دیروز کابل شاهد سه انفجار ماین مقناطیسی در سه نقطه شهر بود و هدف هر سه انفجار وسایط نقلیه کارمندان یا چهره های شاخص جامعه بود. نزدیک به دوماه است که پایتخت کشور به صورت یومیه شاهد این گونه انفجارها هست. اما سه واقعه مشابه در یک روز نشان می دهد که صدای انفجار در حال بلندتر شدن است و تروریست ها برنامه گسترده برای ترور و قتل های هدفمند دارند. اکنون پرسش این است که چرا علی رغم آغاز مذاکرات میان هیات مذاکره کننده دولت جمهوری اسلامی افغانستان و گروه طالبان و علی رغم تاکید همه جوانب و تعهد طالبان مبنی بر کاهش خشونت ها همزمان با شروع مذاکرات صدای انفجار و انتحار هر روز بلندتر می شود؟ هدف اصلی پرسش این نیست که اهداف تروریست ها و مشخصا گروه طالبان و حامیانش از این گونه ترورهای هدفمند چیست. ما قبلا در این مورد به طور مکرر مطالبی نشر کرده ایم و تحلیل های زیادی در این مورد انجام یافته است؛ بلکه هدف این است که چرا نهادهای امنیتی ما نمی توانند جلو این گونه حملات را بگیرند و چه خلاهایی امنیتی در نظام وجود دارد که تروریست ها می توانند در طی یک روز سه انفجار را در سه نقطه شهر و در نزدیکی مراکز امنیتی انجام دهند؟
پاسخ به پرسش فوق واقعا دشوار است. اما به طور قطع می توان گفت که وقوع این رویدادها و ناتوانی‌ها‌ در برابر آن ها تک عاملی نیست و نمی توان تنها به یک عامل انگشت گذاشت و باقی عوامل را نادیده انگاشت. معاون اول رییس جمهور که مدتی است مسولیت تامین امنیت شهر کابل را به عهده گرفته است و در جلسات مشهور شش و نیم به طور روزمره به مسایل امنیتی رسیدگی می کند، دیروز در گزارش خود بر تطبیق قانون بر تروریست ها تاکید ورزیده است. وی یگانه دلیل افزایش خشونت ها توسط تروریست ها را امیدواری آنان بر رهایی پس از انجام مراحل محاکماتی و فرار از قانون عنوان کرده است. به گفته معاون اول ریاست جمهوری محوری ترین دلیل افزایش خشونت ها در شهرهای بزرگ این است که اسیران طالب فکر می کنند که در هر صورت عفو می شوند و جزای اعمال خود را نمی بینند. وی یکی از راه حل های اساسی را اعدام تعدادی از دستگیرشدگان دانسته است.
شکی در این نیست که مماشات در برابر تروریست ها و عدم مجازات آن ها یکی از دلایل افزایش جرایم تروریستی می تواند باشد. اما در این نیز شکی نیست که دلایل بسیاری دیگری نیز وجود دارد که هر کدام می تواند یک حفره امنیتی در قلب پایتخت ایجاد کند و تروریست ها از این حفره ها استفاده می کنند.
با تاسف باید اذعان کرد که روند قباحت زدایی از تروریسم در طول سال های گذشته از زمانی شروع شد که برادران ناراضی خوانده شدند و سپس در طی دو سال اخیر به بهانه صلح این روند تکمیل گردید. قاتلانی که هر روزه آدم می کشند اکنون تبدیل به چهره های سیاسی و صاحب ادعا در عرصه های ملی و بین المللی گردیده اند. آخرین اشتباه بزرگ در روند رهایی طالبان و تروریست ها آزادی بیش از شش هزار زندانی خطرناک بود که حکومت بر اساس وعده های جامعه بین المللی و تعهدات طالبان انجام داد. اما اکنون هر روزه گزارش داده می شود که اکثر قتل های هدفمند و نیز حملات بزرگ تروریستی را همان کسانی هدایت می کنند که از زندان های افغانستان چند ماه قبل آزاد شده اند.
پس از قتل ها و ترورهای هدفمند اخیر مجازات و به کیفر رساندن تروریست ها باید به گونه جدی در دستور کار نهادهای عدلی و قضایی افغانستان قرار گیرد. اما علاوه بر آن در پالیسی ها و شیوه مدیریت نهادهای امنیتی نیز تغییرات اساسی باید به وجود آید. متاسفانه سال ها است که نهادهای امنیتی افغانستان از مداخلات زورمندان و گروه های سیاسی هم در بخش استخدام ها و هم در بخش اجراات رنج می برند. تا زمانی که نهادهای امنیتی کاملا غیر سیاسی و مسلکی نشود و افراد شایسته و متعهد در بدنه نهادها قرار نگیرد مشکلات امنیتی و ناکامی های روزمره هم چنان تداوم خواهد یافت و ما شاهد بلندتر شدن صدای انفجار و انتحار خواهیم بود.