طیف‌ها و قشر‌های اجتماعی باید خود را در این جشن ملی شریک و سهیم بدانند.
ما پس از یک صد و یک سال در حالی سالگرد استقلال خود را جشن می گیریم که حاکمیت ملی ما مورد تعرض دشمنان مردم افغانستان قرار گرفته است. حملات راکتی همه روزه، جان شهروندان افغانستان را می گیرند. جغرافیای کشور مورد تخت و تاز ده‌ها گروه تروریستی بین المللی قرار دارد. ناامنی و خشونت سراسری و فراگیر، زندگی مردم را تلخ کرده است و فقر و تنگدستی و بیکاری بیداد می کند و فساد و اختلاس های میلیارد دالری به یک فرهنگ در ادارات دولتی تبدیل شده است. دولت داری و حکومت داری معنای خود را در این کشور از دست داده و زورگویی و باندبازی جای قانون و پرنسیب‌های اداری را گرفته است.
ما در حالی از استقلال سخن می گوییم که مداخلات نا مشروع کشورهای خارجی به صورت گسترده جریان دارد و تبعیض، بی عدالتی و نابرابری، بنای مناسبات اجتماعی را از هم گسیخته و مردم افغانستان را به حلقه های کوچک قومی، مذهبی، سیاسی، سمتی و تنظیمی تقسیم کرده و تضاد و خصومت میان حلقه‌ها، طیف‌ها و گروه‌های مختلف را دامن زده است.
ما امروز باید از افتخارات جمعی خود یاد کنیم و وحدت، همدلی و روابط انسانی خود را به نمایش بگذاریم و پیشرفت، توسعه و قدرت ملی را به رخ جهانیان بکشانیم و از قدرت نظامی خود حرف بزنیم و از تولیدات، صادرات، صنعت و فرهنگ خود یاد کنیم و به رفاه، امنیت و آزادی شهروندان خود افتخار کنیم.
وقتی این مسایل در رابطه با استقلال فهرست می شود، ما از گذشته و حال خود و از نام بردن استقلال خجالت می کشیم. استقلالی که با شهامت و غیرت جمعی آن را به دست آوردیم؛ اما در توفان خصومت، دشمنی، انحصار، عیاشی و فساد از دست دادیم.
ما امروز در حالی استقلال خود را تجلیل می کنیم که پروژه صلح از سوی کشورهای خارجی بر ما تحمیل می شود، قاتلان مردم افغانستان با فشار آنها از زندان های کشور آزاد می شوند و یک گروه تروریستی وابسته به منافع بیگانگان که نزدیک سه دهه رویارو با مردم جنگیده و قتل عام ها، کشتارهای سیستماتیک، کوچ اجباری، سیاست سرزمین سوخته و هزاران جنایت علیه بشریت را در کارنامه خود دارد، می خواهد موازی با حکومت بر سفره صلح بنشینند و بار دگر بر بخشی از مقدرات کشور مسلط شوند.
مردم افغانستان مجبور اند به صلح تن دهند؛ چون بیش از چهل سال است که در آتش سوخته اند؛ وگرنه هرگز با قاتلان پدران و فرزندان خود صلح نمی کردند.
پروسه صلح با روندی که هم اکنون جریان دارد، هرگز با استقلال سازگاری و همخوانی ندارد. ما صلح می خواهیم؛ اما حاکمیت سیاسی، غرور ملی، آزادی‌ها و دستاوردهای ملی نیز برای ما مهم و غیر قابل معامله اند.
ما امروز استقلال را به این دلیل گرامی می داریم که ذهنیت عمومی را برای پاسداری از استقلال آماده کنیم. ما به این خاطر استقلال را پاس می داریم که هویت ملی و فرهنگ ملی را در سایه آن احیا نماییم و مفهوم واقعی «ملت»، «شهروند»، «کشور» و نظام را با تمام الزامات آن‌ها درک کنیم و به آن‌ها قدر و اعتبار بخشیم.
امید واریم پس از صد و یک سال، بتوانیم کشور خود را از مداخلات نا روای کشورهای خارجی نجات دهیم و مفاهیم ملی را آن طوری که شایسته و بایسته آن‌ها است بفهمیم و به آن‌ها قدر و اعتبار ببخشیم.