در روزهای اخیر و همزمان با شروع دور دوم مذاکرات صلح در قطر در عرصه های سیاسی و امنیتی افغانستان وقایعی اتفاق افتاده است که نشان از فعال تر شدن همسایه جنوبی در قضایای افغانستان دارند. پرسش اصلی این است که آیا فعال شدن پاکستان نشانه تغییر در سیاست های مداخله جویانه این کشور در امور افغانستان است یا به دنبال محکم تر شدن بنیادهای مداخله و جستجوی راه های بدیل می گردد؟ به عبارت دیگر آیا هنوز کلیدی که گفته می شد در خانه همسایه جنوبی است، سر جایش است یا نقل مکان یافته است و محکم تر گردیده است؟ به نظر می رسد که مداخلات همسایه جنوبی ما نه تنها کاهش نیافته و در عمق استراتژی این کشور نسبت به افغانستان تغییری حاصل نشده است بلکه محکم تر و متنوع تر هم شده است.
سفرهای رهبران جهادی که هر کدام متهم به داشتن روابط پنهانی گسترده با بخش هایی از آی. اس. آی و حتی متهم به دریافت مبالغی به شکل ماهیانه برای اداره امورات سیاسی و تشکیلاتی شان هستند در ماه های اخیر به پاکستان افزایش یافته است.
هم چنین در عرصه امنیتی تنها دیروز وزارت دفاع ملی و امنیت ملی هر کدام دو اعلامیه مطبوعاتی جداگانه نشر کرده اند که نشان آشکار از دست داشتن این کشور در وقایع تروریستی و تداوم جنگ و خشونت در افغانستان دارد. در یک اعلامیه گفته شده است که شخصی به نام نقیب الله مسئول ارتباط با آی‌اس‌آی و مسئول ترورهای هدفمند توسط ماین‌های مقناطیسی همراه با 4 تروریست دیگر در پکیتا بازداشت شده اند. از سوی دیگر وزارت دفاع ملی اعلام کرده است که در یک حمله هوایی که دو شب پیش انجام شد، 14 جنگجوی طالبان به کشته شدند که در میان آنان 9 جنگجو پاکستان نیز به قتل رسیدند.
جالب این است که تمامی اعضای هیات مذاکره کننده طالبان در قطر وقتی بر یک رخصتی بیست روزه با هیات دولت جمهوری اسلامی افغانستان توافق کردند برای استراحت و دیدار با خانواده ها و همسنگران شان به پاکستان رفتند و تا هنوز که چند روز از شروع دور مذاکرات مستقیم می گذرد به قطر برنگشته اند. بدون شک مداخلات پاکستان در امور کشور ما به همین موارد ختم نمی شود. بلکه بسیار آشکارتر و گسترده تر از آن است که کسی به دنبال نشانه و سند بگردد.
از سوی دیگر اگر به عمق استراتژی اسلام آباد مراجعه کنیم هنوز هیچ گشایشی در اهداف سیاسی که این کشور از تداوم جنگ و خشونت در افغانستان دنبال می کند حاصل نشده است. مساله دیورند نه تنها حل نگردیده است بلکه هر روز با حاد شدن مسایل قومی به خصوص در بخش پشتونستان  شعله ورتر نیز می گردد. تقابل آشکار میان دهلی و اسلام آباد بر سر کشمیر از بین نرفته است و افغانستان به عنوان زمین خلوت بازی هر دو کشور و قدرت های جهانی در منطقه هم چنان جای مناسبی است. عقده تاریخی افراط گرایی که به یمن حمایت های بی دریغ قدرت های جهانی در این کشور علیه دشمنان بالفعل و آینده به وجود آمده است باید در جایی گشوده شود و بترکد و چه جایی بهتر از افغانستان؟
با توجه به نشانه های عریانی که حاکی از مداخلات مستقیم این کشور در امور افغانستان است و با توجه به این که هنوز دلایل کافی برای مداخله وجود دارد، به نظر می رسد که کلید صلح نه تنها در خانه همسایه است بلکه جای آن قایم تر شده و در صندوق قفل شده منتقل گردیده است. 
روند صلح به پیچیدگی خاصی رسیده است و همه چیز مبهم است. بازی ها به گونه ای است که تنها در پشت درهای بسته قابل درک است و از مظان هرگونه تحلیل روزنامه ای و سیاسی فرار کرده است. تنها چیزی که روشن است این است که کلید صلح در خانه همسایه قفل گردیده است. اما این که آیا افغانستان می تواند این کلید را از صندوق همسایه بیرون بکشد یا نه، باید منتظر زمان بود. فعل و انفعالات سیاسی در سطح ملی و منطقه و جهان نشان از جهت گیری های تازه دارد و نشان می دهد که افغانستان توانایی به دست گرفتن ابتکار بازی را دارد. اما باید منتظر آینده بود و همه چیز بستگی به هوشیاری در امتداد زمان دارد.