صاحب امتیاز: محمد رضا هویدا

مدیر مسوول: محمد هدایت

سر دبیر: حفیظ الله زکی

پنجشنبه ۹ حمل ۱۴۰۳

دانلود صفحات امروز روزنامه: 1 2 3 4 5 6 7 8

آخرین مـامـوریـت فرستـاده

-

آقای زلمی خلیلزاد نماینده ویژه ایالات متحده در امور صلح افغانستان در تازه ترین توییت خود دولت افغانستان و طالبان را تشویق به ایستادگی در برابر دشمن مشترک کرده است. او در مورد حادثه تلخ روز دوشنبه که در دانشگاه کابل رخ داد نوشته است که «این حمله وحشیانه فرصتی برای حکومت و طالبان برای امتیازگیری در برابر یکدیگر نیست. در اینجا یک دشمن مشترک وجود دارد». به نظر می رسد فرستاده تقلا می کند تا آخرین ماموریت خویش را در این روزها انجام دهد و کار ناتمامش را تمام کند.
این متن آقای فرستاده برای کسانی که هر روز بهای مداخلات خارجی و مزدورپروری را می پردازد بسیار تلخ و گزنده است. بدون تردید کسی که از بیرون به افغانستان می نگرد نمی تواند معنای این خون های پاک را که هر روز خیابان کابل و حالا دانشگاه ها و مراکز آموزشی را رنگین می سازد بفهمد و درک کند. این درد چهل ساله را کسی درک می کند که در این شب های سیاه کابل جای فرزند محصلش در جمع خانوادگی خالی است و او هنوز ناباورانه به تصویری نگاه می کند که قاب شده بر دیوار سرد آویزان است. فرستاده و هر کسی که پروسه مشروعیت تروریسم را کلید زده است با چنین سخنانی بر زخم مردم افغانستان نمک می پاشند. زیرا در این سخنان که نوعی زورگویی آشکار است قربانی و قاتل در یک ردیف و در برابر یک دشمن فرضی و خیالی قرار گرفته است. چه کسی باور می کند که حملات خونین در مراکز اموزشی و دانشگاه کار داعش باشد. بر فرض صحت چنین ادعایی چه کسی زمینه حضور و ظهور گروه های تروریستی را در افغانستان مهیا ساخته است؟ آیا طالبان تا کنون چه تفاوتی با داعش و شبکه حقانی دارد؟ وقتی گروه طالبان روزانه صدها انسان بی گناه را در افغانستان به خاک و خون می کشد و صدها خانواده را داغدار می کند، چه تفاوتی با داعش دارند و چه مشترکاتی با دولت افغانستان دارد؟
درست است که مردم و دولت افغانستان دو سال است تحقیر طالبان را تحمل می کند و تلاش صورت می گیرد که این گروه از لیست گروه های تروریستی بیرون شود اکنون تبدیل به یک گروه سیاسی شده است. اما جنایاتی که در این روزها در سراسر افغانستان توسط این گروه صورت می گیرد هرگز و با هیچ ترفندی پنهان نمی ماند. از غور تا هلمند و تا تخار و کابل و دیگر ولایات افغانستان پس از امضای توافقنامه ایالات متحده با طالبان جوی خون جاری است. مردم از این همه خون و جنایت خسته است. همه می دانیم که حضور اعضای هیات مذاکره کننده دولت افغانستان دردوحه بیهوده است و تنها تحت فشار ایالات متحده پنجاه روز است که تحقیرهای طالبان را تحمل می کنند؛ وگرنه با حوادث تلخی که در روزهای گذشته توسط طالبان در سراسر افغانستان خلق گردید باید این هیات فراخوانده می شد و به این بازی بی حاصل پایان داده می شد.
آقای خلیلزاد ماموریت یافته است که از کارت خونین افغانستان به نفع رییس جمهور ترامپ در انتخابات ریاست جمهوری ایالات متحده استفاده شایان کند؛ ولی به نظر می رسد که این کارت هنوز موثر نیفتاده است. متاسفانه روند صلح افغانستان دو سال است که مسیر اشتباه را می پیماید و به نحوی به انحراف کشانده شده است. چون هر چه زمان می گذرد و هرچه اتفاقات مثبت در این راستا می افتد باز هم خون ریزی و کشتار متوقف نمی شود. از روزی که گفتگوهای مستقیم میان ایالات متحده و طالبان شروع گردیده است تا روزی که توافقنامه امضا شده است و تا روزی که گفتگوهای مستقیم میان هیات مذاکره کننده دولت و طالبان آغاز گردیده است، هیچ اتفاق خوشایندی در صحنه های جنگ و جدال نیفتاده است.
تا ساعاتی که این سرمقاله نوشته می شود هنوز نمی توان نتیجه انتخابات ریاست جمهوری در ایالات متحده را پیش بینی کرد. ولی به نظر می رسد که این آخرین بازی و واپسین ماموریت فرستاده در امور افغانستان باشد. اگرچه اصل نتیجه انتخابات در آن کشور احتمالا چندان تاثیری در سرنوشت سیاسی افغانستان ندارد. ما چندان آرزوی رفتن این رییس جمهور و برآمدن آن رییس جمهور دیگر را نداریم؛ اما امیدواریم که بازی های پساانتخاباتی ایالات متحده به سمتی پیش برود که بیش از این با جان و خون مردم افغانستان بازی نشود.

دیدگاه شما