از دو روز بدینسو مناطق مختلف ولایت هلمند تحت حملات سنگین و شدید طالبان قرار گرفت. این جنگ توانست بسیاری از رسانه ها را متوجه طالبان در صحنه جنگ کند و به نحوی تبلیغات رسانه ای به سوی برتری طالبان می چرخید. خوش بختانه رهبری حکومت در این زمینه توجه جدی نشان داد و طالبان در هلمند درس سختی را از نیروهای امنیتی افغانستان دریافت کردند. از سوی دیگر در چند روز گذشته برخی از شهرهای کلان کشور و به خصوص شهر کابل شاهد تحرک گسترده دزدان و جنایتکاران شهری بود. شهر کابل در یک ماه گذشته واقعا نا امن بوده و کسی نیست که خاطره ای از دزدی و سرقت اموال و اذیت و آزار شان در سطح شهر نداشته باشد. کابل در این روزها به معنای واقعی کلمه نا امن است و کسی نمی تواند این نا امنی کابل را انکار کند.
تشدید حملات طالبان در نقاط مختلف کشور و هم چنین اوج گرفتن نا امنی در شهرهای بزرگ گمانه های زیادی را به وجود آورده است. بسیاری از تحلیل گران و حتی مردم عام وضعیت این روزهای کشور با آخرین روزهای دوران داکتر نجیب الله و سقوط کابل به دست مجاهدین در اوایل دهه هفتاد شمسی و یا سقوط حکومت مجاهدین در هنگام ظهور طالبان مقایسه می کنند. تبلیغات رسانه ای به نفع جبهه طالبان و شگردهای تبلیغاتی طالبان از طریق گشت زنی های دزدانه در برخی نقاط شهر و پخش ورق های تبلیغاتی در برخی محلات این گونه گمانه های عامیانه را تقویت کرده است. از سوی دیگر روایت های نادرستی از روند صلح و توافقنامه طالبان با ایالات متحده نیز در بین مردم شایع می شود بسیاری از کسانی که از حکومت فعلی دل خوشی ندارند به این گونه مسایل دامن می زنند. مجموع این فاکتورها نگرانی های عمیقی را در میان مردم به وجود آورده است و به بسیاری از شایعات دشمن صبغه قریب به واقعیت بخشیده است.
اکنون پرسش مهم از سوی مردم این است که حکومت با تشدید جنگ و حملات وسیع گروه طالبان در سطح کشور و هم چنین نا امنی های ازاردهنده در سطح شهرها چه می کند؟ باید اذعان کنیم که این گونه حوادث به حیثیت دولت و نیرهای امنیتی و هم چنین به اعتماد مردم نسبت به دولت آسیب زده است. به نظر می رسد که طرح هایی چون میثاق امنیتی به بهبود شرایط کمکی نکرده است و مسولان هم تا کنون شرح نداده اند که این طرح چه بود و به کجا رسید. در این روزها این طرح تبدیل به یک طنز شده است و همه می گویند که چنین طرحهایی به جای این که شفا دهد، به وخامت افزوده است. به لحاظ آفاقی اگر نا امنی در شهرها را بنگریم واقعا همینگونه نیز هست.
به نظر می رسد تنها راه مقابله با نا امنی ها هم در نقاط جنگی و هم در شهرها، تقویت اراده معطوف به سرکوب جنایتکاران است. افغانستان بیش از چهل سال است که صحنه جنگ و جنایت بوده است. طبیعی است که گروه های مختلف مافیایی هم در قالب تروریسم و هم در قالب گروپ های تبهکار و جنایت پیشه وجود دارند و در کشور ما فعالیت می کنند. شاید نتوان تکثیر گروپ های جنایتکار شهری را به طور مستقیم به طالبان و دیگر گروه های تروریستی نسبت داد. ولی واقعیت این است که هدف همه گروه های جنایت کار واحد است و آن نفع بردن از وضعیت آنارشیک است.
در این زمینه همه کسانی که به نحوی بیرون از دایره قدرت مانده اند، گروه های مافیایی و تبهکار شهری، دزدان مسلح و گرسنه و هم چنین گروه های تروریستی با همدیگر شریک هستند که هرچه وضعیت به سمت انارشیسم و آشوب به پیش برود، منفعت آنان گل می کند و تامین می شود. اگرچه سرکوب همه گروه های مافیایی به شمول تروریست ها برای نیروهای امنیتی افغانستان تا حد زیادی دشوار است. ولی تجربه نشان داده است که هر زمان که نهادهای امنیتی در برابر آشوبگران قاطعیت نشان داده اند و از ابزار سرکوب استفاده کرده اند، وضعیت بهبود یافته است.
وضعیت فعلی کشور نیز ایجاب می کند که در سطح رهبری دولت تصامیم جدی در مقابله با آشوبگران و همه گروه های خرابکار اتخاذ گردد. حتی روند صلح این روزها ایجاب می کند که دولت در برابر گروه های تروریستی و جنایتکار از قاطعیت و اراده جدی استفاده کند تا بتواند حرف های خود را به کرسی بنشاند. در غیر آن صورت وضعیت وخیم تر خواهد شد و گروه های تروریستی و جنایت پیشه از چنین وضعیتی سود خواهند برد.