دیروز هواداران آقای حکمتیار و حزب اسلامی تحت رهبری وی تظاهراتی را که از مدت ها قبل وعده کرده بوند در شهر کابل برگزار کردند. مظاهره دیروز حزب اسلامی بسیار کمرنگ و بی رمق بود. به گونه ای که از دیروز تا کنون در شبکه های اجتماعی تبدیل به طنز شده است و کاربران تا کنون با استهزا و تمسخر همراهی کردند. آقای حکمتیار که هنوز به سبک ادبیات دوران جهاد به جای رهبر یا رییس، امیر حزب اسلامی خوانده می شود در طول عمر خود به گونه ای عمل کرده است که همواره سر خود عریضه کرده است و هر اقدامی می کند علیه خودش استفاده می شود. این سبک عمل سیاسی وی به خصوص پس از صلح با دولت افغانستان و استقرار در کابل شدت بیشتر یافته و رنگین تر شده است.
آقای حکمتیار پس از مصالحه با حکومت و از روزی که وارد کابل شد با ادبیات اپوزیسیونی ظاهر شد و علیه همه نیروها و جناح های سیاسی به شمول رهبری حکومت موضع گرفت. آقای حکمتیار به لحاظ شخصی هم از روحیه ای برخوردار است که از عالم و آدم طلبکار است و این روحیه بر عملکرد و گفتمان سیاسی وی نیز تاثیر گذاشته است. ادعاهایی را که در مظاهره دیروز مطرح کرد به قدری سنگین بود که بیش از آن که برای خودش سودی در بر داشته باشد با حضور پیروانش در مظاهره دیروز تناسب نداشت. به همین خاطر بیش از آن که برای حکومت و یا رقبای سیاسی تاریخی وی هراس و واهمه ایجاد کند اعتماد به نفس بیشتر به ارمغان آورد. واقعیت این است که سقوط دادن حکومت، تسخیر ارگ، گسترش اعتراضات و ... اکنون در توان حزب اسلامی نیست. هر کسی تعداد اشتراک کنندگان دیروز را در نظر بگیرد مدعیات رهبر حزب اسلامی را نیز هرگز جدی نخواهد گرفت. همین نکته یکی از مهم ترین عرایضی است که تا کنون حزب اسلامی سر خود کرده است و بیش از آن که عظمت و قدرت مردمی خود را به رخ دیگران بکشد ظرفیت پایین در بسیج مردمی خود را نشان داده است.
مظاهره دیروز در واقع تاییدی از میزان رای آقای حکمتیار در انتخابات ریاست جمهوری سال گذشته نیز بود. در آستانه انتخابات ریاست جمهوری که هیجده تن از جمله آقای حکمتیار کاندید بود اطرافیان رییس جمهور غنی طرح های مختلفی برای کنار رفتن آقای حکمتیار به نفع رییس جمهور ارائه دادند؛ اما رییس جمهور گفته بود که حکمتیار همیشه نزدیک به 5% یا 4% قدرت و کابینه را برای حزب اسلامی ادعا دارد؛ پس بگذارید در انتخابات اشتراک کند تا میزان توان و قدرت وی و حزب اسلامی با مدعیات و مطالبات سیاسی اش مورد سنجش دقیق قرار گیرد. آقای حکمتیار در انتخابات ریاست جمهوری سال گذشته نزدیک به سه درصد کل آرا را به خود اختصاص داد. پس از انتخابات تقریبا ادعاهای کلان آقای حکمتیار کمی فروکش کرده بود، اما در ماه های اخیر دو باره به همان سیاق گذشته برگشته است که مظاهره دیروز یکی از فول های بزرگ دیگر از سوی وی بود.
آنچه امیر حزب اسلامی پس از امضای مصالحه با حکومت بیان می دارد نشان می دهد که این حزب و امیر آن هنوز در فضای عصر جهاد قرار دارد و هنوز از فضای سکونت در کوه ها و دره ها فاصله نگرفته است. همه می دانیم و بیش از همه مردم کابل می دانند که تعلق خاطر به جنگ و کشتار در ذهنیت آقای حکمتیار به چه میزان است. اگرچه به کار بردن ادبیات جنگ و تسخیر ارگ با زور تفنگ و شعار سرنگونی نظام به نحوی در ادامه عریضه سر خود کردن به شمار می رود، ولی در مجموع از گفتار به جای کشتار استقبال باید کرد. همین که آقای حکمتیار مطالبات خود را در قالب یک حرکت مدنی و مظاهره در خیابان های شهر کابل مطرح می کند یک پیشرفت بزرگ است. کاش همه کسانی که به بهانه جهاد، مردم افغانستان را هر روزه به خاک و خون می کشند بیایند روزی در کابل و در جاده های این شهر مطالبات خویش را فریاد بزنند و در راستای تحقق آنها تلاش کنند.