شکی نیست که جنگ دشمن با مردم افغانستان بیشتر جنگ روانی است تا جنگ نظامی. هرچند همه روزه ما شاهد کشته شدن ده ها فرد نظامی و ملکی در کشور هستیم و ده ها خانواده همه روزه به داغ عزیزان شان می نشینند؛ اما دشمن می داند که با این کشتار نمی تواند بر حکومت غلبه کند و یا مردم را از حکومت جدا کند.
بنابراین دشمن در عین حالی که می کوشد عرصه جنگ را گرم نگهدارد، بیشترین تمرکزش بر تأثیر گذاشتن بر روان جامعه است تا مردم را نسبت به وضعیت فعلی بدبین ساخته و نسبت به  آینده نا امید سازد. وقتی ترس و هراس از دشمن بر جان و دل مردم حاکم شود و زمانی که مردم هیچ روزنه‌ای به سوی انکشاف و بهبودی وضع کنونی نیابند، دیگر نسبت به مسایل ملی بی تفاوت شده و حکومت، جمهوریت وارزش های ملی را قابل دفاع نمی دانند. در چنین شرایطی است که دشمن به خواست خود می رسد و از بی تفاوتی مردم استفاده کرده و برای سرنگونی نظام و به دست آوردن حاکمیت تلاش می کند.
مردم افغانستان در حال حاضر در یک چنین آزمونی قرار دارد. از یک طرف دشمن می خواهد روابط مردم و حکومت را تیره و تار سازد و از سوی دیگر نفاق های داخلی و ناسازگاری سیاسی میان نخبگان زمینه های بهتری را برای نفوذ دشمن به درون اردوگاه حکومت فراهم می کند.
دیروز معاون اول ریاست جمهوری درگزارش شش و نیم خود نگاشته بود که: «طالبان داعشی در یک پیام کتبی به ما هشدار داده‌اند که اگر کسی از زندانیان شان اعدام شد، کابل را به مسلخ شیعه تبدیل خواهند کرد و در عین زمان گفته‌اند که افراد اختطاف‌شده را سر خواهند برید».
این اظهارات با واکنش های منفی افراد جامعه مواجه شد و کاربران فضای مجازی چنین اظهاراتی را شتاب زده و غیر مسؤلانه خوانده و آن را از سوی یک مقام بلندپایه حکومتی غیر قابل پذیرش دانسته اند. هرچند معاون اول رییس جمهور در پاسخ به واکنش های فوق گفته است که هیچ مسؤلیت سیاسی و اجتماعی ندارد که اعمال طالبان داعشی را در لفافه و لباس از مصلحت ها پنهان کند.
رویکرد معاون اول رییس جمهور، از این که سیاست مداراجویانه و بزرگوارانه حکومت قبلی را در برابر طالبان زیر سؤال می برد و بی پرده و صریح موضع طالبان را مورد انتقاد قرار می دهد و توطئه ها و دسیسه های آنها را افشا می کند، قابل حمایت و پشتیبانی است و باید این امور افشا شود تا چهره دروغین طالبان در نزد مردم و جامعه جهانی بیشتر افشا شود. این افشاگری ها باورهای خام یک عده دیگر که معتقد است طالبان نسبت به گذشته تغییر کرده، را باطل کرده و آنها را به تفکر و تدبر بیشتر به اصل و ماهیت طالبان فرا می خواند.
با این حال شرایط حساس و شکننده کنونی ما را ملزم می سازد که یک سلسله معلوماتی که افشای آنها به نفع دشمن تمام می شود و سببب تشویش و نا راحتی بخشی از مردم افغانستان می گردد، مخفی نگه داشته شود. شفافیت و صداقت یک اصل در حکومت داری خوب است؛ اما وقتی این شفافیت و صداقت در راستای منافع ملی نباشد و به لحاظ روانی عرصه را برای تحقق اهداف دشمن فراهم سازد، ناچاریم ولو به صورت مؤقت، از آن چشم بپوشیم.
تفکیک این دو مسأله البته برای معاون اول رییس جمهور که مدتی از عمرش را در رأس نهاد امنیت ملی گذرانده است؛ سخت و دشوار نیست. شاید در نادیده گرفتن مصلحت نیز گاهی مصلحتی نهفته باشد؛ اما اگر به لحاظ روانی و سیاسی و دیدگاه منتقدان این مسأله را به تحلیل بگیریم، ملاحظاتی چند برجسته می شود:
1- این اظهارات از سوی یک مقام بلند پایه حکومتی روحیه شیعه هراسی را در بین جامعه تقویت می کند و سبب تفرقه و نفاق مذهبی در کشور می گردد. در شرایطی که مردم افغانستان به اتحاد و همدلی نیاز دارد، کمترین مسأله‌ای که به اتحاد و همبستگی اجتماعی مردم آسیب برساند، قابل قبول به نظر نمی رسد.
2- یک مقام حکومتی نباید تهدیدهای دشمن را برجسته سازد و سبب تشویش اذهان عامه و پریشانی روان جامعه گردد.
3- دشمن بدون شک شیعیان را تهدید می کند؛ دشمنان نه بر شیعیان رحم می کنند و نه بر دیگران. آمار حملات و تلفات طی دو دهه گذشته این موضوع را به اثبات می رساند؛ پس تهدید تنها متوجه شیعیان نیست که متوجه کل مردم افغانستان است.
4- کسانی که در مرکز معلومات سری و حساس حکومت قرار دارند، لازم نیست تمام آن اطلاعات را در فضای عمومی همرسانی کنند. افشای معلوماتی که باید سری باقی بماند، نه تنها به حل مشکل کمک نمی کند که آن را پیچیده تر و عمیق تر می سازد.
5- هیچ ارتباطی میان نحوه برخورد با زندانیان طالبان و مردم شیعه افغانستان وجود ندارد تا طالبان در برابر کشته شدن اعضایش از شیعیان انتقام بگیرند. طالبان خود بر این مسأله واقف اند.
6- کشتار شیعیان به هر دلیلی که باشد برای حال و آینده طالبان مطلوب نخواهد بود و بعید است که طالبان جنگ مذهبی در افغانستان راه بیندازند و آینده سیاسی خود را به خطر مواجه سازند.