مایک پمپئو وزیر خارجه ایالات متحده دو روز قبل در رشته توییتی گفته است که در طی یک سال گذشته هیچ آمریکایی در افغانستان کشته نشده است و او از این امر اظهار خوشحالی کرده است که البته جای خوشحالی دارد. پمپئو گفته است که هدف ایالات متحده از بین بردن القاعده بود و برای این هدف کوچک نیاز به حضور هزاران نیرو در افغانستان نیست. او از کشتار روزنامه مردم افغانستان که در اواخر تروریست ها گروه مختلفی را شامل پروژه کشتار کرده اند، هیچ سخنی به میان نیاورده است. پرسش این است که این تقلیل گرایی با آن همه گروه های کوچک و بزرگ و برنامه های گسترده برای کشتار مردم به چه معنی است؟
این ادعا که تنها القاعده دشمن ایالات متحده است قبلا نیز از سوی برخی از مقامات آمریکایی در راستای توجیه خروج نیروهای این کشور از افغانستان بیان شده است. به عبارت دیگر مقامات آمریکایی برای فرار از بار سنگین شکست در برابر تروریسم و توجیه خروج زودهنگام از افغانستان تروریسم را عملا به القاعده تقلیل می دهند. امری که متاسفانه هرگز با واقعیت های عینی افغانستان تطابق ندارد و ده ها گروه تروریستی در افغانستان فعالیت می کنند که امروزه مهم ترین آن ها داعش و طالبان و شبکه حقانی هستند. تروریسم در افغانستان نه تنها تضعیف نگردیده است بلکه بسیار قوی تر از سال های گذشته در افغانستان حضور دارد و هر لحظه جان آدم ها را می گیرد. این هیولای بی خانمان مانند هرچه زمان می گذرد نه تنها تضعیف نمی شود بلکه هم چنان تقویت می شود. در روزهای گذشته با کشتن خبرنگاران و فعالان مدنی و حقوق بشری شاهد توسعه قلمرو کشتار به لحاظ هدف بودیم.
در این که مسولان ایالات متحده این روزها تنها القاعده را به مثابه یک گروه شکست خورده و مضمحل شده دشمن خود می داند با شعارها و اهداف اولیه حضور این کشور در افغانستان هرگز همخوانی ندارد. اگرچه حمله بر برج های سازمان تجارت جهانی در نیویورک از سوی القاعده تا حدی شاید بتواند این توجیه مقامات آمریکایی را تقویت کند. اما شعارهای تند روزهای نخست حمله بر افغانستان از یاد هیچ کسی نرفته است. رییس جمهور وقت ایالات متحده جورج بوش هدف از این حمله را نابودی تروریسم یاد کرد و عملا جبهه جهانی علیه تروریسم را به وجود آورد.
بیست سال مبارزه با تروریسم همگام با دیگر نیروهای بین المللی هم چون ناتو متاسفانه به هر دلیلی به شکست تروریسم مبتنی بر افراطیت مذهبی و یا به قول برخی از تحلیل گران غربی تروریسم اسلامی نینجامید. القاعده اگرچه تا حدی از سر زبان ها افتاده است و اکنون با به وجود آمدن ورژن های جدید تروریسم مبتنی بر افراطیت دیگر چندان اهمیت ندارد. اما اگر دقیق تر موضوع بنگریم تروریسم مبتنی بر افراطیت به سان ویروسی است که به هر نامی باشد فقط دشمن انسانیت و ارزش های انسانی است. تروریسم را چه به نام طالبان بخوانیم یا القاعده یا داعش و یا شبکه حقانی و یا هر نامی دیگر، همگی از یک واقعیت حکایت می کند و آن کشتار انسان های بی گناه با شعارهای مذهبی و دینی است.
تقلیل تروریسم به القاعده توسط مقامات ایالات متحده چند معنای ضمنی دارد که همه این معانی و برداشت ها منفی و هر کدام نوعی شرمساری برای مقامات این کشور می تواند باشد. نخستین معنای این تقلیل گرایی اعتراف به شکست در برابر تروریسم است. چون همه می دانیم که تروریسم در افغانستان نه تنها شکست نخورده است بلکه قوی تر هم شده است. دومین مفهوم این تقلیل گرایی تفکیک تروریسم به تروریسم دشمن و تروریسم دوست است. به این معنی که فعلا طالبان با توجه به توافقنامه دوست به شمار می رود و دشمن فقط القاعده بوده است که چندان جایگاهی فعلا در افغانستان ندارد و جایگاه آن را گروه هایی دیگری چون داعش و شبکه حقانی احراز کرده اند. سومین مفهوم برای مردم افغانستان این است که رنگین بودن خون آمریکایی نسبت به مردم افغانستان واقعیتی است که نباید از دیده ها دور داشت. در حالی که مردم بی گناه و اکنون گروه های مختلفی چون خبرنگاران و فعالان حقوق بشر و فعالان مدنی سلاخی می شوند ولی جای خوشحالی است که هیچ آمریکایی در طول یک سال کشته نشده است. این موضوع یک مساله دیگر را نیز اثبات می کند و آن این که اگر طالبان بخواهند هیچ کسی در افغانستان کشته نخواهد شد. زیرا این گروه در قطر با ایالات متحده توافق کرد که دیگر سربازان آمریکایی را هدف قرار نخواهد داد و این تعهد عملی نیز گردید. بنابراین می توان استنباط کرد که تمام خشونت ها و کشتارهایی که در افغانستان صورت می گیرد توسط طالبان انجام می شود و هیچ گروه دیگری این قدرت را در افغانستان ندارد.