دیروز نمایندگی سازمان ملل متحد در افغانستان گزارش تازه ای را به نشر سپرده است که بر اساس آن در طی دو سال گذشته تعداد 65 نفر از فعالان حقوق بشری و رسانه ای کشته شده اند و بدین ترتیب تهدیدات امنیتی نسبت به این قشر که به تعبیر دولت افغانستان اهداف نرم به حساب می آیند افزایش چشم گیری داشته است. بر اساس این گزارش قربانیان این دو قشر پس از توافقنامه دوحه میان ایالات متحده و گروه طالبان و شروع مستقیم مذاکرات میان دولت افغانستان و این گروه نسبت به سال های پیشین  به شدت افزایش یافته است. بر اساس گفته های رهبری دولت افغانستان قتل و کشتار با اهداف نرم تنها شامل فعالان حقوق بشری و رسانه گران نمی شود. بلکه افراد مشهور و سرشناس، کارمندان ملکی و نظامی حکومت و فعالان عرصه های مدنی به خصوص زنان نیز جزئی از اهداف نرم هستند که در طی یک سال گذشته گروه طالبان قربانیان زیادی از این اقشار نیز گرفته اند. اینک پرسش اساسی این است که چرا طالبان رو به ترورهای هدفمند و کشتار با اهداف نرم آورده اند؟ به خصوص مشخصا چرا طالبان به کشتار کسانی می پردازند که مستقیم با آزادی بیان و مسایل حقوق بشری مرتبط هستند؟
ما قبلا در این باب و در پاسخ به پرسش بنیادین فوق دلایل زیادی را مطرح کرده ایم. ولی آن چه به طور مشخص در باره کشتار و ترور اشخاص رسانه ای و فعالان حقوق بشری می توان گفت این است که طالبان می خواهند در حین مذاکرات و شتاب گرفتن روند صلح صدای ازادی بیان را خاموش بسازند.
نکته قابل ذکر در این مورد این است که دولت افغانستان مدعی است که قتل های هدفمند و ترور رسانه گران و فعالان حقوق بشری کار طالبان و گروه های تروریستی هم پیمان آن ها است و هیچ گروه دیگری در افغانستان حضور ندارد که دست به چنین اعمال خشونت آمیز بزند. اگر چه طالبان دو قرینه ساختگی نیز برای برائت از چنین جنایات ساخته اند که دیگر چنین کشتارهایی را رسما به عهده نمی گیرد و دیگر این که گاهی از طرف داعش اعلان می کنند. اما همه می دانند که هیچ گروه دیگری جز گروه طالبان سابقه چنین جنایت هایی را ندارند و توان انجام این همه قضایای تروریستی را ندارند. داعش در افغانستان شکست خورده است و هیچ پایگاه نظامی در خاک افغانستان ندارد و بسیار بعید است که عملیات های تروریستی با مقیاس وسیع و گسترده را بدون داشتن پایگاه های فعال در خاک افغانستان و یا یکی از کشورهای همسایه پلان و راه اندازی بکند. بر فرض که چنین چیزی امکان داشته باشد داعش رسما ترورهای خود را به عهده می گیرد. اما همگی می دانیم که اکثریت قاطع ترورهای هدفمند در طی یک سال گذشته از سوی هیچ گروه تروریستی پذیرفته نشده است. از سوی دیگر نهادهای بین المللی و کشورهای همکار افغانستان به خصوص در گزارش های اخیر در ایالات متحده و ناتو طالبان مسول درجه اول خشونت ها و کشتارهای اخیر دانسته شده است.
بنابر این شکی وجود ندارد که تمام قضایای تروریستی و کشتارهای اخیر کار طالبان بوده و این گروه دلایل محکم و قوی نیز برای تداوم کشتار و ترور دارد. اما مهم ترین دلیل این کار طالبان خفه ساختن آزادی بیان و ایجاد رعب و وحشت در میان رسانه و فعالان حقوق بشری است. تا آن ها را وادار به خاموشی سازند و در برابر طالبان و کارهای ضد انسانی آن ها چیزی بر زبان نیاورند.
متاسفانه باید اذعان کنیم که اکثریت رسانه های افغانستان به نحوی به خودسانسوری رو آورده اند. زیرا از طالبان واهمه دارند و طالبان نیز در طی ماه های اخیر بسیاری از رسانه ها را تهدید به انجام عملیات های تروریستی و هراس افکنانه کرده اند. هم چنین بسیاری از چهره های حقوق بشری و رسانه ای یا افغانستان را ترک کرده اند و یا عملا دست از فعالیت های رسانه ای علیه طالبان بر داشته اند.
بنابراین همان گونه که همه گفته اند شکاف های عمیق میان مردم و حکومت و بی اعتبار ساختن نهادهای امنیتی افغانستان در صدر اهداف ترورهای زنجیره ای قرار دارد. اما هدف اصلی طالبان از حمله بر جان رسانه گران و فعالان حقوق بشری خاموش کردن صدای رسانه ها وفعالان حقوق بشری و در نهایت آسیب زدن به آزادی بیان است. زیراطالبان می دانند اگر رسانه ها و فعالان حقوق بشری دست باز برای فعالیت داشته باشند از بسیاری از جنایت های طالبان پرده بر می دارند و این گروه نمی تواند در مذاکرات امتیاز پنهانی به دست آورند. از این رو نسبت ترورهای هدفمند به خصوص بر رسانه گران و فعالان حقوق بشری روشن می گردد.