پس از آغاز مذاکرات صلح میان دولت افغانستان و طالبان، خشونت ها در افغانستان به اوج خود رسید. علاوه بر حمله بر پاسگاه های اردو و پولیس ملی، محلات، مناطق، شهرها و شاهراه ها، قتل های هدفمند نیز به آنها اضافه شد. این قتل‌ها چنان گسترده و تکاندهنده بود که سبب شد اصطلاح جدیدی دراین رابطه خلق شود. «اهداف نرم» اصطلاحی است که پس از شروع مذاکرات صلح دوحه کاربرد وسیع پیدا کرده و نشاندهنده این است که این قتل ها چقدر گسترده، جدی و دارای پیامدهای ناگوار در جامعه بوده است.
شگفتی این قتل‌ها در این است که مسؤولیت آنها را هیچ گروهی به عهده نمی گیرند. با آن که پیش از این مسؤولیت کشتار مردم ملکی را گروهی به نام داعش به عهده می گرفت؛ اما حمله بر نظامیان و کارمندان دولت را گروه طالبان.
از زمانی که قتل های هدفمند شروع شده است، گروه طالبان نه تنها مسؤولیت این قتل‌ها را بر عهده نمی گرفته اند که به شدت آنها را رد کرده و دخالت خود را در این قتل‌ها انکار می کنند. گروه داعش و حقانی نیز در این رابطه خاموشی اختیار کرده اند.
در گزارش تازه ای دیده‌بان حقوق بشر آمده است که گروه طالبان خبرنگاران و کارمندان رسانه‌ها از جمله زنان را عمدا هدف قرار می‌دهد. این گزارش می افزاید که حمله بر خبرنگاران در سراسر افغانستان بعد از آغاز گفتگوهای صلح در دوحه سیر صعودی داشته که باعث افزایش نگرانی حفظ آزادی بیان و آزادی رسانه‌ها در روند استقرار صلح شده است.
اگرچه مقامات امنیتی و کارشناسان، گروه طالبان را عامل اصلی این حملات معرفی کرده اند و همزمانی این قتل ها با مذاکرات صلح قطر نیز شک و تردیدها را نسبت به گروه طالبان بیشتر ساخته است؛ اما گروه طالبان سعی کرده است تا با انکار این جنایت ها از زیر بار مسؤولیت آنها شانه خالی کند. پیش از این هم سفارتخانه های کشورهای عضو ناتو نیز در این مورد بیانیه صادر کرده و به صورت محتاطانه گروه طالبان را عامل این گونه حملات معرفی کرده بودند؛ اما گزارش دقیق دیده بان حقوق بشر و نسبت دادن صریح و واضح این قتل ها به گروه طالبان یک پیشرفت خوب در راستای روشن شدن مسؤول قتل های هدفمند به شمار می آید. وقتی کشتن خبرنگاران به این گروه نسبت داده شود، بدون شک قتل‌های داکتران، کارمندان ملکی دولت، سارنوالان و علمای دینی نیز آدرس شان را پیدا می کنند.
دیده‌بان حقوق بشر گفته که «فرماندهان و جنگجویان طالبان انواع تهدید، ارعاب و خشونت را در مناطق تحت نفوذ خود و همچنین در کابل علیه جامعه مطبوعاتی افغانستان به کار برده‌اند.»
به گفته این نهاد کسانی که این تهدیدها را انجام می‌دهند، اطلاعات کافی از محل کار، خانواده و رفت و آمدهای خبرنگاران دارند و با استفاده از این اطلاعات آنان را مجبور به خودسانسوری و ترک کار می‌کنند و در مواردی عواقب خشونت‌باری برای خبرنگاران در پی‌داشته است.
این یک واقعیت است که خبرنگاران در این مدت از سوی گروهای تروریستی به صورت مستقیم تهدید شده اند. آنها بارها به برخی خبرنگاران گفته اند که یا با امارت اسلامی همکاری می کنند و یا به جرم حمایت از دولت کشته می شوند. در هفت ماه گذشته خبرنگاران نه به جایی مسافرت می توانند و نه در بین شهر وظایف شان را درست انجام داده می توانند و نه در محل کار امنیت دارند.
امروز ما شاهد هستیم که بسیاری از خبرنگاران برای دور ماندن از تهدید گروه های تروریستی به خودسانسوری روی آورده اند و این خودسانسوری سبب شده که گزارشی علیه طالبان و سایر گروه های تروریستی تهیه نکنند. تعدادی از خبرنگاران وظیفه را ترک کرده اند و تعدادی دیگر به کشورهای خارج رفته اند.
امروز کارمندان رسانه ها رو به تقلیل نهاده و اکثر خبرنگاران زن مجبور به ترک وظیفه گردیده اند. اکنون هیچ خبرنگاری و در هیچ جایی احساس امنیت نمی کند. قشری محروم و آسیب پذیری که نه جایگاهش تعریف شده هستند و نه کسی از بابت جان آنان نگرانی دارند. خبرنگار با کمترین معاش و امتیاز، بدون امنیت شغلی و بدون برخورداری از امکانات امنیتی، باید دشوارترین و پر خطرترین شغل را تقبل کنند و در هر شرایطی به وظایف شان ادامه دهند.
قتل و تهدید خبرنگاران از سوی طالبان، نشانه ضدیت آنها با آزادی بیان می باشد. این گروه تلاش می کند تا در مهمترین شرایط، صدای رسانه‌ها را خاموش کند و اجازه ندهد تا رسانه ها آزادانه مسایل افغانستان و بخصوص موضوعات مربوط به صلح را مورد تحلیل و ارزیابی قرار دهند. متأسفانه همین تهدیدها سبب شده که تعدادی از کارشناسان حتا از حضور در رسانه ها نیز ابا می ورزند. طالبان و گروه های تروریستی دیگر باید بدانند که این وضعیت گذرا و موقتی است و صدای خبرنگاران و رسانه ها در افغانستان هرگز خاموش نمی شود و رسانه ها بهتر از گذشته به آگاهی دهی و تحلیل واقع بینانه و بی طرفانه در موضوعات روز خواهد پرداخت.