دو روز است که انتصاب محمد محقق رهبر حزب وحدت اسلامی مردم افغانستان به عنوان مشاور ارشد سیاسی وامنیتی رییس جمهور غنی باعث گفتگوها و تبصره های گوناگون در رسانه ها و شبکه های اجتماعی شده است. بدون تردید پذیرش مشاوریت سیاسی و امنیتی رییس جمهور از سوی یکی از چهره های سیاسی کشور در حالت عادی نباید سبب جنجال ها و گمانه زنی های رسانه ای شود. اما عرف سیاسی در افغانستان سبب شده است که چنین رویدادی همه داشته ها و نداشته های رسانه گران و کاربران شبکه های اجتماعی را رو  کند. بخشی از کاربران شبکه های اجتماعی حتی این گزینش رییس جمهور را به مساله فاطمیون و ایران ربط داده اند و بخشی دیگر آن را سرافکندگی یک قوم دانسته اند و در تضاد با منزلت رهبری یک چهره سیاسی برشمرده اند. در این میان هزاران تحلیل و تبصره دیگر نیز شده اند که بعضی از آنها در عین حال که بسیار خنده دار است، نشان از اوج نادانی، تعصب قومی، همه گیری تنفر اجتماعی و شکاف های سیاسی دارد.
هم چنین در روزهای گذشته چهره های سیاسی و به خصوص رهبران جهادی که در معامله و زدبندهای سیاسی زودگذر شهره اند موضع گیری های متفاوتی داشته اند. این موضع گیری ها از همسویی کامل با ارگ ریاست جمهوری تا تقاضای حکومت موقت و حتی آمادگی برای ورود پیروزمندانه طالبان به کابل در نوسان بوده است. بنابراین پرسش اساسی این است که بهترین گزینه پیش روی چهره های سیاسی چیست و تصمیم رییس جمهور مبنی بر گزینیش یک چهره جهادی به عنوان مشاور سیاسی و امنیتی چگونه باید تفسیر کرد؟
ما در شرایطی قرار داریم که روند صلح با تمام خوش بینی های تصنعی که نسبت بدان ابراز می گردد به شکل معیوب در جریان است. معیوب بودن این روند هم به این دلیل است که متاسفانه بنای آن از اول کج گذاشته شده است و از دو سال پیش تا کنون هرچه این روند پیش می رود، منافع مردم افغانستان و ارزش هایی که با خون ده ها هزار انسان به دست آمده بیشتر به مخاطره می افتد. از روزی که آقای خلیلزاد نماینده خاص ایالات متحده در امور صلح افغانستان شخصا این روند را رهبری می کند دولت افغانستان همواره به سمت حاشیه رفته است و به موازات آن طالبان به مرور تقویت گردیده است.
بدیهی است که هرچه طالبان تقویت گردد تفکر و اندیشه متحجرانه آن رشد می کند و ارزش های کلانی چون دموکراسی، حقوق بشر، حقوق زنان، آزادی های مدنی و آزادی بیان و دیگر ارزش هایی که در قانون اساسی فعلی افغانستان مندرج است تضعیف می گردد. آقای خلیلزاد نیز بارها در نشست هایی که با رهبری دولت افغانستان داشته است با صراحت کامل به این موضوع اذعان داشته است که برای ایالات متحده منافع ملی آن و خروج آبرومندانه نیروهایش از افغانستان مهم است و مسایلی چون جمهوریت، قانون اساسی، ارزش های حقوق بشری و دستاوردهای بیست ساله به خصوص از نوع افغانی آن هیچ ارزشی ندارد.
با توجه به پیشینه دوساله روند صلح، علی رغم گفتگوی مستقیم میان هیات مذاکره کننده دولت جمهوری اسلامی افغانستان و گروه طالبان گمانه زنی ها بر سر یک معامله پشت پرده بیشتر تقویت می گردد. اظهارات اخیر رییس جمهور و معاونین وی مبنی بر مقاومت در برابر حکومت موقت و یا هرگونه طرحی که منجر به انقطاع سیاسی و سقوط نظام گردد نیز نشان می دهد که احتمالاتی وجود دارد که همه را نگران کرده است.
اکنون با توجه به چنین وضعیتی هدف اصلی و استراتژیک دولت افغانستان باید حفظ نظام و دستاوردهای مهم مردم افغانستان باشد. ایستادگی در برابر معاملات کلان پشت پرده برای دولت افغانستان و رهبری حکومت بسیار دشوار و دارای هزینه سنگین خواهد بود. به همین خاطر باید همه اقشار مختلف و همه مردم افغانستان با صدای واحد در برابر هرگونه روندی که کشور را به تاریکی گذشته برگرداند بایستند و از نظام سیاسی که به بهای خون ده ها هزار انسان به دست آمده است دفاع کنند. بنابراین جمع کردن چهره های سیاسی و رهبران جهادی از سوی رهبری حکومت به منظور شکل دادن اجماع سیاسی با محوریت جمهوریت و دفاع از نظام سیاسی کشور می تواند یک استراتژی کارا و بسیار موثر باشد. البته این نکته را نیز نباید از دیده دور داشت که جمع آوری چهره های سیاسی تنها بخشی از کار در راستای اجماع سازی است و بخش های دیگر آن رجوع صادقانه به مردم و پاسخگویی حداقلی به مردم و زدودن نابرابری ها و عدوم توازنی است که در طی تاریخ این سرزمین شکل گرفته است. وگرنه جمع کردن چند چهره سیاسی به بهای سنگین و دادن امتیازات شخصی و جناحی دردی را دوا نمی کند.